نتایح جستجو

در دبستان ما را برای نماز به مسجد میبردند روزی در مسجد بسته بود بقال سر گذر گفت: نماز را روی بام مسجد بخوانید تا چند متر به خدا نزدیکتر باشید مذهب شوخی سنگینی بود که محیط با من کرد و من سالها مذهبی ماندم بی آنکه خدایی داشته باشم ... سهراب

ای خدایی که به من نزدیکی خبر از دلهره هایم داری ؟ خبر از چک چک آرام صدایم داری ؟ ای خدایی که پر از احساسی چینی روح مرا بند بزن تو که در عرش بلند تکیه بر تخت حکومت داری تو که دنیا همه از پشت نگاهت پیداست تو که ذوق و هنرت را به سرم می باری و مرا با همه ی رنجش جان می خواهی چینی روح مرا...

.. دارم می روم تمام واژه ها را برای باد باقی گذاشته ام تمام باران ها را به همان پیاله ی شکسته بخشیده ام دارایی بی پایان این همه علاقه نیز شنیده ام یک جایی هست حدس هوای رفتنش آسان است تو هم بیا ..

می‌دانم شب است اما من خوابم نمی‌آيد البته ديری‌ست که خوابم نمی‌آيد نپرس، نمی‌دانم چرا ...! گاهی اوقات از آن هزاره‌های دور يک چيزهايی می‌آيد من می‌بينمشان، اما ديده نمی‌شوند خطوطی شکسته خطوطی عجيب مثل فرمانِ جبرئيل به فهمِ فرشته می‌مانند بعد ... من می‌روم به فکر آب از آب تکان...

مهرورزان زمان های کهن هرگز از خويش نگفتند سخن که در آنجا که" تو" يی بر نيايد دگر آواز از "من"! ما هم اين رسم کهن را بسپاريم به ياد هر چه ميل دل دوست، بپذيريم به جان، هر چه جز ميل دل او ، بسپاريم به باد!

نگاه کن به درخت هزار شاخه، چو آغوش - باز کرده به شوق که آسمان را مانند جان به بر گیرد ولی دریغ که ابراز عشق را با او به صدهزار زبانش که هست نتواند خموش می ماند نگاه کن به پرنده، که با هزار سرود به روی شاخه، لب بام با هزار سرود برای دوست برای آن که نگاهش به اوست می خواند به رود مست نگه کن که...

واژه‌ را كاشتيم براي آنكه در دشتها فردا برويد! واژه را با باد در‌آميختيم تا در آسمان حقيقت پرواز كند! شعر را ركاب سنگ كرديم تا در كوهها تاريخي نو قيام كند! ام‍ّا دريغا..دريغ! دشتها را چنان برگي سوزانديم آسمان را قفس كرديم و كوهها را ترور.. بدين‌گونه شعر نيز اينك به ويرانه‌اي سوخته مبدل شده...

حيرت‌آور است من آوازهای شما را می‌شناسم من آوازهای شما را فهميده‌ام می‌فهمم چه عزتی دارد اين زندگی، به وقت که در دانايیِ تمام جهان زاده می‌شود، و آدمی نرمش حروف را حس می‌کند و آدمی از هوای حوصله‌ی بسيار ... بسيار می‌شود. روزی را به ياد آر که توانِ برخاستنِ سکوتت نبود و به روزی بينديش...

چه اندوه بار است ؛ بزرگ می شویم که بمیریم. چه اندوه بار است عمری در مسافرخانه ای سر راهی زیستن که مسافرش از ساس کمتر است و از دوش زنگ زده اش سم فرو می ریزد از خود گذشته اند ریشه ها تنهایی را تاب می آورند برای رسیدن میوه ای که نه می بینندو نه می شناسند از جان گذشته اند شهیدان برای روشنایی...

و بوي دريا مي آمد مرا به ديدن جسماني تو هيچ نيازي نيست چنان پرم از تو چنان پر که بيشتر شبيه شوخي زيبايي هستم و عصر باز خانواده بينايي به خواستگاري ام آمد و خواستگار ، جوان و شق و رق ، و گل به دست ، که من گفتم شما که ريش مرا ديده ايد و مادرم گل ها را گرفت ، گذاشت در گلدان و گفت چرا با جوان عاشق...

اندوه تنهايي پشت شيشه برف مي بارد پشت شيشه برف مي بارد در سکوت سينه ام دستي دانه ي اندوه مي کارد مو سپيد آخر شدي اي برف تا سرانجامم چنين ديدي در دلم باريدي … اي افسوس بر سر گورم نباريدي چون نهالي سست مي لرزيد روحم از سرماي تنهايي مي خزد در ظلمت قلبم وحشت دنياي تنهايي ديگرم گرمي نمي بخشي عشق...

امشب بر بام دلتنگي خود ايستاده­ام و نگاه مي­کنم که چه بر سرم آورده­اي اي معني اين همه من لحظه به لحظه از تو پر و خالي مي­شوم

تنها غمگین دل تنگ دلم که میگیرد میشوم این سه واژه تلخ و سرد و سنگین دلم گرفته است و دوباره من شد این سه واژه!

هرگز از مرگ نهراسیده ام اگرچه دستانش از ابتذال شکننده تر بود هراس من - باری - همه از مردن در سرزمینی است که مزد گورکن از آزادی آدمی افزون تر باشد شاملو

هرگز از مرگ نهراسیده ام اگرچه دستانش از ابتذال شکننده تر بود هراس من - باری - همه از مردن در سرزمینی است که مزد گورکن از آزادی آدمی افزون تر باشد شاملو

هرگز از مرگ نهراسیده ام اگرچه دستانش از ابتذال شکننده تر بود هراس من - باری - همه از مردن در سرزمینی است که مزد گورکن از آزادی آدمی افزون تر باشد شاملو

سلام صبحتون بخیر...خواستم بگم عجب اسم جالبی دارین :دی

اره بخونیم..هستی دیگه ....من مروز میرم دنبالش.. فعلا بای

اسم کتابس من هنو نگرفتمش ببینم میتونم پیداش کنم...شما خوندینش؟!

طوفان دیگری در راه است اثر سید مهدی شجاعی