نتایح جستجو

باید که دلــــدارم شوی تا من هــــوادارت شوم گر مونس این دل شوی من عاشق زارت شوم

دریا و من چقـــــــدر شـــبیهــیم گرچه باز من سخت بیقـــــرارم و او بیقـــرار نیست با او چه ســاده میشود ازحال خویش گفت دریا که از اهــــــــالی این روزگار نیست

یار با ما بی وفایی می کند بی سبب از ما جدایی می کند می کند با خویش خود بیگانگی با غریبان آشنایی می کند

به خسرو داد مغروری که می تاز به شیرین داد مسکینی که می ساز

. . . یادش به خیر عهد جوانی که تا سحر با ماه مینشستم از خواب ، بی خبر اکنون که میدمد سحر از سوی خاوران بینم شبم گذشته ز مهتاب بی خبر این سان که خواب غفلتم از راه می برد ترسم که بگذرد ز سرم آب ، بی خبر

دور از رخ تو دم به دم از گوشه چشمم سیلاب سرشک آمد و توفان بلا رفت

سرسبـــزترین بهار تقــــــدیم تو باد آواز خوش هـــــــــزار تقدیم تو باد گویند که لحظه ایست روییدن عشق وآن لحظه هـــــزار بار تقدیم تو باد

تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هرشب بدین سان خواب ها را باتو چه زیبا می کنم هر شب

در وصف نیاید که چه شــیرین دهن است آن این است که دور از لب و دندان من است آن:(

دل پیش تو و دیده به جای دگرستم تا خصم نداند که تو را می‌نگرستم روزی به درآیم من از این پرده ناموس هر جا که بتی چون تو ببینم بپرستم

خوووووووووبه... دست به جان نمی‌رسد تا به تو برفشانمش بر که توان نهـــــاد دل تا ز تو واستانمش

یار بیگانه نگیرد هر که دارد یار خویش ای که دستی چرب داری پیشتر دیوار خویش خدمتت را هر که فرمایی کمر بندد به طوع لیکن آن بهتر که فرمایی به خدمتگار خویش

بر منکرش لعنت.... من که مطمئنم...به اطمینان هم شک ندارم .....شما به اطمینان من شک داری؟؟؟!!:razz: یار اگر رفت و حق صحبت دیرین نشناخت حاش لله که روم من ز پی یار دگر

یار زیبا گر هزارت وحشت از وی در دل است بامدادان روی او دیدن صـــــــــــــباح مُقبل است

صد البته که همینطوره .... ;) یار مرا غار مرا عشق جگر خوار مرا یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا

یارمن آن که لطف خداوند یار اوست بیداد و داد و رد و قبول اختیار اوست

خوشبختانه هر دو شعری که زحمت کشیدین و نوشتین به "ی" ختم شده:) یارم چو قدح به دست گیرد بازار بتان شکست گیرد هرکس که بدید چشم او گفت کو محتسبی که مست گیرد

تا کی روم از عشق تو شوریده به هر سوی تا کی دوم از شور تو دیوانه به هر کوی صد نعره همی‌آیدم از هر بن مویی خود در دل سنگین تو نگرفت سر موی

تو کافر دل نمی بندی نقاب زلف و می ترسم که محــــرابم بگرداند خـــــم آن دلستان ابرو

یار با ما بی‌وفایی می‌کند بی‌گناه از من جدایی می‌کند شمع جانم را بکشت آن بی‌وفا جای دیگر روشنایی می‌کند می‌کند با خویش خود بیگانگی با غریبان آشنایی می‌کند