"Coral"
ارسال های پروفایل آخرین فعالیت ارسال ها درباره
-
الهیییییییییییی بگردم
تو که خیلی سر براه هستی
کذذذذذذذذذذذذذذذذذذب محض
اجی من باید برم...مواظب خودت باش...
راستی نت گرفتی ؟منظورم از خونه انلاینی؟
مواظب خودت باش درساتم بخوننننننننننن بووووس
الهی قربون چشات بشم....عب نداره...میدونم چقدر شکه شدی...مامانت چخده باحاله...
حذف کردییییییییییی
مرجان تو چشام نگاه کن چرا اخه حواستو جمع نکردی....
یه ترم وقت گذاشتی ببینا دوباره ترم بعد اسیر شدی.....
ای قربونت بشم نفس من...اجیو ببخش که تو برنامه نویسی کمکت نکرد..مرجی جونم باور کن کارام گره خورده تازه داره به لطف خدا حل میشه...تو سایت میام ااروم میشم.....
ایشالله که همه درساتو عالی بشی.....چندتا امتحان دیگه مونده؟
سیلام نفس من درس میخونی؟ عیدتم مبارک ..دلوم برات تنگولیده.....
سلام بر دختر خاله دوست داشتني خودم..چطوري؟
دختر خاله من همين حالا ميرم..اما قول بده به مامان پري حرفي نزني باشه؟
بهش گفتم دارم درس ميخونم....آومدم اينجا
دختر خاله رحم كن
میسی خانومیییییییی
خیلی گلی
ﻣﻦ : ﺩﻫﮑﺪﻩ ﻫﺎ ﻧﺒﺾ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﺍﻭ : ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﯿﺲ ﺭﻋﺪﯼ ﭘﯿﭽﯿﺪ :
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﺗﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻃﻠﺴﻢ ِ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺩﻝ ، ﺣﺮﻣﺖ ِ ﺁﻩ ِ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻮﺝ ِ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺧﯿﺰ ﺍﺳﺖ
ﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻏﺮﻭﺭ ِ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺗﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ِ ﻏﻢ ﺍﺳﺖ
ﺭﺍﻩ ِ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺧﻢ ﺍﺳﺖ
ﺍﯼ ﺣﺴﺮﺕ ِ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﻮﻡ ﺑﺎﺯ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ
ﺍﻣﺸﺐ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺳﺖ
ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖِ ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ
ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ُﺗﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ
کلیک کن .. « ناخدا ویکی .. سرباز وطن »
ﺩﯾﻦ ﺭﺍﻫﮕﺸﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﮔﻤﮕﺸﺘﮥ ﺩﯾﻨﯽ
ﺗﺮﺩﯾﺪ ﮐﻦ ﺍﯼ ﺯﺍﻫﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻫﻞ ﯾﻘﯿﻨﯽ
….
ﺁﻫﻮ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﺰﻥ ﺗﯿﺮ ﺧﻄﺎ ﺭﺍ
ﺻﯿﺎﺩ ﺩﻝ ﺍﺯ ﮐﻒ ﺷﺪﻩ! ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﻨﯽ؟
….
ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻣﯿﺎﻧﺪﯾﺶ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺷﺪﻥ ﺍﯼ ﺭﻭﺩ
ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺮﻭﯼ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺯﻣﯿﻨﯽ
….
ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻧﻈﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ
ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺷﺪﯼ ﺁﯾﻨﻪ، ﮐﺎﻓﯽﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﯽ
….
ﺍﯼ ﻋﻘﻞ ﺑﭙﺮﻫﯿﺰ ﻭ ﻣﮕﻮ ﻋﺸﻖ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﭼﻨﯿﻨﯽ
….
ﻫﻢ ﻫﯿﺰﻡ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺳﺮﯼ ﺩﻭﺯﺧﯿﺎﻧﯽ
ﻫﻢ ﺑﺎﻍ ﺳﺒﮏﺳﺎﯾﮥ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺑﺮﯾﻨﯽ
….
ﺍﯼ ﻋﺸﻖ! ﭼﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺗﻮ ﺟﺰ «ﻋﺸﻖ» ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ
ﺩﺭ ﺳﺎﺩﻩﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻭ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩﺗﺮﯾﻨﯽ
[IMG][IMG][IMG][IMG][IMG][IMG][IMG][IMG][IMG]
[IMG]
تولد آجی فریبا بیا داخل
ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ...
ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ
ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺳﺖ
ﺑﺎﺯﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ !
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﯼ
ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﻋﻈﯿﻤﺖ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ...
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ
ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻭﺩ
ﺩﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ!
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ
ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻟﻌﻨﺘﯽ
ﺧﻂ ﻫﺎﯼ ﺫﻫﻦ ﻣﺮﺍ
ﺍﺷﻐﺎﻝ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ
ﻫﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻏﻠﻂ ، ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ،
ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻭ
ﺑﺎ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﻢ ﺣﺎﻝ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ.
ﺩﯾﺮﻭﺯ ﯾﻚ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ
ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺯﻧﮓ
ﺁﺧﺮ ﭼﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﯼ
ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﯽ؟!
ﯾﺎﺩﺵ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ
ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ
ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺫﻫﻦ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻦ ﺭﺍ
ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﯽ ﻛﺮﺩ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ
ﺁﻥ ﺳﯿﻢ ﻫﺎ
ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺨﺎﺑﺮﻩ ﻣﯽ ﻛﺮﺩ.
