چقدر اين تاپيك پر از حسه. ناخودآگاه اشك آدم رو سرازير ميكنه.
نمي دونم چرا وقتي پاي درد و دل با شهدا مياد بي اختيار به ياد حال و روز زار خودم ميفتم و دلم ميخواد هاي هاي گريه كنم. دلم ميخواد ازشون شفاعت بخوام ولي ميبينم هيچ آبرويي ندارم. چقدر دلم ميخواست الان مثل يه بچه پاك و معصوم بودم و بي ريا...