نتایح جستجو

ما نقد عافیت به می ناب داده ایم خار و خس وجود به سیلاب داده ایم رخسار یار گونه آتش از آن گرفت کاین لاله را ز خون جگر آب داده ایم آن شعله ایم کز نفس گرم سینه سوز گرمی به آفتاب جهانتاب داده ایم در جستجوی اهل دلی عمر ما گذشت جان در هوای گوهر نایاب داده ایم کامی نبرده ایم از آن سیمتن رهی از...

چرا چو شادی از این انجمن گریزانی ؟ چو طاقت از دل بی تاب من گریزانی ؟ ز دیده ای که بود پک تر ز شبنم صح چرا چو اشک من ای سیمتن گریزانی ؟ درون پیرهنت گر نهان کنیم چه سود ؟ نسیم صبحی و از پیرهن گریزانی چو آب چشمه دلی پک و نرم خو دارم نه آتشم که ز آغوش من گریزانی رهی نمیرمد آهوی وحشی از صیاد بدین...

شب یار من تب است و غم سینه سوز هم تنها نه شب در آتشم ای گل که روز هم ای اشک همتی که به کشت وجود من آتش فکند آه و دل سینه سوز هم گفتم : که با تو شمع طرب تابنک نیست گفتا : که سیمگون مه گیتی فروز هم گفتم : که بعد از آنهمه دلها که سوختی کس می خورد فریب تو ؟ گفتا هنوز هم ای غم مگر تو یار شوی...

چون شفق گر چه مرا باده ز خون جگر است دل آزاده ام از صبح طربنک تر است عاشقی مایه شادی بود و گنج مراد دل خالی ز محبت صدف بی گوهر است جلوه برق شتابنده بود جلوه عمر مگذر از باده مستانه که شب در گذر است لب فروبسته ام از ناله و فریاد ولی دل ماتمزده در سینه من نوحه گر است گریه و خنده آهسته و...

ما از نظر خرقه پوشان بسته ایم دل به مهر باده نوشان بسته ایم جان بکوی می فروشان داده ایم در به روی خود فروشان بسته ایم بحر طوفان زا دل پر جوش ماست دیده از دریای جوشان بستهایم اشک غم در دل فرو ریزیم ما راه بر سیل خروشان بسته ایم بر نخیزد ناله ای از ما رهی عهد الفت با خموشان بسته ایم

مردم از درد و نمی ایی به بالینم هنوز مرگ خود م یبینم و رویت نمی بینم هنوز بر لب آمد جان و رفتند آشنایان از سرم شمع را نازم که می گرید به بالینم هنوز آرزو مرد و جوانی رفت و عشق از دل گریخت عم نمی گردد جدا از جان مسکینم هنوز روزگاری پا کشید آن تازه گل از دامنم گل بدامن میفشاند اشک خونینم...

خاطر بی آرزو از رنج یار آسوده است خار خشک از منت ابر بهار آسوده است گر به دست عشق نسپاری عنان اختیار خاطرت از گریه بی اختیار آسوده است هرزه گردان از هوای نفس خود سرگشته اند گر نخیزد باد غوغا گر غبار آسوده است پای در دامن کشیدن فتنه از خود راندن است گر زمین را سیل گیرد کوهسار آسوده است کج...

فقير كوي با گيتي آفرين مي گفت كه اي ز وصف تو الكن زبان تسحينم به نعمتي كه مرا داده اي هزاران شكر كه من نه در خور لطف و عطاي چندينم خسي گرفت گريبان كور و با وي گفت كه تا جواب نگويي ز پاي ننشينم من ار سپاس جهان آفرين كنم نه شگفت كه تيز بين و قوي پنجه تر ز شاهينم ولي تو كوري و نا تندرست و حاجتمند...

و به من خندیدی و نمی دانستی من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم باغبان از پی من تند دوید سیب را دست تو دید غضب آلوده به من کرد نگاه سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک و تو رفتی و هنوز سالهاست که در گوش من آرام آرام خش خش گام تو تکرار...

پنچره باز است و آسمان پيداست گل به گل ابر سترون در زلال آبي روشن رفته تا بام برين، چون آبگينه پلكان، پيداست من نگاهم مثل نو پرواز گنجشك سحرخيزي پله پله رفته بي روا به اوجي دور و زين پرواز لذتم چون لذت مرد كبوترباز پنجره باز است و آسمان در چارچوب ديدگه پيدا مثل دريا ژرف آبهايش ناز و خواب...

http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?p=949286#post949286

http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?p=949286#post949286

http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?p=949286#post949286

http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?p=949286#post949286

http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?p=949286#post949286

http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?p=949286#post949286