دلا محیا شو
محرم حسین می آید ...
ندای مکتب انسان پرورش به گوش آید ...
دلا محیا شو
که کاروان حسین رهسپار سوی خداست ...
ز مردگی به درآ !
تا تو را بیاموزد
چگونه بودن را ...
چگونه مردن را ...
.
.
.
التماس دعا ...
-
دلا محیا شو
محرم حسین می آید ...
ندای مکتب انسان پرورش به گوش آید ...
دلا محیا شو
که کاروان حسین رهسپار سوی خداست ...
ز مردگی به درآ !
تا تو را بیاموزد
چگونه بودن را ...
چگونه مردن را ...
.
.
.
التماس دعا ...
سلام...چی بگم...واقعن شماخیلی مهربونین...
گفت با هر سختي، آساني ست
با هر رنج، شادي
در دل هر غم، نشاط
راست مي گفت او ...
و من
تا نرنجيدم نخنديدم ...!!!
محمد جعفری(آزاد)
آخ جون خبر خوب
قربانت ...
مرسی ... یلدای توام مبارک
فیزیک کاربردی خوندم عزیزم. دیگه چی بگم؟
عمريست
دريا...دريا...باران
به خورد تو داده اند
و تو
هنوز جنگل نشده ای !
وقتی سرنوشت تو: کوير است
حتی آسمان هم
در برنامه ی آتی
اعتباری برای رویش تو تخصيص
نمی دهد ...!!!
فرشته مه نگار
گریزی نیست ...
همیشه بی آنکه بخواهی
اتفاق خودش را می اندازد
وسط زندگی ات !
بعد هم می رود
تو می مانی و اینهمه چه کنم ...
با ذهنی که مدام تکرار می کند:
"حالا که اتفاقی نیفتاده
دوست نداشت بماند، رفت...همین!"
حالم از ذهنی که زیاد حرف می زند به هم می خورد !
می روم تا اتفاق کمی آرام بگیرد ...
به قول خودش
فردا همه چیز را فراموش خواهیم کرد !
می روم با یک آرزو
کاش هیچ وقت نمی گفتم:
کاش ...
س.بارانی
kojaeiiiiiiiii maryam junam؟
دخترک در برابر دفتر خاطراتش نشست ...
آرام آنها را ورق زد ...
صحنه ها پی در پی اجرا می شدند ...
کارگردان ناتوانی بود که از مونتاژصحنه ها برنمی آمد !
بادی وزید ...
برگها به سرعت ورق خوردند ...
مثل سالهایی که سریع و بی سر وصدا از پیش چشمانش عبور کردند ...
و او غرق در اوهام دنیا
رفتن هیچ کدام را حس نکرد ...
....
خدایی دید ...
نوری دید ...
تسبیح... گل...پرنده...درخت...
و حالا اشرف مخلوقات : انسان !
اشرفی که کنار ادات ایمان
گل...پرنده ... درخت
احساس حقارت می کرد !
...
باران بارید ...
خاطراتش را شست و با خود برد !
او ماند ...
بغض ماند ...
تنهایی ماند ...
و
نوری که در خاطراتش گم شد ...!
NasibeH
عیدت مبارک ...
امیدوارم توی این روز قشنگ دعاهای خوبت مستجاب بشه ...
.
.
.
التماس دعا ...
عیدتون مبارک...ایام به کامتون باشه...
خنده هایم شکلاتی شده اند ... زیادی خالص ... تلخ !
می دانی ، هوای بهشت به سرم زده است ...
غمی که مرا فرا خواهد گرفت
وقتی بوی گل هایش نفس هایم را آلوده باشند ...
و من بغض خواهم کرد
و غرق در لذت خواهم شد ...
می گویند
آدمی به خدا نزدیک است ...
بسیار نزدیک ...
هر گاه که اندوهگین باشد ...
هرگاه به شدت اندوهگین باشد ...!
ورق می خوریم
همچون دفتری کهنه در باد ...
و برگ هایمان در خاک گم می شوند ...
و با باد همسفر
و در آب جاری ...
و روزی خواهد رسید
که دیگر برگی بر این دفتر نخواهد ماند ...
و آن روز دانه های درشت کلمات
از هیچ متولد خواهند شد ...!
عیدت مبارک ...
نه !
شکايت نکن
کوه هم که باشد
گاهي
دم غروب که مي شود
انگار دلش مي لرزد ...
به خدا قسم
اصلا انگار طور ديگري ست !
انگار ايستاده مي افتد
ايستاده مي گريد
و ايستاده مي ميرد ...
پس گلايه نکن !
...
از تو چه پنهان
با تمام بي پناهي ام
گاهي ايستاده
در پس همين وجود
در پس همين خنده هاي سرد
در پس همين گريه هاي گرم
هي مي ميرم و زنده مي شوم !
...
سخت است
صبور باشي ...
و در حجم اين سکوت
نـفـسـت بنـد نيـايـد ...!
به چشم بر هم زدنی
مادرم کودکی هایم را
گذاشت پشت در!
همه چیز شد خاطره ای
برای روزهای مبادا!
برای روزهای "یادش بخیر"
" ای کاش"و...
اما نه من دکتر شدم
و نه تو خلبان !
تنها یادگاری آن روزها
همان تیله های سیاه زیر کمد است
که وقتی در خانه تکانی عید
پیدایشان می کردیم
از شادی، هر بار بزرگتر می شدیم ...
حالا اما ...
آداب این بزرگ شدن، گاهی عذابم می دهد!
