نتایح جستجو

سخنرانی حجةالاسلام سیّد محمّد انجـــــوی نژاد زمان: 8 آبان ماه 1385 مکان: دانشگاه شهر کُرد --------------------------- پیچیده بودن انسان یک موضوع واضح و کاملاً روشن است. دلیل اینکه خداوند ما را اشرف مخلوقات خلق کرد و از بقیه ی حیوان ها جدا کرد، کاملاً جا افتاده است. اگر ما به جسم خودمان نگاه...

من به اوج لامكان بردم وگرنه پيش از اين عشقبازي پله اي از دار بالاتر نداشت

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم

نمیدانم چرا عطر گل مریم در اینجا نیست نمیدانم چرا در هر نگاهی غم فروزان است نشان از آشنایی نیست بهار انگار در غربت نمیروید

در غروبی ناله کردم هیچ کس یادم نکرد در قفس جان دادم و صیاد آزادم نکرد

من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم ورنه از دود دل آتش بجهان در فکنم همچو شمع ار سخن سوز دل آرم بزبان در نفس شعله زند آتش عشق از دهنم ---------------- خواجوی کرمانی

من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق چار تکبیر زدم یکسره بر هر چه که هست

خوب آرامش از دو جهت قابل بررسیه یکی آرامش مقطعی و دیگری آرامش همیشگی و دائم گاهی وقتا میشه که عوامل محیطی و روزمره به نوعی آدم رو درگیر میکنن و گاهی بر دل ادم غم میزارن.گاهی ادم رو سردرگم میکنن گاهی فکر و دل مشغولی میارن.. این جور موقع ها خود من به شخصه بسته به حسی که دارم و عاملی که آرامشم رو...

یه کم صبر کنید... هنوز یه روزم نشده...:smile:

مرا نه رغبت جاه و نه حرص مال و منال گرفته ام به ارادت قناعتی در پیش ندانم از من خسته جگر چه می خواهند چو نیست با کم و بیشم ، حکایت از کم و بیش

دلا مرا به جهان تا که جان بود در تن ز عشق سیر نگردم، زعیش بس نکنم

ای که مرا تو داده ای حال سمند سرکشی جور کنی تو یا وفا روی به کس نمیکنم

زين تخت و تاج سرنگون تا کی رود سيـلاب خون؟ اين تخـــت را ويــران کنيد٬ اين تاج را وارون کنيــــد چنديـــن که از خم در سبو خــون دل ما مــــی‌رود ای شاهدان بزم کيــــن پيمانـــه‌ها پر خون کنيـــد -------------- هوشنگ ابتهاج. (باران جان شاعر اون شعر رو هم نمیدونم)

من از اين غصه كه تو رنجوری، تا سرانجام زمان بيمارم ….. از همه حادثه‌ها بيزارم! و بدان! اينكه بدانم شادي، ازغم و رنج دلم آزادي، تا سرانجام زمين دلشادم …… در كوير دل خود آبادم!

من دلم تنگ کسی است که به دلتنگی من می‌خندد باور عشق برايش سخت است ای خدا باز به ياری نسيم سحری می‌شود آيا دل به نازک‌دل من بربندد؟!

نردبان خلق اين ما و مـنيست عـاقبـت زين نردبان افتادنيـست هركه بالاتــر رود ابــــله‌تر است استخوان او بتر خواهد شكست

دوش در مجلس به بوی زلف او آهی زدم آتشی افتاد در مجمر که دود از عود خاست از سرود درد من در بزم او افتاد شور نی ز درد من بنالید و فغان از رود خاست

اندكي شبيه دريا شده ام همين دريايي كه در حوض خانه ي همسايه است دهانم طعم آبي گرفته پاهايم جلبك بسته و در دلم هزار ماهي بي نام و نشان آشيانه كرده باز هم نيستي غروب چهارشنبه و كسي ناشناس واژه هاي علاقه را سر مي برد و كنج آواز مردگان مي اندازد نمي دانم شايد آخر دنياست كه عقربه ها به بن بست رسيده...

نمی دانم چه می خواهم خدايا ، به دنبال چه می گردم شب و روز چه می جويد نگاه خسته من ، چرا افسرده است اين قلب پرسوز ز جمع آشنايان می گريزم ، به كنجی می خزم آرام و خاموش نگاهم غوطه ور در تيرگيها ، به بيمار دل خود می دهم گوش -------------- فروغ فرخزاد

و چقدر با خود غریبه ام! و چقدر با خود غریبه ام! اي شما! اي تمام عاشقان هرکجا! از شما سوال می‌کنم: «نام يک نفر غريبه را در شمار نامهايتان اضافه می‌کنيد؟» يک نفر که تا کنون رد پاي خويش را لحن مبهم صداي خويش را شاعر سروده هاي خويش را نمی‌شناخت گرچه بارها و بارها نام اين هزار نام را از زبان...