نتایح جستجو

80 آقای صالح کرمری، امیدوارم ازنامۀ بلندی که برایتان نوشته ایم خسته نشده باشید، راستش مادرخانم به من نگفت این نامه طولانی راچگونه به پایان برسانم؟ امامن به سهم خویش اندکی ازدلتنگی هایم رادراین نامه خواهم آورد، نپمن که عزیزی راازدست داده بودم کسی که جای مادر، همه چیزبه من آموخت وازمحبتی که بی...

79 ((خاله مینا، حالافهمیدم چراآدم هایک روزبه دنیامی آیندویک روزازدنیامی روند!)) لباس باغبانی برتن داشتم وگل هاراهرس می کردم: ((خوب چی فهمیدی!)) اووماه پری زیردست وپاهای من می لولیدند! انگارجابرایشان قحط آمده بود: ((اگرقرارباشدهرکه به دنیامی آیدهیچ وقت ازدنیانرودوهمین طورآدم متولدشودآن وقت...

78 گل سرخ دردستم می چرخید، عطرش مشامم رانوازش کرد: ((کیارش، می بینی چه قدرکیانوش خوشحال است؟)) ((از لطف توست.)) نفس بلندی کشیدم ونگاهش کردم، درآن لباس سپیدگرفته به نظرمی رسید: ((چت شده کیارش؟ چراناراحتی؟)) ((مادرحالش خوب نیست!)) ((خانم جان حالش خوب نیست!؟)) دوباره جمله اش راتکرارکرد. نگران شدم،...

((دلبندم!...... تواینجاگوشه گیروافسرده ای! خاله میناتورابه باغی می بردکه ازصبح تاشب پروانه بگیری وگل هارابوبکشی.)) درچشم های روشن کیارش انگارلامپ روشن کرده باشند: ((پس شماهم بامابیایید.)) سرش رادرآغوش کشید وبامحبت گفت: ((نمی شودعزیزم، مادربزرگ کارهای مهمی داردکه بایدبه یک یکشان رسیدگی کند.))...

77 طبق وصیت، کیارش بعدازمشخص نمودن سهم دوخواهر، تمام دارای اش رابرای من باقی گذاشت که البته می بایست نیمی ازآن رابه مصرف امورخیریه برسانم وخانه رابرای مادرش گذاشت. بری من خیلی عجیب بود! همیشه می گفتم بدون کیارش یک لحظه زنده نخواهم ماند! امامن بعدازکیارش نمردم! هرچندگویی وجودم راازوسط دونیم کرده...

76 کیانوش دیگرازشوروحال همیشگی افتاده بود. گوشه گیرومنزوی شده بود، حتی بهانه جویی هم نمی کرد. درآن سن وسال چه قدرشبیه یکی ازعکسهپ های بچگی کیارش بود. تابازگشایی مدارس چیززیادی باقی نمانده بود. هروقت کیانوش رامی دیدم بی اختیاردلم درسینه فرومی ریخت. ازطرزنگاه معصومش! وازیادآوری این که اوتکه ای...

سلام خوبید ممنونم

75 زندگی بازی غریبی است صالح عزیز! کی فکرش رومی کردمردمیلیاردرشهرباطپانچۀ یادگارپدرش، روی صندلی پیانومغزخودش راازهم متلاشی کند؟ اوکه می توانست درکناریکی ازماهاخوشبخت باقی بمانداما....... بگذریم. دهفته ازآن حادثه شوم می گذشت. دوهفته ای که تمام روزهایش بایادوخاطرۀ کیارش گذشت. سرمیزشام! میزناهار...

74 چهارروزازآمدن من به خانۀ مادرم می گذشت. روزپنجم، درست ازطلوع خورشید ولوله ای عجیب درقلبم به پاشد. تشویش واضطراب درجانم چنگ می انداخت. نفس هایم به شماره می افتاد وگاهی به سرفه می افتادم. قلبم گواه بدمی داد. مطمئناً ازاسترس نبودونگران تصمیم کیارش نبودم، چون ازخیلی وقت پیش خودم راآماده کرده...

73 نمی خواستم مادرمن رادرآن حال وروزخراب ودرهم شکسته ببیند، حالش خوب نبودوحتماً بادیدن وضعیت من بدترهم می شد. روی همین اصل ابتدابه منزل مرضیه رفتم وچون کسی دررابه رویم بازنکردبه خانۀ محبوبه رفتم، محبوبه خودش دررابه رویم گشود. اول ازدیدنم جاخوردوبعدبادیدن چشم های قرمزوتاول زده من بیشتردست وپایش...

سلام نیلوفرجان خوبی خداقوت. عزیزمن سعی می کنم رمانهای درحال تایپمو تمام کنم وبعدرمانهای درخواستی شماروبذارم .این قول ازبنده زنیب خانمه .مطمئن باش سرم بره قولم نمیره.

سلام نیلوفری جان دارم سعی خودمومی کنم تاآخرهمین هفته تمامش کنم

سلام بهتون تبریک می گم آدمین . استایل قشنگیه. بچه ها قبول کنید که سایت بایدبه روزمی شد. بجای این که ایرادبگیرید، حداقل یه تشکری بکنید دل آدمین نسوزه ازاین همه ایردگیریهای شما.

سلام مینه جون ادامه رمان روگذاشتم

سلام دوست عزیزم من ادامۀ داستان روگذاشتم می تونید برید بخونید. باتشکرازشما

72 چمدانم رابستم، باگریه وآه! باناله وفریاد، به طوری که می دانستم رفتنم بازگشتی ندارد. خرت وپرت هایم یک چمدان هم نمی شد، کیارش به چهارچوب درتکیه داده بود. درنگاهش خیلی حرف هارامی شد خواند: ((مینا! تورابه خداگریه نکن، این جوری دلم رابه آتش می کشی؟)) مگرمی توانستم گریه نکنم؟ من داشتم می رفتم. نه...

((اشتباه می کنی! تواورادروضعیت بدی قراردادی! اصلاً روحیۀ خوبی ندارد.)) لیوان خالی راروی پیش دستی گذاشت وشانه هایش رابالاانداخت: ((من هم حال خوبی ندارم، چون باردارم بایدآرامش داشته باشم، اماکو؟ مدام اعصابم به هم ریخته است.)) ((خوب خودت فضای زندگی رابرای خودت تنگ می کنی! والازندگی مازیادهم بدنبود...

71 به دیدن مهیامی رفتم باقلبی آرام وسبک وآسوده. این برایم عجیب بودکه تااین حدتسکین گرفته باشد! کیارش دوستم دارد. مهم این است. مهم نیست مهیاکناربرودویانرود. کیارش ازپشت پنجره نگاهم می کرد. برایش دست تکان دادم امااوهیچ عکس العملی نشان نداد. وقتی اتومبیل به راه افتاد، من دراندیشه های دورودرازی...

70 دوروزبعد، توی سالن نشیمن روی صندلی نشسته بودم وگیلاس می خوردم. خانم جان گلدوزی می کرد، دیگرتوانایی همیشه رانداشت. عینک ته استکانی بزرگی برچشم زده بود وهرازچندگاهی پشتش راصاف می کرد. انگارازناحیۀ کمراحساس دردداشت. باشنیدن صدای پاازپله ها هردوبه طرف پله ها برگشتیم. مهیابودچمدان دریک دستش...

سلام ملی خوبی .دخترکجایی نیستی دلم واست تنگ شده . سراغی ازمن نگیری ها؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