علاقهمندي من به اين بحث به سالهاي نخستين دهه هفتاد برميگردد. آن روزها که بيشتر با آثار جبهه انقلابيگري مأنوس بودم، از ميان نويسندگانش به جملهاي از مرتضا آويني برخوردم:
شقايق وحشي، آزاده است و تعلقي ندارد. در دشتهاي دور، لابه لاي سنگها ميرويد و به آب باران قناعت دارد تا همواره تشنه...