نتایح جستجو

نگارم باور كنـــ به ديدار آينه هم كــه مي رومـــ خيال تــو از انتهاي سيــاهي چشمهايمـــ سوسو مي زند !!

درخواست عاشقانه نگارم لطفا مرا رج بزن با عشق! می خواهم در این زمستان زود رس, روزگارم طعم آفتاب بگیرد و هیچ یک از واژه هاي احساسی اندیشه هاي ابریشمی ام در زیر قلب هاي یخ زده مدفون نگردد... امشب می خواهم از همنشینی با کلمات بی خواب آرامش درونی ام را بر روي بوم سپید سرنوشتم بنگارم...

نگارم سپاس! سپاس از این که مرا به عنوان شاهزاده قصر شیشه اي قلب بی آلایش ات پذیرفتی... سپاس از این که پیچک عشق مرا در سبزار وجودت پروراندي... سپاس از این که این فرصت را در اختیارم نهادي تا از احساس پاك زنانه ام سخن بگویم و به اعنماد مردانه تو دلخوش باشم... سپاس از این که مرا...

برای نگارم خاطرات من باز هم در قاب شکسته قلبم تو را می خوانم... عطر نفسهایت را می بویم... خاطرات شیرین و دوست داشتنی ات را مرور می کنم... تا تصویر هرچند گنگ و نا ملموس از آسمان سیاه چشمانت بیابم و ساعت ها خود را به چیدن ستاره هاي مهربانی نگاهت سرگرم سازم.... دمی را فارغ از این...

فدای تو ... مرجان دوست داشتنی... من برم... باید رمانم رو تا چند ماه دیگه تحویل بدم... مواظب خودت باش :gol::gol:

باز هم قلم من در مقابل حس لطیف عاشقانه ام سر تعظیم فرو می آورد.. تک تک واژه را به اسارت می گیرد, تا ترانه اي صادقانه در وصف چشمانت بسراید... اما مجنون نازنین خودت بگو! قلم من، چطور می تواند در حالی که دریا در مقابل سخاوت چشمانت... ساحل در مقابل مهربانی نگاهت کم می آورد... از تو...

نگارم! در حصار دستان تو سر به آسمان می سایم... ابرها را با انگشتان ظریف خود پس و پیش می کنم... تا اندام زیبای خورشید, در آن لباس دنباله دار و فاخر قرمز رنگش نمایان شود... به محض دیدن مهر, تورا نشان می دهم و به عنوان تکیه گاهم معرفی می کنم... عروس آسمان گونه ام را می بوسد...کلبه ای...

حقیقت تو باران احساسی...منبرهوتی تشنه... همه می گویند با هم بودمان محال است... یه آرزوي دست نیافتنی!!! اما مجنون دوست داشتنی ! من به حرف هیچ کس اهمیت نمی دهم... تا آخرین نفس هم پاي تو می آیم... و به تمامی دنیا ثابت می کنم که اشتباه کرده اند... نو یه تکیه گاه بی همتایی ...

نگارم می خواهم به تو تکیه کنم! به آسمان سیاه چشمانت که مملو از ستارگان پر فروغ مهربانیست... به آینه نگاهت که انعکاسی از نا گفته هاست... به حرفهاي عاشقانه ات که پژواك فریادهاي بی صداي محبت وصداقت است... به دریاي پر سخاوت دستانت که سرشار از موج هاي خیر و نیکی است... به میعادگاه آغوشت که...

برای نگارم خورشید تن طلایی معشوقش را...جاده سبز را... در آغوش دارد ... و من تورا... هر دو مستانه، همچون پیچکی به دور نگار خود پیچیده ایم... دلمان رهن عشق است ونگاهمان کتیبه احساسی، از جنس نوازش... از سکوتی پر از خواهش... نگاهم را بخوان... احساسم را بدان... این منم که در...

رویای شب فرا رسیده است... بستری از آرامش... از امنیت... مرا در بر می گیرد... به منتهای آرزوی خود رسیده ام... مستانه نگاه تورا می کاوم... غزل سرایی چشمان تورا می خواهم... در این سکوت راز آلود زبان نگاه، گویای همه چیز است... نگار من، اشتیاق نگاهم را بخوان... ترنم احساسم را بدان...

برای نگارم شبگرد عاشق... این منم یه شبگرد عاشق... که هر نفس به امید کلمات بی خواب روزهایش رابه مهتاب پیوند می زند تا دمی را با اندیشه هاي ابریشمی اش به خلوت نشیند... از تو و احساس بی آلایشت سخنی به میان آورد و رویاهایش راستاره باران کند.... این منم یه شبگرد عاشق... که هر شام زیر...

برای نگارم پازل عاشقانه امشب می خواهم از اندیشه هاي ابریشمی ام پازلی بسازم... هر تکه از آن را به گوشه اي از مهر و وفاي تو اختصاص دهم. زیباي نازنین! می دانم تا آخرین نفس نمی توانم این پازل را سامان بخشم و پاکی و بی آلایشی تو رابه نمایش بگذارم... اما همین که با هر تپش به کلبه...

برای نگارم رویایی جاودانه بدن سردم را در آغوش تو پنهان کرده ام... هق هق گریه هایم بی امان است... اشک هایم با زبان بی زبانی می خواهند... زجر دوري ات (مسافت بینمان) را به رخ گونه هایم بکشند... اما من, این لحظات را دوست دارم... این لحظه ها به رویاي شیرین نمی ماند... بازوان قدرمند تو...

فدای مرجانم:gol::gol::gol:

مخاطب خاص ندارم... مخاطب خاص ندارم... آتشکده دلم را تحریق نکن... خدایم را که نمی شناسی... می بایست ذکر کدامین شیخ را باز گویم؟ مقابل کدامین کشیش زانو زنم؟ تا از بالماسکه ای که عشق و محبت را آستر غرور و خودخواهی اش می کند رهایی یابم... نازنین فاطمه جمشیدی

حس خوبي است! ديدن و بودن تمام آنهايي كه دوستشان داري . آنان كه از آغاز گرماي نفسهاشان تلخي هايت را زدود و بارها چيدن خوشه ي بشارت را با سر انگشتان مهربانشان نظاره كردي ... چه نعمتي است اينجا قدم زدن و سر مستانه از درد خويشتن رهايي يافتن و اندكي آسوده گشتن . اينجا مي شود غبار را زدود...

نگارم! چشمانم هنوز بی قرار توست... و من تنها تر از قبل,اشک را در دیده گانم...آه را در قفس سینه ام...حبس کرده ام و به تو می اندیشم تورا در خواب و رویا می بینم... تو آنقدر به من نزدیکی که گاهی فراموش می کنم فرسنگ ها از من فاصله داري! پس با چشمانی پر از شبنم بر روي غبار جاده ها می نویسم...