نتایح جستجو

باید کسی را پیدا کنم دوستم داشته باشد آنقدر که یکی از این شبهای لعنتی آغوشش را برای من و یک دنیا خستگی بگشاید هیچ نگوید... هیچ نپرسد...

تولد واژه ای است در پی معنا شدن مفهومی است در تب و تاب رسیدن تولد گاه بهانه ای ست برای دلتنگ خود شدن شانه ای ست برای جستجوی خویش تولد گاهی بهانه ای ست برای یک جمع دوستانه برای چند لحظه با هم خندیدن برای خرید یک شاخه گل برای جاری شدن یک قطره اشک و کشیدن آهی از سر دلتنگی تولد علامتی است پر معنا در...

مرا ببخش، اگر در آغوشت باز، دلتنگت می‌شوم !

باد می‌آید کاغذهایم را ... تو را با خود می برد. می شود ماه را با دست هایت نگه داری، غروب نکند؟ می خواهم درها و پنجره ها را چفت کنم و تو را برای همیشه بنویسم...

بچه که بودم تو برای من بادکنک بودی و بعد گل سرخی زیبا در گلدان خانه سرانجام تو کلمه و من شاعر شدم می دانم فردا تو قطاری مهربان خواهی شد و مرا از اینجا خواهی برد.

ماه به خاک نگاه کرد و گفت: شب ها چشم هایم را باز و بسته میکنم تا شاید نگاهم کنی و بگویی "دوستت دارم" نمی دانم شاید خزان، فانوس های بیشتری برای دوست داشتن دارد او همیشه در آغوش صبر توست...

مثل گنجشکها دوست دارمت... مثل گنجشک هایی که میدانند پای کدام پنجره ای ، نزدیک کدام درخت... مثل گنجشک ها بغض میکنم وقتی پنجره را می بندی میمانم پشت شیشه ، زیر برف و یخ میزنم از شب! من گنجشکم! مثل گنجشک ها دوست دارمت.... دانه بریزی یا نریزی...

انگشتت را هرجای نقشه خواستی بگذار فرقی نمی کند تنهایی من عمیق ترین جای جهان است و انگشتان تو هیچ وقت به عمق فاجعه پی نخواهند برد

قهوه‌ای موها و شرابی لب‌هایم برای این شب‌نشینی کافی‌ست حالا فقط مانده باد بیاید حواس روسری‌ام را پرت کند و پیراهنم را به بازی بگیرد تا تو شعر تازه‌ات را کامل کنی

عشق آدم را به جاهای ناشناخته می برد مثلا به ایستگاه های متروک به خلوت زنگ زده ی واگن ها به شهری که فقط آن را در خواب دیده... وقتی عاشق شدی ادامه ی این شعر را تو خواهی نوشت!

دلم تنگ است مثل لباس سال‌های دبستانم مثل سال‌های مأموریت‌های طولانیِ پدر که نمی‌فهمیدم وقتی می‌گویند کسی دورَست ... یعنی چقدر دورَست

هیزم شکن تبر می زد بر تنه‌ی درخت درخت از مرگ و از افتادن نمی‌ترسید نگرانی‌اش از این بود که آن پرنده‌ای که سال‌ها پیش کوچ کرده بود روزی باز گردد و جایی برای استراحت نداشته باشد!

بگو چکار کنم؟ با فلفلی که طعم فراق می دهد با دردی که فصل را نمی شناسد با خونی که بند نمی آید بگو چکار کنم؟ وقتی شادی به دم بادبادکی بند است و غم چو سنگی مرا در سراشیب یک دره دنبال می کند دلم شاخه شاتوتی که باد خونش را به در و دیوار پاشیده است

هزار سال پیرتر شده ام نمی دانم بوسه تو مرا هزار ساله کرد یا زمین هزار بار بیشتر به دور خورشید گشته است.

شاید تقدیر روی پیشانی‌ام نوشته باشد "همیشه فاصله ای هست" ولی تو فقط گاهی برایم بخند آنوقت تقدیرم را می بوسم و کنار می گذارم تو که می خندی خدا تازه می فهمد اگر تنها عشق اعجاز رسولانش بود دنیای جهنمی بهشت موعود می شد... عشق همیشه معجزه ای تازه دارد... تو فقط گاهی برایم بخند.

هی‌ دختر باران! زیاد این دست و آن دست نکن! بترس از دلی‌ که دارد پرپر می شود...! برای من هیچ قراری نمانده هست... بگو کجای آغوش قرار بگذاریم؟! بگو تا عاشقانه‌‌هایم را بر اندام آب بسایم می خواهم سر تمام دلتنگی‌‌هایم را با زلالی رویت ببرم...!!

شعر هایم به تمنای چشمان توست چشمهایت را نبند هستی ام به باد می رود...

این که باید فراموش ات می کردم را هم فراموش کردم تو تکراری ترین حضور روزگار منی و من عجیب به آغوش تو از آن سوی فاصله ها خو گرفته ام

ســرم را نــه ظلــم مــی تــواند خــم کنــد، نــه مــرگ، نــه تــرس! ســرم فقــط بــرای بــوسیــدن دســت‌هــای تــو خــم مــی شــود

بدون فیلم......