نتایح جستجو

تا تو نگاه میکنی ،کار من آه کردن است ای به فدای چشم تو، این چه نگاه کردن است؟

مرا میبینی و هر دم زیادت میکنی دردم تو را میبینم و میلم زیادت میشود هر دم

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن كرد خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است

شنیدم سخنی خوش که پیر کنعان گفت فراق یار نه آن میکند که بتوان گفت

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

حسب حالی ننوشتیم و شد ایامی چند محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند

ان که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد صبر و ارام تواند به من مسکین داد

من بی مایه که باشم که خریدار تو باشم حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم

ان ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت

دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد

دنیا، پُر از شگفتی ها و رازهاست. فکر می کنیم که آدم های نزدیکمان را می شناسیم، امّا زمان با خودش چیزهایی می آورد که می فهمیم کمتر از آنچه فکر می کرده ایم، می دانیم؛ یعنی تقریبا هیچ. همیشه بخشِ بزرگتر حقیقت، در سایه قرار دارد. حتّی اگر بخشِ روشن، بزرگتر شود، باز هم بُرد با سایه هاست. قلبی...

یک دل و یک جهت و یک رو باش            از دو رویان جهان یک سو باش

مرگ در قاموس ما از بی وفایی بهتر است در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است

تنـم از واسطه دوری دلبر بگداخت                  جانم از آتش هجر رخ جانانه بسوخت

از غم خبری نبود اگر عشق نبود دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود ؟

قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست بوسه‌ای چند برآمیز به دشنامی چند

نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار  چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم 

دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ

یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود رقم مهر تو بر چهره ما پیدا بود

الا ای پیر فرزانه مکن منعم ز میخانه که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم