نتایح جستجو

مراقب باش ! وقتی سوار بر تاب زندگی شدی، دست روزگار هلت می دهد؛ ولی قرار نیست تو بیفتی...

مهربانی ساده است؛ ساده تر از آنچه فکرش را بکنی کافی است به خودت ایمان داشته باشی و به معجزه مهر... کافی است به دستهایت فرمان دهی تا به جای تنبیه، آرام بر سر کودک سرکش کشیده شوند و موهایش را...

و این سهم من! اشک های گرمی که با دستهای سرد پاک میشود...

خدایا در این اوقات عزیز و شریف ، از تو می خواهیم مهارت شکرگزاری نعمتهایی که به ما بخشیده ای را به ما عطا فرمایی . ما با کفران نعمت ، درهای رحمتت را بر خود بسته ایم و با از دست دادن نعمتهایت بسیار مغبون گشته ایم ...

احساس پرانتزی را دارم که همه ے اتفاقات خوب داخل آن اتفاق مے افتد . آری ؛ خدا را مهمان قلب کوچکم کرده ام ...

نداشته ها و تنهایی های کوچک با چیزها و آدمهای کوچک پر میشوند نداشته ها و تنهایی های خیلی خیلی خیلی بزرگ ، فقط با خدا … مهم نیست در این زمین خاکی چقدر تنها باشیم و چقدر حرفهایمان برای دیگران غیر قابل فهم باشد و وقت انسانها برایمان کم … شکر که خدا هست و او جبران تمام دلتنگی ها و مرهم تمام زخمهاست...

خدایا دل و زبانم را یکی کن تا فرشتگانت به چشم منافق نگاهم نکنند !

[IMG]

[IMG]

[IMG]

عسیسم چه نی نی خوشملی:D

[IMG]

دیوانه نمی گوید دوستت دارم ! دیوانه می رود تمام دوست داشتن را به هر جان کندنی جمع می کند از هر دری می زند زیر بغل می ریزد پای کسی که قرار نیست بفهمد دوستش دارد !!!

نمی دانم از دلتنگی عاشقترم یا از عاشقی دلتنگتر فقط می دانم در آغوش منی بی آنکه باشی... و رفته ای بی آنکه نباشی..

آخر به چه درد می خورد آفتاب اسفند.. این که جای پای تو را آب می کند..!

روح من کم سال است. روح من بیکار است. قطره های باران را، درز آجرها را، می شمارد. روح من گاهی ، مثل یک سنگ سر راه حقیقت دارد... من به سیبی خوشنودم و به بوییدن یک بوته بابونه. من به یک آینه، یک بستگی پاک قناعت دارم...

تو با من چه کرده ای؟ تو از یادم نمی روی سفری ساده از تمام دوستت دارم تنهایی تو از یادم نمی روی

شبها زیر دوش آب ... بی صدا رها می کـند بــغض زخم هایـَش را... و هــمه می گــویند... خــــوش بــــه حــــالـش چــــه آســــان فــــرامــــوش کــــــرد .

مگر نمی شود آدم اسیر نقشی شود که خود در انداخته و آنقدر به دختر نقاشی اش دل بدهد که او را دلدار خود کند؟ و مگر خدا عاشق مخلوقش نیست و عاقبت او را به ستایش خود وا نمی دارد؟ اما مگر کسی باور می کند؟

این غزل‌ها همه جانپاره‌ی دنیای منند لیک با این همه از بهر تو می خواهمشان