×××
ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﮕﯿﺮ ، ﺧﺪﺍﯾﺎ
ﺣﺘﯽ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ
ﻭﻗﺘﯽ ﻛﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ
ﻟﻄﻔﺎ ﭘﯿﺎﻡ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ
ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺎﻡ ﮔﯿﺮ ﺩﻟﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻣﮑﻦ ﺷﮑﻮﻩ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺗﺐ ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ
ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺩﮔﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﻏﻤﺪﯾﺪﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﻋﺎﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﻣﻨﻢ ﻣﻦ
ﺟﺰ ﺑﺎﺭﺵ ﺧﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺸﻐﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ ، ﺧﺪﺍﯾﺎ
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮﯾﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ
ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﻫﯿﭽﮑﺴﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﺪ ﻏﺰﻟﯽ ﺷﺪ
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺫﻫﻦ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﮔﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
یوهوووو مامی نیست چه حالی میده
ﺍﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﺁﺷﻨﺎ
ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﮐﺠﺎ
ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ؟
ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻓﺮﻭﻍ
ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﺎﻏﭽﻪ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﮐﺎﺷﺘﯽ؟
ﺍﯾﻦ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺩ:
ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺗﻮ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺁﺏ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ
ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺁﺑﺮﻭ ﺑﺪﻩ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺗﻮ ﻗﻮﻝ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ:
ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺏ
ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ
ﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺒﺰ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ!
ﺩﻝ ﺧﻮﺷﻢ ﺑﺎ ﻏﺰﻟﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﻫﻤﯿﻨﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺖ
ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﺭﺳﺎﻧﺪﯼ ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻨﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺖ
ﻗﺎﻧﻌﻢ،ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺖ
ﮔﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﻭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺰﺍﺩﯾﻢ
ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺖ
ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ! ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺴﺘﺮﻩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ ﮐﻦ
ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﺯﻣﯿﻨﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺖ
ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯾﺖ ﮔﻬﮕﺎﻩ
ﺑﺮﮔﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﯼ ﺷﻌﺮ ﺑﭽﯿﻨﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺖ
ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﯾﻌﻨﯽ ﻏﺰﻟﯽ ﺷﻮﺭ ﺍﻧﮕﯿﺰ
ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﻮﻕ ﻣﺮﺍ، ﺧﻮﺏ ﺗﺮﯾﻨﻢ! ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺖ ...
ﺑﺨﻨﺪﺍﺯﺩﻝ ﺗﻨﮕﻢ ﻏﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﻭﺩﺭﺩﺍﺯﺗﻦ ﻭﺍﺯﻣﻐﺰﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺗﻢ ﺑﮑﺸﺎﻥ ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﻓﺼﻞ ﺳﺮﺩﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯﻋﻤﻖ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﺑﻬﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﮑﻔﺪ ﺍﺯﻣﯿﺎﻥ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﺕ
ﺑﺨﻨﺪﻟﺮﺯﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺧﺰﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺏ ﺍﺯﺍﺗﺎﻗﻤﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ
ﺷﺒﯿﻪ ﺻﺒﺢ ﺷﻮﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﮐﻨﺎﺭﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺗﻮ ﭼﺎﯼ ﻃﻌﻢ ﺷﯿﺮﯾﻨﯿﺴﺖ
ﺑﺨﻨﺪﺗﻠﺨﯽ ﺍﺯﺍﻋﻤﺎﻕ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺳﺎﮐﺖ ﻭﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻥ
ﺑﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﺑﮑﺸﺪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ
"ﺑﯿﺎﻭﺑﺎﺯﺩﻭ ﺭﮐﻌﺖ ﻏﺰﻝ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺑﺎﻣﻦ"
ﺑﺨﻨﺪﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﺫﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﭼﻘﺪﺭﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯿﺴﺖ
ﺑﺨﻨﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ...
ﺩﻟﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﻗﻔﺲ ﺩﺭﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺩﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ
ﺑﺨﻨﺪﺍﺯﺩﻝ ﺗﻨﮕﻢ ﻏﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ...
گيرم که باخته ام !!! اما کسي جرات ندارد به من دست بزند يا از صفحه بازي
بيرونم بيندازد، شوخي نيست من شاه شطرنجم !!!
تخريب مي کنم آنچه را که نمي توانم باب ميلم بسازم...
آرزو طلب نميكنم، آرزو ميسازم...
لزومي ندارد من هماني باشم که تو فکر مي کني ، من هماني ام که حتي فکرش
را هم نمي تواني بکني ...
لبخند مي زنم و او فکر ميکند بازي را برده ، هرگز نمي فهمد با هر کسي
رقابت نمي کنم...
زانو نمي زنم، حتي اگر سقف آسمان ، کوتاهتر از قد من باشد ! زانو نمي
زنم، حتي اگر تمام مردم دنيا روي زانوهايشان راه بروند ! من زانو نمي
زنم...
درگير من نشو، همـدم نميشوم
ﭘﺮ ِ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﺍﻣﺎ
ﺩﻟﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ِ ﺩﺭﻧﺎﻫﺎ
ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﯼ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ
ﭘﺎﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ
ﺧﻮﺷﺎ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ !
ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﺑﯽ ﺩﯾﮕﺮ !
ﺧﻮﺷﺎ ﻣﺎﻧﺪﺍﺑﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ !
ﺧﻮﺷﺎ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ ، ﺧﻮﺷﺎ ﺭﻫﺎﯾﯽ !
ﺁﻩ ، ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﺗﻨﮓ
ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ...
ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮ، ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﻪ!
ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮ، ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ
ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮ، ﺍﻣﺎ
ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﻪ. -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
