پريسا جان ي مشكلي پيش اومده
اسمتو ميزنم تا اوكي كنم ميگه اين يوزر وجود نداره از املاشم مطمئنم
اسمتو ميزنم تا اوكي كنم ميگه اين يوزر وجود نداره از املاشم مطمئنم
-
با كمال ميل عزيزم
اميدارم دوستاي خوبي واسه هم باشيم
ممنون گلم
امیدوارم دوست خوبی باشم
نمیدونم والله.
ولی قرار بود اگه رو صفحه کلیک کنی،گل ظاهر بشه...
سلام عمه قدر خودتو بدون
ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﻧﻪ! ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺟﺎﯼ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺩﺭﺩﻫﺎﯾﻢ
ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺒﯿﻪِ ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﺣﺘﯽ ﻧﻔﺲﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ
ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻩﺍﻡ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻫﻮﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﺮﻣﻮﺯﯼﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ
ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﺧﺪﺍﯼ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﻦ ﻣﯽﺭﻭﻡ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯽﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ
ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺣﺘﯽ ﺩﻋﺎﯼ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ
ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦِ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﯽﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﺕ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﻬﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺳﺪ؟
ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ
ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ ...
ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯽ، ﺑﺮﻭﺩ، ﺍﺯ ﺩﻟﺖ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﻪ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻭﺳﺖﺗﺮﺵ ﺩﺍﺷﺘﻪ ... ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯽ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺗﺎ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ
ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﮔﻼﯾﻪﺍﯼ ﻧﮑﻨﯽ ﺑﻐﺾ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﯼ
ﮐﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﺗﻮ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ... ﻧﻪ! ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩ
ﺑﻪ ﺍﻭ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩﺍﻡ ﺯﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺑﺮﻭﺩ
ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺯﻭﺩ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﭼﺘﺮ ﻭ ﺷﺎﻝ ﻭ ﺷﻨﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﺟﻮﯼ ﻭ ﺩﻭ ﺟﻔﺖ ﭼﮑﻤﻪ ﻭ ﮔِﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ
ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎﯼ «ﻫِﮕِﻞ» ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﺭﻭﺯ ﻗﺮﺍﺭِ ﺍﻭّﻝ ﻭ ﻣﯿﺰ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﭼﺎﯼ
ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻫﻮﺍﯼ ﻫﺘﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ
ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﻭﺭﻕﻫﺎﯼ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ
ﻓﻨﺠﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﻝ ﻭ ﺑﯽﺑﯽ ﻭ ﺩِﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ
ﮐﻢﮐﻢ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﺪﻣﺎﻥ
ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺗﻤﺒﮏ ﻭ ﮐِﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﺗﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺭ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﻡ
ﺩﻧﯿﺎ ﭼﻪﻗﺪﺭ ﺳﺮﺩ ﻭ ﮐﺴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ،
ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽﭘﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻓﻘﻂ
ﯾﮏ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺩِﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ…
ﮔﺮﯾﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻢ ﺍﯾﻦﺑﺎﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ
ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ... ﻫﺮﭼﻪ... ﺁﻩ! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ
ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ
ﮔﺮﻣﯽ ﺁﻏﻮﺵ ﺷﺎﻟﯿﺰﺍﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺧﺸﻜﯿﺪﻧﺪ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﻛﺴﯽ ﺭﺍﻫﻢ ﻧﺒﺮﺩ
ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﻪ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖ ﻛﻨﻢ، ﺍﻣﺎ ﻧﺸﺪ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ، ﺍﻣﺎ ﻧﺸﺪ، ﺍﯾﻦ ﻛﺎﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ
ﺳﻮﺧﺘﻢ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﺗﺐ، ﺁﻩ! ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﭙﺮﺱ
ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺗﺐ ﺑﺮ ﻧﻤﺪﺍﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ
ﺫﻭﻕ ﺷﻌﺮﻡ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﺑﺮﺩﯼ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺖ
ﻋﺸﻖ ﻭ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺩﻓﺘﺮ ﻭ ﺧﻮﺩﻛﺎﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻜﺮﺩ
ﺑﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﺎﺭﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮﺩﻡ
ﺩﺭ ﺑَﺮَﺕ ﮔﺮﻓﺘﻢ
ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﺮﺩﻡ
ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪﻡ
ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺭﯾﺨﺘﻢ
ﭘﯿﺶِ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ
ﺑﺮ ﻣﻦ ﭘﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ
ﮐﻮﺑﯿﺪﻩ ﺗﺮ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺷﺪﻡ
ﺗﺎﺑﯿﺪﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ
ﺁﺏ ﺷﺪﻡ
تو 1100 پیامو بهم دادی و طبق رسم قدمیم که برای همه کسانی که 100 پیامو بهم بدن یه جشن کوچولو میگیرم اینم کیک شما
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺿﺮﺑﺪﺭ ﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﯾﮏ.
ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﯼ ﺿﺮﺏ ﯾﮏ ﺗﮏ ﺷﺎﺥ ﻭ ﯾﮏ ﮔﻼﺑﯽ
ﻫﯿﭻ ﺗﺼﻮﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ.
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﻣﻨﻬﺎﯼ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﯾﮏ
ﻭﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﯾﮏ ﺍﺑﺮ ﻣﻨﻬﺎﯼ ﯾﮏ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺎﺩﺑﺎﻧﯽ
ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺸﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺮ ﻫﺸﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﯾﮏ
ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﯾﮏ ﮐﻮﻩ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺮ ﯾﮏ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ
ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ.
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﯾﮏ ﺑﻪ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﯼ ﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﻭ
ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ، ﺁﻩ
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺵ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻤﯽ ﺑﺴﺖ
ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺳﯿﺪﻡ
ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﯽ ﺁﯾﯽ؟
ﮔﻔﺖ:
ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ
ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ
ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﭼﻄﻮﺭ؟
ﮔﻔﺖ:
ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ
ﻫﻤﻪﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ!
- ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ
ﯾﺎﺩﻡ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ
ﺍﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﺲ ﺑﻮﺩ-
ﭼﻪ ﻣﺪﺕ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﻛﻠﻤﻪ ﻋﻔﻮ
ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﻮﺩ
ﺗﺎ ﺣﺮﻛﺘﯽ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﻧﮕﯿﺰ
ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﯿﺮﺩ؟
ﺑﯿﺎ ﺗﺎ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﻛﻨﯿﻢ
ﺑﯿﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﻨﯿﻢ.
ﻓﺮﺻﺘﯽ ﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﯾﯽ
ﺍﺯ ﻛﻒ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯾﻢ
ﻭ ﻛﺴﯽ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻛﻨﯿﻢ
ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮ !
ممنون دوست خوبم
شما خیلی لطف دارید
مرسی عزیزم...تو نیز هم
تو دعا کن من همه رو با نمرات خوب پاس شم:دی
بیس پیشکش:دی
ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﭘﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ
ﻧﭙﺮﺳﯿﺪﻡ
ﻭ ﺳﺮﺍﻍ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺖ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻏﯿﻮﺭﺕ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ
ﺍﺯ ﺗﮑﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻗﺎﯾﻘﺖ
ﺗﺎﺑﻮﺕ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺳﺎﺧﺘﻢ
ﺗﺎ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻣﺮﺍ
- ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻀﺎﯾﻘﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩ-
ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺑﺴﭙﺎﺭﻡ
ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﻢ
ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ
ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ
ﺑﺮ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﯼ ﮐﺎﺭﻭﻥ
ﺳﻨﺞ ﻭ ﺩﻣﺎﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ...
