نتایح جستجو

شهر خالی جاده خالی کوچه خالی خانه خالی جام خالی سفره خالی ساغر و پیمانه خالی کوچ کردن دسته دسته آشنایان عندليبان باغ خالی باغچه خالی شاخه خالی لانه خالی وای از دنیا که یار از یار می ترسد غنچه های تشنه از گلزار می ترسد عاشق از آوازه دیدار می ترسد پنجه ی خنیا گران از تار می ترسد شه سوار از جاده...

هزار عقل و ادب داشتم من ای خواجه کنون که مست خرابم صلاح بی‌ادبیست

آقا الاغه به خانم الاغه گفت :" بيا همديگر را دوست داشته باشيم" خانم الاغه نرم و لطيف عرعر كرد و يك جفت جفتك جانانه به پهلوي آقا الاغه زد. آقا الاغه خوشحال شد . دُمش را تكان داد و يك لگد محكم و چكشي به پشت خانم الاغه زد. آن وقت هر دو شاد و خندان راه افتادند و فهميدند چه عشق خركي به هم دارند و...

تو را به راستي، تو را به رستخيز مرا خراب کن! که رستگاري و درستکاري دلم به دستکاري همين غم شبانه بسته است که فتح آشکار من به اين شکست هاي بي بهانه بسته است ...

دفتر نقاشی ات را می بندم می میرم مدادهایت را بردار و مرا دوباره به دنیا بیاور ...

دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت من آزادی نمی خواهم که با یوسف به زندانم

جهانِ فانی و باقی فدای شاهد و ساقی كه سلطانیّ عالم را طفيل عشق می بينم

در آن بزمي که ساقي باده در پيمانه مي ريزد درو ديوار و بام و ساغر و پيمانه ميرقصد

ز يزدان و از ما بر آنکس درود که تارش خرد باشد و داد و پود

از کفم رها شد قرار دل نیست دست من اختیار دل هیز و هرزه گرد ضد اهل دل گشته زین در آن در مدار دل بس که هر کجا رفت و برنگشت دیده شد سفید ز انتظار دل عارف اینقدر لاف تا به کی شیر عاجز است از شکار دل افتخار مرد در درستی است وز شکستگی است اعتبار دل

صبحدم خاکی به صحرا برد باد از کوی دوست بوستان در عنبر سارا گرفت از بوی دوست دوست گر با ما بسازد دولتی باشد عظیم ور نسازد می‌بباید ساختن با خوی دوست گر قبولم می‌کند مملوک خود می‌پرورد ور براند پنجه نتوان کرد با بازوی دوست هر که را خاطر به روی دوست رغبت می‌کند بس پریشانی بباید بردنش چون موی...

خنده‌های تو کودکی‌ام را به من می‌بخشد و آغوش تو آرامشی بهشتی و دست‌های تو اعتمادی که به انسان دارم ... چقدر از نداشتنت می‌ترسم ...

دردت چو می‌دهد دل بیمار را شفا من بر امید درد تو بیمار مانده‌ام

همین نه دیر رسیدم به تو که صدها بار ز ره رسیده ام اما همیشه با تاخیر

ای درخت آشنا شاخه های خویش را ناگهان کجا جا گذاشتی ؟ یا به قول خواهرم فروغ : دستهای خویش را در کدام باغچه عاشقانه کاشتی ؟ این قرار داد تا ابد میان ما برقرار باد : چشمهای من به جای دستهای تو ! من به دست تو آب می دهم تو به چشم من آبرو بده ! من به چشمهای بی قرار تو قول می دهم : ریشه های ما به...

هر كه‌ دلارام‌ ديد از دلش‌ آرام‌ رفت‌ چشم‌ ندارد خلاص‌ هر كه‌ در اين‌ دام‌ رفت ياد تو مي‌رفت‌ و ما عاشق‌ و بي‌دل‌ بديم‌ پرده‌ برانداختي‌ كار به‌ اتمام‌ رفت ماه‌ نتابد به‌ روز چيست‌ كه‌ در خانه‌ تافت‌ سرو نرويد به‌ بام‌ كيست‌ كه‌ بر بام‌ رفت مشعله‌اي‌ بر فروخت‌ پرتو خورشيد عشق‌ خرمن‌ خاصان‌...

ما که اين همه براي عشق آه و ناله ي دروغ مي کنيم راستي چرا در رثاي بي شمار عاشقان -که بي دريغ- خون خويش را نثار عشق مي کنند از نثار يک دريغ هم دريغ مي کنيم؟

اگر چه دوست به چیزی نمی‌خرد ما را به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

نثار روی تو هر برگ گل که در چمن است فدای قد تو هر سروبن که بر لب جوست

سبكبارم سبكبارم سبكبار همين يك دانه جان دارم به منقار به كوي دوست ميگردم كه آن را ببخشايم به مور كوچه يار....