نتایح جستجو

دلم گرفته از این روزگار دلتنگی گرفته اند دلم را به کار دلتنگی دلم دوباره در انبوه خستگی ها ماند گرفت آيينه ام را غبار دلتنگی...

گفتی که می بوسم تو را گفتم تمنا میکنم گفتی اگر بیند کسی گفتم که حاشا می کنم گفتی ز بخت بد اگر ناگه رقیب آید ز در ؟؟ گفتم که با افسونگری او را ز سر وا می کنم گفتی که از بی طاقتی دل قصد یغما می کند گفتم که با یغما گران باری مدارا می کنم گفتی که پیوند تو را با نقد هستی می خرم گفتم که ارزانتر از...

تنهایی بزرگ تنهایی بزرگ دست مرا بگیر و ببر تا سقوط ماه تا لحظه های گاه به گاه گل و گیاه حتی اگر نباشی می آفرینمت گاهی به عمد گاهی به اشتباه ...

دیدار تو گر صبح ابد هم بدهد دست من سرخوشم از لذت این چشم به راهی ...

تنها تو نیستی که دلت غم گرفته است من هم شبیه حال تو حالم گرفته است دیگر تفنگ حوصله آتش نمی کند باروت ذهن هر دوی ما نم گرفته است ...

صحبت گل سرخ از باران و صحبت باران از گل سرخ است، اما هي باد مي‌آيد، آمدن، وزيدن، و افعال ساده‌ئي ديگر. با اين همه، وقتي که وزيدنِ باد ... هي بي‌جهت است، يعني چه!؟ هي علامتِ حيرت! هي علامت پرسش؟ گل سرخ، پياده‌ئي مغموم است گوشه‌ي يک پارک قديمي شايد خواب دامنه ‌ئي دور از دست را مي‌بيند. پس چرا پي...

از سنگ ها و فلز ها فاصله می گيرم و به عشق نزديک می شوم . کمی به درختان فکر می کنم و به شاخه هايی که با نام تو پرنده ميشوند و به پرنده هايی که بالهايشان گاهی بالاتر از آسمان می رود. وقتی همه گياهان خوابيده اند، خودم را در شادترين شبنم تماشا می کنم و به ياد تو می افتم که يک روز آينه ای به من دادی...

من و خلوت این نامه های رنگیت تو ، آن پنجره من و یاد این همه روز زیبا تو .... من و این صدای همیشگی تو آرام می خندی به منی که همیشه خنده را از لبت شوق را از دلت وبوسه را عشقت یاد را از ذهنت و خودم را ازجان نحیفت می ستاندم هرگز.

شبانه خاموش میشوم درگذر از راهی که دیگران آن را زندگی می نامند ومن برایش تعبیری جز جان کندن تدریجی نمی دانم بعد خاموشی من شاید خواهید فهمید که دلم کوچکتر از آن بود که تمام حسرت های روزگار با آن وزن سهمگین درونش جای گیرد شاید امسال روز میلادم روز پایکوبی اشکهایتان بر پیکر سرد مزارم باشد شاید...

چه جاي ماه ، كه حتي شعاع فانوسي درين سياهي جاويد كورسو نزند به جز قدمهاي عابران ملول صداي پاي كسي سكوت مرتعش شهر را نمي شكند *** به هيچ كوي و گذر صداي خنده مستانه اي نمي پيچد *** كجا رها كنم اين بار غم كه بر دوش است ؟ چرا ميكده آفتاب خاموش است !

اي زندگي منم که هنوز با همه پوچي از تو لبريزم نه به فکرم که رشته پاره کنم نه بر آنم که از تو بگريزم همه ذرات جسم خاکي من از تو، اي شعر گرم، در سوزند آسمانهاي صاف را مانند که لبالب ز بادهء روزند با هزاران جوانه مي خواند بوتهء نسترن سرود ترا هر نسيمي که مي وزد در باغ مي رساند به او درود ترا من...

در آنجا ، بر فراز قلهء کوه دو پايم خسته از رنج دويدن به خود گفتم که در اين اوج ديگر صدايم را خدا خواهد شنيدن بسوي ابرهاي تيره پرزد نگاه روشن اميدوارم ز دل فرياد کردم کاي خداوند من او را دوست دارم ، دوست دارم صدايم رفت تا اعماق ظلمت بهم زد خواب شوم اختران را غبارآلوده و بيتاب کوبيد در زرين...

بر لبانم سايه اي از پرسشي مرموز در دلم درديست بي آرام و هستي سوز راز سرگرداني اين روح عاصي را با تو خواهم در ميان بگذاردن، امروز گر چه از درگاه خود مي رانيم، اما تا من اينجا بنده، تو آنجا، خدا باشي سرگذشت تيرهء من، سرگذشتي نيست کز سرآغاز و سرانجامش جدا باشي نيمه شب گهواره ها آرام مي...

بسوزان مرا شعله پرشرر تنم عاشق سوختن و ساختن است بیا این وجود عطشناک را به سودای آهت آتش بزن ...

شبانه خاموش میشوم درگذر از راهی که دیگران آن را زندگی می نامند ومن برایش تعبیری جز جان کندن تدریجی نمی دانم ..

شب که می رسد به خودم وعده می دهم که فردا صبح حتما به تو خواهم گفت. صبح که فرا می رسد و نمی توانم بگویم، رسیدن شب را بهانه می کنم. وباز شب می رسد و صبحی دیگر.... ومن هیچ وقت نمی توانم حقیقت را بگویم. بگذار میان شب و روز باقی بماند؛ که چقدر دوستت دارم...

هیچ چیز قابل برگشتن نیست که زمان می گذرد و زمان واژۀ محدودیت است همچنان می گذرد.... و نمی آید باز که بسازیم سلامی به لبی که بگیریم سحررا ز شبی واگر مرد کبوتر در باد و اگربغض نشست در فریاد واگر خاطره ای تنها ماند واگر حرف غمی بر جا ماند واگر سقف دلی در هم ریخت و سکوتی هیجان را آمیخت و اگرفکر...

دنگ...دنگ... ساعت گیج زمان در شب عمر می زند پی در پی زنگ. زهر این فکر که این دم گذر است می شود نقش به دیوار هستی من. لحظه ام پر شده از لذت یا به زنگار غمی آلوده است. لیک چون باید این دم گذرد پس اگر می گریم گریه ام بی ثمر است. و اگر می خندم خنده ام بیهوده است. دنگ...دنگ... لحظه ها می گذرد...

... سبک بالان خراميدند و رفتند مرا بيچاره ناميدند و رفتند سواران لحظه اي تمکين نکردند ترحم بر من مسکين نکردند سواران از سر نئشم گذشتند فغان ها کردم، اما برنگشتند اسير و زخمي و بي دست و پا من رفيقان، اين چه سودا بود با من؟ رفيقان، رسم هم دردي کجا رفت؟ جوان مردان، جوان مردي کجا رفت؟ مرا...