یه دونه باشی پریسا خانوم راست من سارنگم از آشناییتون خوشبختم
ﺍﯼ ﭘﺮﺩﻩ ﭘﺮﺩﻩ ﭼﺸﻢ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺎﻍ ﻫﺎﯼ ﺳﺒﺰ
ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﮋﻩ ﺍﺕ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺁﺭﺯﻭﺳﺖ
ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﮔﺮﻡ ﺗﻮ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ
ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺗﺐ ﻭ ﺗﺎﺑﻢ ﺁﺭﺯﻭﺳﺖ
ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻥ ﺳﭙﯿﺪ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﺭﺍﺯﻫﺎﺳﺖ
ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﮔﺮﺩﺍﺑﻢ ﺁﺭﺯﻭﺳﺖ
ﺗﺎ ﻭﺍﺭﻫﻢ ﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﭼﻮﻥ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺗﻮ ﻣﻬﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺎﺑﻢ ﺁﺭﺯﻭﺳﺖ
ملسی عزیزم چشای تو ناز میبینه
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻮﯼ
ﺁﻫﻨﮓ ﺍﺷﺘﯿﺎﻕ ﺩﻟﯽ ﺩﺭﺩ ﻣﻨﺪ ﺭﺍ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﭙﺴﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻋﺸﻖ
ﺁﺯﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻣﯿﺪﻩ ﯼ ﺳﺮ ﺩﺭ ﮐﻤﻨﺪ ﺭﺍ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖ
ﺍﻧﺪﻭﻩ ﭼﯿﺴﺖ، ﻋﺸﻖ ﮐﺪﺍﻣﺴﺖ، ﻏﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﻍ ﺧﺴﺘﻪ ﺟﺎﻥ
ﻋﻤﺮﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﺷﯿﺎﻥ ﺟﺪﺍﺳﺖ
ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ، ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﯿﻨﻤﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﻪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺑﻨﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻨﺖ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻦ
ﺍﯼ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻓﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﻨﺖ
ﺗﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﺁﺭﺍﻣﻮ ﺭﻭﺷﻨﯽ
ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ ﮐﻪ ﭘﺮﻡ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ
ﯾﮏ ﺷﺐ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﻪ ﭼﯿﻦ ﮐﻨﻢ
ﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﺷﺮﻡ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﯾﺰﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺒﻮﺳﻤﺖ ﺍﯼ ﻧﻮﺷﺨﻨﺪ ﺻﺒﺢ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﻤﺖ ﺍﯼ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺷﺮﺍﺏ
ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺍﻡ ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺨﻨﺪ
ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﻨﯽ ، ﮔﺮﻡ ﺗﺮ ﺑﺘﺎﺏ
درود
از درخواست دوستیتون ممنونم ...!
ﺑﺎﺭﺍﻥ، ﻗﺼﯿﺪﻩ ﻭﺍﺭﯼ،
-ﻏﻤﻨﺎﮎ-
ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ،
ﺑﻐﺾ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻟﻪ ﯼ ﺩﺭﺩﺵ ﺭﺍ،
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﮔﺸﻮﺩ.
ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺯﺍﺳﺖ ﺯﺍﺭﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ!
ﻧﺎ ﮔﻔﺘﻨﯽ ﺳﺖ...،
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﻢ؟!
ﻧﺎﺷﻨﯿﺪﻧﯽ ﺍﺳﺖ!
ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﺍﯼ ﺣﺰﯾﻦ ﺩﺭ ﻋﺰﺍﯼ ﮐﯿﺴﺖ؟
ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ،
ﺍﺯ ﺍﻭﺝ ﺑﻨﮕﺮﯼ،
ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺍﺯﻭ ﺗﻠﺦ ﺗﺮ ﮔﺮﯾﺴﺖ!
«ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﻦ ﻭ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺑﺨﻮﺍﺑﯿﺪ»
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ
-ﺗﻮ ﻫﻢ ؟
ﺗﻮ؟
ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﺍﺭﻭﻏﻪ ﻫﺎ؟
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﯿﺎﯾﺪ
...
ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ
ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻛﻪ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ
ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ
ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺍﻩ ﺍﻧﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﯿﺎﯾﺪ
ﻛﻨﺎﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ
ﻭ ﺩﺭ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ
ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻫﺎﯼ ﻛﻮﭼﻚ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻛﻨﺪ
ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ ...
سلام شما لطف دارید
هر که می آید
دو رکعت شکست
در من می گذارد
شبیه مسجدی میان راهی
میزبان نماز های شکسته ام ...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
