ندانم باکه سوداکنم
کجاجوشم وازچه پروا کنم
نه یاری که راه مروت روم
نه خصمی که باوی مداراکنم
نه عشقی که دل رابدریازنم
نه شوری که روسوی صحراکنم
نه برقم که آتش زنم خرمنی
نه ابرم که باگریه غوغا کنم
بسی قصه ازمن بماند بجای
اگردفترسینه راواکنم
چنان ماندم ازبزم هستی جدا
که ازدور باید تماشا کنم