من خدا را دارم ، کوله بارم بر دوش، سفری می باید، سفری تا ته تنهایی محض.
هر کجا ترسیدی ، از سفر لرزیدی، فقط آهسته بگو : (من خدا را دارم )

بی قرار تو ام و در دل تنگم گله هاست
آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست
تو گرانمایه ترین تصویری ... من اگر قاب تو باشم کافی است.
ای صمیمانه ترین آیت مهر ، با صمیمانه ترین یاد به یادت هستم.