نتایح جستجو

منم که دیده به دیـدار دوست کـردم بـاز چه شکر گویمت ای کار ساز بنده نواز

سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی چه خیالها گذر کرد و گذر نکرد خوابی

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی عهد نابستـن از ایـن بـه کـه ببندی و نپـایی گفته بودم چو بیایی غم دل با تـو بگویـم چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

وافریادا ز عشـق وافـریـادا کـارم بـه یـکی طـرفه نـگار افتادا گر داد من شکسته دادا دادا ورنه من و عشق هر چه بادا بادا

در زلـف چـون کـمنـدش ای دل مپیچ کـانجـا سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت چشمت به غمزه ماراخون خورد و می پسندی جانا روا نباشد خون ریز را حمـایـت در این شـب سیـاهم گـم گـشت راه مـقصـود از گوشه ای برون آ ای کوکب هدایت ..................... ...............

همه شب از فراغت ناله چون مرغ سحر کردم که گلزار جهان را چون دل خود پر شرر کردم ز هر گامی به کویت وصل جستم دورتر گشتی چــه از فریـاد شب دیـدم چـه با آب سحر کردم

ای ساربان آهستـه روکـارام جانـم مـی رود وان دل کـه بـا خـود داشـتـم بـا دلستانم می رود من مانده ام مهجورازاو بیچاره ورنـجورازاو گویی که نیشی دور از او دراستـخوانم مـی رود محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان کز عشق آن سرو روان گویی روانـم مـی رود او می رود دامن کشام من زهرتنهایی چشان دیگر...

ارابه هائی از آن سوی جهان آمده اند بی غوغای آهن ها که گوش های زمان ما را انباشته است . ارابه هائی از آن سوی زمان آمده اند . *** گرسنگان از جای بر نخواستند چرا که از بار ارابه ها عطر نان گرم بر نمی خاست برهنگان از جای بر نخاستند چرا که از بار ارابه ها خش خش جامه هائی برنمی خاست زندانیان...

از زمـزمــه دلتـنـگـیم، از همـهـمـه بیــزاریم نــه طــاقت خـامـوشی، نـه تـابِ سُخـن داریم آوار پریشـانی است، رو سوی چه بُگریزیم؟ هنگامه حیرانی است خود را به که بسپاریم؟

عليك سلام خواهر كوچيكه خودم قابلي نداره ....حالت چطوره ... اين روزا بايد حسابي بچسبي به درس

دوست عزيز سلام ....با عرض پوزش كه وقفه ايجاد شد.........سياوش بهار

[IMG] باعث بسي افتخار است رفيق......

چرا عاقلان را نصيحت كنيم؟ بياييد از عشق صحبت كنيم تمام عبادات ما عادت است به بي عادتي كاش عادت كنيم

راست اين زلف پريشان كه به رو مي فكني به درستي دل جمعي به جفا مي شكني دل و جان و تن من باد فداي تو كه تو مرهم و راحت و ارام دل و جان وتني

با آنکه ننوشیدم از آن چشم شرابی مهمان کن از آن گونه مرا بوسه نابی ای ترس! تو را شکر، که با این همه تردید یک بار نیاویختم از سقف طنابی من عارف دلتنگم، یا زاهد دلسنگ؟ هر روز نقابی زده ام روی نقابی یک عمر ملائک همه گشتند و ندیدند در نامه ی اعمال من مست صوابی ساقی! همه بخشیده یک گوشه چشمیم! آنجا که...

خرسنگ را بر شانه خواری تا قله فراز آورده ام از دامنه سبز کودکی از دره های تاریک نوجوانی از صخره های سرکش بلوغ وز پرتگاه میانسالی و اینک بر چکاد فراز آمده ام خرسنگ همچنان بر دوش؛ و بر ستیغ، نه مجال ایستادن، نه راه بازگشت خوشا سیزیف* که راه رفته را بازگشت بر قله پایان ایستاده ام؟...

من سر نمی نهم ، مگر اندر قــدوم یــــار من جان نمیدهم ، مگر اندر هوای دوست

مــائـیـم و آستـــانـۀ عـشــق و ســر نـیــــاز تا خواب خوش که را بَرَد اندر کنار دوست

روز و شب در حسرت آن بی نشان سر می شود هر چه می جویم نشان اش ، بی نشان تر می شود روی شهر آشوب مه را گر بپوشانی چو ابر آسمان شب نشینان کی مکدر می شود

مپرس ای همنشین احوال زار من که چون زلفش پریشـان گـردی از حـال پریشـانی کـه مـن دارم