نتایح جستجو

سلاو بو هموتان هیوادارم هر لش ساق بن

خودش را از نژادش دور کرده و قدرت چشم او را کور کرده سپیداری که می افتاد ، می گفت: تبر را دسته اش مجبور کرده

متن ترانه و ترجمه فارسي اشعارمنیش ئی بولبولی شه یدا وه کووتوممن نیز مجنونی چون تو هستم ای بلبل شیداوه ها دورم له هیلانه وگولی خوممن نیز چون تو از آشیانه و یارم بدورممنیش وه ک تو له کیسم چووگولی سوورمن نیز چون توگل سرخی را از دست داده اممنیش هیلانه که م لی کراوه خاپوورمن نیز چون تو آشیانه ام...

هه له بجه حلبچه له دوای خنکانی هه له بجه پس از غرق شدن حلبچه سکالایه کی دریژم نووسی بو خوا شکوه نامه ای برای خدا نوشتم به ر له...

خاکی کووچه ی یاره که م ئیکسیری ساغی و ژینمه جوانی روخسار وو نگاری هیزی ئه ژنو وو تینمهبو چی به م ده رده م ئه با خو خوی ده زانی حاله که م بو قژی ئالووز وو لوولی دایمه هه ر شینمه گه ر به بی تو بچمه سه یری سه روی باخ وو شوره بی تف له سه رو وو شوره بی بی تو له هه ر دوو قینمه هه ر وه کوو...

پيشكه‌ش به شاره‌كه‌م سنه‌ي خوه‌شه‌ويس سنه‌ شاره‌كــه‌م شـاری شيـــريـنـم بيشكه‌ي له دايك بوون هه‌لـورك ژيـنم سنه‌ي قـاره‌مان، سنه‌ي هـه‌لـوخان سنه‌ي مه‌ستووره‌ي شـاعير كوردستان جيگه‌ي په‌روه‌رش جوانگه‌ل ده‌ليـر محكه‌م وه‌ك شاهو شوجاع وينه‌ي شير ته‌كيه‌گاي گـه‌لـم، مه‌نزل ئه‌جدادم ئـه‌ر...

پيشكه‌ش به شاره‌كه‌م سنه‌ي خوه‌شه‌ويس سنه‌ شاره‌كــه‌م شـاری شيـــريـنـم بيشكه‌ي له دايك بوون هه‌لـورك ژيـنم سنه‌ي قـاره‌مان، سنه‌ي هـه‌لـوخان سنه‌ي مه‌ستووره‌ي شـاعير كوردستان جيگه‌ي په‌روه‌رش جوانگه‌ل ده‌ليـر محكه‌م وه‌ك شاهو شوجاع وينه‌ي شير ته‌كيه‌گاي گـه‌لـم، مه‌نزل ئه‌جدادم ئـه‌ر...

چـاوه‌كانت وه‌كوو مه‌یه‌،حه‌رامه‌ سه‌یری مه‌سكه‌ره‌****به‌ڵام دڵم شه‌وقم ئه‌دات سه‌یری كه‌ چاوی دلبه‌ره شێتت كردووم،مه‌ستت كردووم نیگاهت تیری شه‌یتانه****به‌ڕاستی كه‌ نه‌مچێشتوه‌ وه‌ك شه‌رابی ئه‌م مه‌یـــخانه‌‌

چـاوه‌كانت وه‌كوو مه‌یه‌،حه‌رامه‌ سه‌یری مه‌سكه‌ره‌****به‌ڵام دڵم شه‌وقم ئه‌دات سه‌یری كه‌ چاوی دلبه‌ره شێتت كردووم،مه‌ستت كردووم نیگاهت تیری شه‌یتانه****به‌ڕاستی كه‌ نه‌مچێشتوه‌ وه‌ك شه‌رابی ئه‌م مه‌یـــخانه‌‌

بوی گل و بانگ مرغ برخاست «فرّاشِ خزان ورق بیفشاند»(1) «ما را سَرِ باغ و بوستان نیست «گویند نظر به روی خوبان «در روی تو سِرِّ صُنع بی چون «چشمِ چپ»(6) خویشتن برآرم هر آدمیی که مُهرِ مِهرت روزی «تر و خشک»(9) من بسوزد نالیدنِ بی‌حساب سعدی از ورطه(11) ما خبر ندارد هنگام نشاط و روز صحراست...

خوش می‌رود این پسر که برخاست ابروش کمانِ قتلِ عاشق بالای چنین اگر در اسلام(1) ای آتش خرمن عزیزان! بی جرم بُکش «که بنده مملوک»(4) دردت بکشم، که درد داروست انگشت نمای خلق بودن باید که سلامتِ تو باشد جان در قدم تو ریخت سعدی خواهی که «دگر حیات یابد»(8) سرویست چنین که می‌رود راست گیسوش...

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست گر بزنندم به تیغ در نظرش(1) بی‌دریغ گر برود جان ما در طلبِ وصلِ دوست «دعوی عشاق را شرع نخواهد بیان»(4) مایه(5) پرهیزگار قوّت صبر است و عقل دلشدهء پای بند، گردن جان در کمند مالک مُلکِ وجود، «حاکم ردّ و قبول»(8) تیغ برآر از نیام، زهر برافکن به جام گر بنوازی به...

بیخیان بخند