فکر به طور حتم مانع تجلی عشق است،ریشه در حافظه دارد،مبتنی بر خاطره است..
ماهیتش،جدایی و تفرق است.
احساس،زمان و فاصله و احساس جدا بودن و اندوه ناشی از آن حاصل یک فعل و انفعالات فکریست.
فکر به طور اجتناب ناپذیری منجر به احساس تعلق و تملک می شود و احساس تملک حسادت به بار می آورد و آنجا که حسادت هست مسلما عشق نیست و تمام رنج ها و گرفتاری های انسان بدان جهت است که فکر نقش عشق را بازی می کند.
حضور در هستی،به قلم کریشنا مورتی