نتایح جستجو

[IMG]

[IMG]

[IMG]

[IMG]

[IMG]

[IMG]

[IMG]

من اینجا ریشه در خاکم من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم من اینجا تا نفس باقیست می مانم من از اینجا چه می خواهم،نمی دانم امید روشنائی گر چه در این تیره گیهانیست من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی گل بر می افشانم من اینجا روزی آخر از...

من دراين تاريكي فكر يك بره روشن هستم كه بيايد علف خستگي ام را بچرد من دراين تاريكي امتداد تر بازوهايم را زير باراني مي بينم كه دعاهاي نخستين بشر را تر كرد من در اين تاريكي درگشودم به چمنهاي قديم به طلايي هايي كه به ديوار اساطير تماشا كرديم من در اين تاريكي ريشه ها را ديدم و براي بوته...

تو لحظه های شعر مرا ،‌ در خویش تجربه کرده یعنی مرا در بدترین و بهترین دقایق بودن تکرار می کنی یا با ترانآهای من بر لب به رویا رویی جلادان به مسلخ خویش می شتابی یعنی که با منی دیروز امروز تا هنوز و همیشه

تا كجا برد اين نقش به ديوار مرا ؟ تا به انجا كه فرو مي ماند چشم از ديدن و لب نيز زگفتار مرا

بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیدند سالها، هجری و شمسی، همه بی‎خورشیدند از همان لحظه که از چشم یقین افتادند چشم‎های نگران آینه‎ی تردیدند نشد از سایه‎ی خود هم بگریزند دمی هر چه بیهوده به گرد خودشان چرخیدند چون به جز سایه ندیدند کسی در پی خود همه از دیدن تنهایی خود ترسیدند غرق دریای تو بودند...

روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد در رگ ها نور خواهم ریخت و صدا در داد ای سبدهاتان پر خواب سیب آوردم سیب سرخ خورشید خواهم آمد گل یاسی به گدا خواهم داد زن زیبای جذامی را گوشواری دیگر خواهم بخشید كور را خواهم گفتم : چه تماشا دارد باغ دوره گردی خواهم شد كوچه ها را خواهم گشت جار خواهم زد : آی...

درسرای ما زمزمه ای، درکوچه ما آوازی نیست شب گلدان پنجره ما را ربوده است پرده ما دروحشت نوسان خشکیده است اینجا ای همه لب ها، لبخندی ابهام جان را پهنا می دهد پرتو فانوس ما، در نیمه راه میان ما و شب هستی مرده است ستون های مهتابی ما را پیچک اندیشه فرو بلعیده است اینجا نقش گلیمی و آنجا نرده ای...

صدا کن مرا صدای تو خوب است صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می روید در ابعاد این عصر خاموش من از طعم تصنیف، درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد و خاصیت عشق این است

بايد كتاب را بست. بايد بلند شد در امتداد وقت قدم زد، گل را نگاه كرد، ابهام را شنيد. بايد دويدن تا ته بودن. بايد به بوي خاك فنا رفت. بايد به ملتقاي درخت و خدا رسيد. بايد نشست نزديك انبساط جايي ميان بيخودي و كشف.

آه ، اگر باید زندگانی را به خون ِ خویش رنگ ِ آرزو بخشید و به خون ِ خویش نقش ِ صورت ِ دلخواه زد بر پرده ی امید من به جان و دل پذیرا می شوم این مرگ ِ خونین را

نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت پرده ی خلوت این غمکده بالا زد و رفت کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت

چون مرغکان گلشن تصویر شیونم هرگز به گوش آن گل خرم نمی رسد با آن که همچو آینه ام در غبار غم گردی ز من به خاطر همدم نمی رسد

اي بابا اشكمان سرازير گرديد