نتایح جستجو

این یک دو سه روزه نوبت عمر گذشت چون ابر به کوهسار و چون باد به دشت هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت روزی که نیامده است و روزی که گذشت

چون نیست حقیقت و یقین اندر دست نتوان به امید شک همه عمر نشست هان تا ننهیم جامِ می از کفِ دست در بی خبری مَرد چه هشیار و چه مست

امروز که نوبتِ جوانی من است مِی نوشم از اینکه کامرانیِ من است عیبم مکنید گر چه تلخ است خوش است تلخ است ، از آنکه زندگانیِ من است

بر چهره ی گل نسیم نوروز خوش است در صحن چمن روی دلفروز خوش است از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست خوش باش و زدی مگو که امروز خوش است

می خوردن و شاد بودن آئین من است فارغ بودن ز کفر و دین ، دین من است گفتم به عروس دهر :کابین تو چیست گفتا : دل خرم تو کابین من است

امروز که نوبتِ جوانی من است مِی نوشم از اینکه کامرانیِ من است عیبم مکنید گر چه تلخ است خوش است تلخ است ، از آنکه زندگانیِ من است

هر ذره که در خاک زمینی بوده است پیش از من و تو تاج و نگینی بوده است گَرد از رخِ آستین به آزرم فشان که آن هم رخ خوب نازنینی بوده است

ای دل چو زمانه میکند غمناکت ناگه برود زتن روانِ پاکت بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند ز آن پیش که سبزه بر دمد از خاکت

چون نیست حقیقت و یقین اندر دست نتوان به امید شک همه عمر نشست هان تا ننهیم جامِ می از کفِ دست در بی خبری مَرد چه هشیار و چه مست

این یک دو سه روزه نوبت عمر گذشت چون ابر به کوهسار و چون باد به دشت هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت روزی که نیامده است و روزی که گذشت

بسیار بگشتیم به گِرد در و دشت و اندر همه آفاق بگشتیم به گشت کس را نشنیدیم که آمد ز این راه یعنی همه رفتند و یکی بازنگشت

گویند کسان که دوزخی باشد مست قولی است خلاف و دل در آن نتوان بست گر عاشق و میخواره به دوزخ باشند فردا بینی بهشت همچو کف دست

امروز تو را دسترسِ فردا نیست و اندیشه ی فردات به جز سودا نیست حالی خوش باش اگر دلت شیدا نیست که این باقیِ عمر را بها پیدا نیست

امروز تو را دسترسِ فردا نیست و اندیشه ی فردات به جز سودا نیست حالی خوش باش اگر دلت شیدا نیست که این باقیِ عمر را بها پیدا نیست

بسیار بگشتیم به گِرد در و دشت و اندر همه آفاق بگشتیم به گشت کس را نشنیدیم که آمد ز این راه یعنی همه رفتند و یکی بازنگشت

این یک دو سه روزه نوبت عمر گذشت چون ابر به کوهسار و چون باد به دشت هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت روزی که نیامده است و روزی که گذشت

چون نیست حقیقت و یقین اندر دست نتوان به امید شک همه عمر نشست هان تا ننهیم جامِ می از کفِ دست در بی خبری مَرد چه هشیار و چه مست

ای دل چو زمانه میکند غمناکت ناگه برود زتن روانِ پاکت بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند ز آن پیش که سبزه بر دمد از خاکت

هر ذره که در خاک زمینی بوده است پیش از من و تو تاج و نگینی بوده است گَرد از رخِ آستین به آزرم فشان که آن هم رخ خوب نازنینی بوده است

امروز که نوبتِ جوانی من است مِی نوشم از اینکه کامرانیِ من است عیبم مکنید گر چه تلخ است خوش است تلخ است ، از آنکه زندگانیِ من است