نتایح جستجو

ما ملامت را به جان جوییم در بازار عشق کنج خلوت پارسایان سلامت جوی را

مر عاشقان را پند کس هرگز نباشد سودمند نی آن چنان سیلیست این کش کس تواند کرد بند

ما نعره به شب زنیم و خاموش تا درنرود درون هر گوش

دل ناظر جمال تو آن گاه انتظار جان مست گلستان تو آن گاه خار خار

تویی نقشی که جان​ها برنتابد که قند تو دهان​ها برنتابد

بوسه​ای داد مرا دلبر عیار و برفت چه شدی چونک یکی داد بدادی شش و هفت هر لبی را که ببوسید نشان​ها دارد که ز شیرینی آن لب بشکافید و بکفت یک نشان آنک ز سودای لب آب حیات هر زمانی بزند عشق هزار آتش و نفت یک نشان دگر آن است که تن نیز چو دل می​دود در پی آن بوسه به تعجیل و به تفت تنگ و لاغر گردد...

بازآمد آن مهی که ندیدش فلک به خواب آورد آتشی که نمیرد به هیچ آب

الا ای روی تو صد ماه و مهتاب مگو شب گشت و بی​گه گشت بشتاب

ای چشم ابر این اشک​ها می​ریز همچون مشک​ها زیرا که داری رشک​ها بر ماه رخساران ما

ای فصل باباران ما برریز بر یاران ما چون اشک غمخواران ما در هجر دلداران ما

آخر ای سنگ دل سیم زنخدان تا چند تو ز ما فارغ و ما از تو پریشان تا چند

روز آنست که مردم ره صحرا گیرند خیز تا سرو بماند خجل از بالایت

یاران شنیده​ام که بیابان گرفته​اند بی​طاقت از ملامت خلق و جفای یار

تو به آفتاب مانی ز کمال حسن طلعت که نظر نمی​تواند که ببیندت که ماهی

دوش بی روی تو آتش به سرم بر می​شد و آبی از دیده می​آمد که زمین تر می​شد

دیوانه گرش پند دهی کار نبندد ور بند نهی سلسله در هم گسلاند

ما بی تو به دل برنزدیم آب صبوری در آتش سوزنده صبوری که تواند

آفتاب از کوه سر بر می​زند ماه روی انگشت بر در می​زند

وصال کعبه میسر نمی​شود سعدی مگر که راه بیابان پرخطر گیرند

شاید این طلعت میمون که به فالش دارند در دل اندیشه و در دیده خیالش دارند