بزرگ شدنی که یادم داد
به آدمها لبخند بزنم
حتی اگر دوستشان ندارم!
یاد گرفتم،گریه نکنم
و بلند بلند نخندم!
فریاد نکشم،اخم نکنم و ...
یادم داد، دروغ بگویم!
...
چه احمقانه بزرگ می شویم!
بزرگ شدنی که رسیدن ندارد ...
بازی...حرف...خنده...سلام... ندارد!
آنچه مانده فقط
سایه ی سیاهی از من است
بر دیوار "دوستت ندارم"!
با اینکه من مثل بازیهای کودکی
هنوز لباس سفید بر تن دارم ...
آدم ها مي آيند
زندگي مي کنند
مي ميرند
و مي روند
اما ...
فاجعه ي زندگي تو
آن هنگام آغاز مي شود
که آدمي مي ميرد
اما
نمي رود !
مي ماند ...
و نبودنش در بودن تو
چنان ته نشين مي شود
که تو مي ميري در حالي که زنده اي
و او زنده مي شود در حالي که مرده است ...!
آزاده طاهائي
...وقتی بزرگ میشی ، قدت کوتاه میشه ، آسمون بالا می ره و تو دیگه دستت به ابرها نمی رسه و برات مهم نیست که توی کوچه پس کوچه های پشت ابرها ستاره ها چی بازی می کنند .اونا اونقدر دورند که تو حتی لبخندشونم نمی بینی و ماه - همبازی قدیم تو - اونقدر کمرنگ میشه که اگه تموم شب رو هم دنبالش بگردی پیداش نمی کنی ...
وقتی بزرگ میشی ، دور قلبت سیم خاردار می کشی و در مراسم تدفین درختها شرکت می کنی و فاتحۀ تموم آوازها و پرنده ها رو می خونی و یه روز یادت می افته که تو سالهاست چشمهات رو گم کردی و دستات رو در کوچه های کودکی جا گذاشتی. اون روز دیگه خیلی دیر شده ...
فردای اون روز تو رو به خاک می دهند و می گویند : " خیلی بزرگ بود " ...
.
.
.
ولی تو هنوز جا داری تا خیلی بزرگ بشی ، پس بیا و خجالت نکش و نترس ...!
وقتی بزرگ میشی ، دیگه خجالت می کشی به گربه ها سلام کنی و برای پرنده هایی که آوازهای نقره ای می خونند دست تکون بدی ...
وقتی بزرگ میشی ، خجالت می کشی دلت برای جوجه قمری هایی که مادرشون برنگشته شور بزنه. فکر می کنی آبروت میره اگه یه روز مردم - همونهایی که خیلی بزرگ شده اند - دلشوره های قلبت رو ببینند و به تو بخندند ...
وقتی بزرگ میشی ، دیگه خجالت می کشی پروانه های مرده ات رو خاک کنی براشون مراسم بگیری و برای پرپر شدن گلت گریه کنی ...
وقتی بزرگ میشی، خجالت می کشی به دیگران بگی که صدای قلب انار کوچولو رو میشنوی و عروسی سیب قرمز و زرد رو دیدی و تازه کلی براشون رقصیده ای ...
وقتی بزرگ میشی ، دیگه نمی ترسی که نکنه فردا صبح خورشید نیاد ، حتی دلت نمی خواد پشت کوهها سرک بکشی و خونه خورشید رو از نزدیک ببینی ...
دیگه دعا نمی کنی برای آسمون که دلش گرفته، حتی آرزو نمی کنی کاش قدت می رسید و اشکای آسمون رو پاک می کردی ...
خدا را در آغوش کشیدم ...
خدا زیاد هم بزرگ نیست
خدا در آغوش من جا می شود ...
شاید هم آغوش من خیلی بزرگ است !
خدا پیشانی مرا می بوسد و من از لذت این بوسه مست می شوم ...
خدا یک بار به من گفت:
تو گناهکار مهربانی هستی !
و من خوب می دانم که گناهان من چقدر غیر قابل بخششند ...
و به یاد می آورم که او خداست و می بخشد ...!
دوست دارم کسی پیدا شود برایم حرف های خوب بزند ...
قصه های خوب بگوید ...
دوست دارم دست هایش بوی خدا بدهد ...
خنده اش مرا یاد زندگی بیندازد !
زندگی اش مرا یاد چیزهای خوب بیندازد ...
یاد بچگی ام بیفتم ...
دوست دارم بچگی ام را بغل کنم ...
.
.
.
دوست دارم کسی پیدا شود برایم قصه های خوب بگوید ...!
چه بد که فامیل نشدیم.
ممنون عزیز
آیا تصویب یارانه ها درست است یا نه؟ فقط نظر دهید؟
http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=126379
اسمش هست امیر.
مرسی ازلطفتون اخه من امتحان دارم خوب چیکارکنم دیگه.
گاه که انسان اندوه از چهره اش بارد و نتواند احساسات درونی خود را از کاستی ها و ناراحتی هایش بیان نماید گوید:
فراموشش کن...
در ابتدای زمین
کنار آسمان نشستیم
و دعا کردیم
شاید ...
تمام آرزوهایمان
باران شود ...
ندانستیم
تمام خاکسترمان را
آب خواهد برد
.
.
.
با چشمهایی سرخ و سنگین
به آرزوهای دور و دراز خوابهای کودکیمان
نگاه می کنیم ...
و بی هیچ قصه ای
به خواب می رویم ...!
عکس خودمه.آره تهران پسر خاله دارم.
سلام.خواهش میکنم قابل شما رو نداشت. -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
