نتایح جستجو

سلام باشگاه مهندسان همش خاطره است حالا چه قدیمی باشی چه جدید

روزها زیبایند خرده تلنگری به شعر نفس در هوای خواستن تو و هر روز، نخستین نشانه حضورت لبخند خواهش، بر لبان ثانیه‌ها می‌نشاند. عشق و زیستن در هوای تو خوشبختی فریبنده‌ای است زندگی را دوست دارم.

یارم به یک لا پیرهن خوابیده زیر نسترن ترسم که بوی نسترن مست است و هشیارش کند ای افتاب اهسته نه پا در حریم یارمن ترسم صدا پای تو خواب است و بیدارش کند

سلام چطوری اقا خوبی سلامتی

واقعا چندسال هرشب تاصبح توی باشگاه بودیم من یه زمانی معتاد شده بودم اگه نمیومدم خواب نمیرفتم یادمه یه بار رفتیم کارتوی شهرستان اون موقع که اینترنت این جوری نبود رو موبایل یادتون که هست ؟ اینترنت دیال اپ 😀😀خلاصه چند روز اونجا بودیم هرشب خواب باشگاه رو میدیدم ،😂😂😂

ماییم و سینه‌ای که بود آشیان آه ماییم و دیده‌ای که بود آشنای اشک گوش مرا ز نغمه ی شادی نصیب نیست چون جویبار ساخته ام با نوای اشک رهی معیری

خداروشکر که خوبین منم خوبم ممنونم منم خیلی خوشحالم از دیدن مجدد شما حتما میام رفتم توی تایپیک های قدیمی دوری زدم خاطرات زنده کردم کاش دوستان هم بیایند

ممنونم قربان شما شما هم سلامت خشنود باشید همیشه الهی شکر راضیم اره کرمانم شما کجا هستید

سلام حال احوال شما خوبین یعنی مثل اسمت پیر شدی اینجا زنده باشی سردار چراغ اینجا رو روشن نگه داشتی خسته نباشی،🌺🌺

اره والا دیگه دست دل به کار نمیره ،😀 سلامتی الهی شکر خوبم شما خوبین نه راه را پیدا کردم یادی از قدیم کردم

،،،😐

مروت گر چه نامی بی‌نشان است نیازی عرضه کن بر نازنینی ثوابت باشد ای دارای خرمن اگر رحمی کنی بر خوشه چینی

سلام احوال شما خب دیگه ادم هرچی پیر تر میشه دلبستگی هاش بیشتر میشه😀 قربان شما احمد جان ممنونم

سلام نغمه جان احوال شما ممنونم یادش بخیر اون قدیما خانواده ای داشتم خیلی هم خوب خوشحالم که هنوز هستید و چراغ این خونه رو روشن نگه داشتین خسته نباشید دست مریزاد ،🌺🌺🌺

سلام دقیقا اینجا چه خبره ؟

مارانه غم دوزخ و نه حرص بهشت است بردار زرخ پرده که مشتاق نگاهیم ترسیدن ما همه از بیم بلا بود اکنون زچه ترسیم که در عین بلاییم

بی قرار تو ام و در دل تنگم گِله هاست آه! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد؟ «بال» وقتی قفس پَر زدن چلچله هاست بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست باز می پرسمت از...

اي كارواني را مسافر نام كرده ما را پرستوي مهاجر نام كرده داني كه مرغان مهاجر نقشبندند در غربت ار آزاد، اگر ني در كمندند داني كه مردان مسافر كم شكيب اند گر در زمين گر آسمان هر جا غريب اند داني غريبان را دماغ رنگ و بو نيست در سينه هاي تنگشان ذوقي جز او نيست داني كه در غربت سخن ها عاشقانه است...

ي‌ كاش‌ ما را رخصت‌ زير و بمي‌ بود چون‌ ني‌ به‌ شرح‌ عشقبازيمان‌ دمي‌ بود اين‌ ني‌ عجب‌ شيرين‌ زباني‌ ياد دارد تقرير اسرار نهاني‌ ياد دارد مسكين‌ به‌ عياري‌ چه‌ درويش‌ است‌ با او در عين‌ مهجوري‌ عجب‌ خويش‌ است‌ با او در غصه‌هايش‌ قصهِ‌ پنهان‌ بسي‌ هست‌ در دمدمهِ‌ او عطر دم‌هاي‌ كسي‌ هست‌...