در کنار ساحل دریای غم
قایقی میسازم از دلواپسی
بر دو سوی پرچمش خواهم نوشت:
"یک مسافر از دیار بی کسی"
میروم بر دوش ِ موج ِ اشک ها
میشوم دور از نگاه هیزتان
عابری در شهر چشمانم شود
لرزش اندام کفر آمیزتان
یک جزیره می دَود از دور دست
تا مرا در کام خود گیرد غروب
نام آن تنهایی است و قایقم
مثل یک خورشید می میرد غروب
میشوم در کوچه های انزوا
ساکن آبادی ِ تنهایی ام
می نشیند باز در قاب نگاه
دفتر همچون خزان کاهی ام