نتایح جستجو

واي از اين چشمي كه مي كاود نهان روز و شب در چشم من راز مرا گوش بر در مي نهد تا بشنود شايد آن گمگشته آواز مرا

انچه را دوست میداری سعی کن بدست آوری و الا مجبور میشوی آنچه را كه به دست مي آوري دوست بداري

مي روم خسته و افسرده و زار سوي منزلگه ويرانه خويش بخدا مي برم از شهر شما دل شوريده و ديوانه خويش

دل نيست اين دلي كه بمن دادي در خون طپيده، آه، رهايش كن يا خالي از هوا وهوس دارش يا پاي بند مهر و وفايش كن

سايه ئي روي سايه ئي خم شد در نهانگاه رازپرور شب نفسي روي گونه ئي لغزيد بوسه ئي شعله زد ميان دو لب

سايه ئي روي سايه ئي خم شد در نهانگاه رازپرور شب نفسي روي گونه ئي لغزيد بوسه ئي شعله زد ميان دو لب :w40::w40::w40:

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود وین راز سر به مهر به عالم سمر شود گویند سنگ لعل شود در مقام صبر آری شود ولیک به خون جگر شود

من با لبان سرد نسیم صبح سر می کنم ترانه برای تو من آن ستاره ام که درخشانم هر شب در آسمان سرای تو

من با لبان سرد نسیم صبح سر می کنم ترانه برای تو من آن ستاره ام که درخشانم هر شب در آسمان سرای تو :w40:

دختر كنار پنجره تنها نشست و گفت اي دختر بهار حسد مي برم به تو عطر و گل و ترانه و سرمستي ترا با هر چه طالبي بخدا مي خرم ز تو

afash جون كجايي چند وقته پيدات نيست؟

تو چرا پنجره را بستي ؟ تو چرا آينه را دام لغزنده ترين ثانيه ها بر رف ننهادي تو چرا ساقه آبي را كه فراز سر ما خم شد از بيشه باران خستي تو چرا ساقه رازي را از گلدان پنجره همسايه از ابديت شايد كه به سوي تو فرود آمد بشكستي

تنها آنها که مرده اند از مرگ نمی ترسند چون من چون من که بارها مردانه مرده ام تابوت خویش را همه ی عمر بر دوش برده ام.

پيش از تو آب معني دريا شدن نداشت شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت بسيار بود رود در آن برزخ كبود اما دريغ، زهره دريا شدن نداشت

اینبار من به سوی تو پرواز میکنم قانون جاذبه به هم انگار می خورد دیگر من آن پرنده یک روزه نیستم این بال و پر به درد همین کار می خورد :w40:

دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد وجود نازکت آزرده گزند مباد سلامت همه آفاق در سلامت توست به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد

سلام shabnam777 دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود

آن یار کز او خانه ما جای پری بود سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش بیچاره ندانست که یارش سفری بود

یاد باد آن که صبوحی زده در مجلس انس جز من و یار نبودیم و خدا با ما بود یاد باد آن که رخت شمع طرب می‌افروخت وین دل سوخته پروانه ناپروا بود