نتایح جستجو

گاهی ندانسته از یک نفر بتی درست می کنی آن قدر بزرگ، که از دست ابراهیم نیز کاری بر نمی آید

نصف اشباهاتمان ناشی از این است که وقتی باید فکر کنیم، احساس می کنیم و وقتی که باید احساس کنیم، فکر می کنیم.

تو که آتشکده عشق و محبت بودی … چه بلا رفت که خاکستر خاموش شدی

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی وبین من وتو فاصله هاست آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست بیتو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست شب همه دوستان هنرمند خوش

شایدم حافظ روش نشه تو چشای شوما نگاه کنه عدالت نیست معمار اینگونه گفتن باید رفتن به به رختخواب و خفتن ساعت نزدیک 2 میباشد الان مرا در انتظارست تاخیر و کسری کار:( شبتون خوش :gol:

چقدر این شعرو دوست دارم من ببخشید تشکرام تموم شده مردمان گر يکدگر را مي درند گرگ هاشان رهنما و رهبرند... وآن ستمکاران که با هم محرم اند گرگ هاشان آشنايان هم اند گرگ ها همراه و انسان ها غريب با که بايد گفت اين حال عجيب؟ فریدون مشیری

وقتی سارا توی اسمونا پرواز میکنن انگاری دریچه قلب منو باز میکنن:eek: :eek:

معتقد گردم و پابند و ز حسرت برهم حیرت این همه افسانه اگر بگذارد همچو زاهد طلبم صحبت حوران بهشت یاد آن نرگس مستانه اگر بگذارد

خعلی باحال بود تو ای سارا عجب شعری سرودی فرستم من بر امواتت درودی:gol:

من شمع رسوا نیستم تا گریه در محفل کنم اول کنم اندیشه ای تا برگزینم پیشه ای آخر به یک پیمانه می اندیشه را باطل کنم زآن رو ستانم جام را آن مایه آرام را

در پیش بیدردان چرا فریاد بی حاصل کنم گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنم

من که پشت پا زدم به هرچه هست و نیست / تا که کام او ز عشق خود روا کنم بیت دومش خعلی زنونه بود ننوشتم:razz:

تو که قصد جدائی کرده بودی خیال بی وفائی کرده بودی چرا با این دل خوش باور من زمانی آشنائی کرده بودی . . .

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا نوش‌داروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگدل این زودتر می‌خواستی حالا چرا

تو که رفتی پریشون شد خیالم همه گفتند که من دیوانه حالم

[IMG]

ما ز هر صاحب دلی یک رسته فن آموختیم عشق از لیلی و صبر از کوه کَن آموختیم گریه از مرغ سحر ، خود سوزی از پروانه ها صد سرا ویرانه شد ، تا ساختن آموختیم . .

یک کوچه شده‌است خلوت و بازارم یکسان گشته‌است اندک و بسیارم یک ره گشتیم با دو عالم زان رو یکرنگ شده است سبحه و زنارم

تو رفته ای که عشق من از سر بدر کنی من مانده ام که عشق تو را تاج سر کنم . . .

دلم باغی پر از ریحان و گل بود به روی رود عشقت مثل پل بود نگاهم کردی و ویران شد این دل مگر چشم تو از قوم مغول بود؟