نتایح جستجو

فصل تقسیم گل وگندم چشم ها پرسش بی پاسخ حیرانی ها دستها تشنه تقسیم فراوانی ها با گل زخم ، سر راه تو آذین بستیم داغهای دل ما جای چراغانی ها حالیا دست کریم تو برای دل ما سر پناهی است در این بی سر و سامانی ها وقت آن شد که به گل حکم شکفتن بدهی ای سر انگشت تو آغاز گل افشانی ها فصل...

درد عشقی کشیده ام که مپرس زهر هجری چشیده ام که مپرس گشته ام دور دنیا و آخر کار دلبری بر گزیده ام که مپرس حافظ

بله ما سد می سازیم دشت پاسارگاد و تنگه ی بلاغی و میدیم زیر آب بعد بهمون بر می خوره که چرا فیلم 300 برامون می سازن تا وقتی خودمون برای خودمون ارزش قائل نشیم همینه همه ی کشور ها برای کوروش مراسم می گیرن و ازش به نیکی یاد می کنن یا ترکیه می آد مراسم یادمان مولوی می گیره اون وقت ما دست رو دست...

تا فکندم به سر کوی وفا رخت اقامت عمر بی دوست ندامت شد و با دوست غرامت سرو جان و زر و جاهم همه گو ، روبه سلامت (عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت همه سهل است تحمل نکنم بار جدایی) شهریار

دردا و دریغا که در این بازی خونین بازیچه ی ایام ، دل آدمیان است ابتهاج

تا که بودیم ، نبودیم کسی کشت ما رو غم بی هم نفسی تا که مردیم همگی یار شدند تا که خفتیم همه بیدار شدند

دی سیر خیال این گلستان کردیم محو تو شدیم و گلبه دامان کردیم واشد مزه ای که همچو بال طاووس ایجاد هزار چشم حیران کردیم بیدل

ای همه هستی ز تو پیدا شده خاک ضعیف از تو توانا شده زیر نشین علمت کاینات ما به تو قایم چو تو قایم به ذات نظامی

در گلستان چشمم ز چه رو همیشه باز است به امید آنکه شاید تو به چشم من در آیی سر برگ گل ندارم ز چه رو روم به گلشن که شنیده ام ز گلها همه بوی بی وفایی عراقی

مهتاب به نور ، دامن شب بشکافت می خور که دمی بهتر از این نتوان یافت خوش باش و بیاندیش که مهتاب شبی خوش بر سر خاک یک به یک خواهد تافت عطار

من درد ترا ز دست آسان ندهم دل بر نکنم ز دوست تا جان ندهم از دوست به یادگار دردی دارم کان درد به صد هزار درمان ندهم مولوی

من آن گلبرگ مغرورم که دارم عمر کوتاهی مگو با من مگو با من چرا هر لحظه می کاهی

تو کی بودی ای مسافر که به یادت باید آواره بمونم پا به پای باد شبگرد برم و از تو بخونم ( مریم حاجتی )

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد نهال دشمنی بر کن که رنج بیشمار آرد

دم غنیمت دان که دنیا یک دم است آنکه با دم همدم است او آدم است

در این درگه که گهگه کـُه که و که کُه شود ناگه مشو غره به امروزت ز فردایت نیی آگه

تو را من چشم در راهم شباهنگام ، در آندم که می گیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی ، وزان دل خستگانت راست اندوهی فراهم، تورا من چشم در راهم.

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ما سوا فکندی همه سایه ی هما را

ندهد هوشمند روشن رای به فرومایه کارهای خطیر بوریا باف اگر چه بافنده است نبرندش به کارگاه حریر سعدی

در نمازم خم ابروی تو به یاد آمد حالتی رفت که محراب به فریاد آمد