دستهایت را پس میکشـــــی...
خشــــکم میزنـــد...
و چقـــدر غریبانـــه...
چشمهـــایم
غصه تنـــهایی دستهایم را میخورنـــد..
چشمــــانت را میـــدزدی
پشت میـــکنی و نیشــخند میزنـــی
و گمـــان میکنــی بعد از رفتنـــت
مــن تا همیشـــه تنـــها
منتظـــر قدمهای آرامـــت میمانـــم...
چه خیـــال...