sepehrkhosrowdad

سلام مدیر جون
آره درست شد. مرسی
چه خوکشل شدی!

http://www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=105715
ممنون میشم نظر بدید

...چشمانم را به ناگاه باز کردم و رویایم به پایان رسید !

من اینجا بودم در زمین ...

باز آزاد بودم ...

باز به سان ابر سفید خوشبختی بودم که اینک آرزویی کوچک در سینه داشت ...

و قلبی که مالامال از زیباییها بود ...

و تصوری که از پاکی آسمانها در سینه داشت ...

و چشمانی که از تیرگی آنچه می دید می ترسید !

من به سان ابر سفید خوشبختی بودم اما ...

اندوه سیاهی زمین

اندوه تیرگی آسمان

و اندوه قلبهای غمگین

بر دلم فشرده می شد ...

چشمانم را باز و بسته کردم حقیقت داشت !

من اینجا بودم ...

در زمین ...!

چشمانم را بسته بودم و دستانم را در امتداد افق باز کرده بودم ...

من خود را و هر آنچه تعلق را در باد رها کرده بودم ...

آزاد بودم ...

اینجا زمین نبود !

اینجا از دروغ زمین فرسنگها فاصله داشت ...

اینجا بی کران بی کرانها بود ...

اینجا حقیقت موج می زد ...

اینجا دلها به سوی او پرواز می کرد ...

اینجا آسمان بود !

و من چشمانم را بر هر آنچه پریشانم می کرد بسته بودم ...

من شیشه محبت آسمانها را شکسته بودم ...

من در دریای محبت آسمانها بر زورقی نشسته بودم ...

با هر نفسم پاکی روانه قلبم می شد و قلبم سرشار از زیبایی ها بود ...

آخر اندوه قلبم جارو شده بود !

من آزاد بودم ...

من تعلق ها را جا گذاشته بودم و بر این فراموشی لبخند می زدم ...

اینجا دیگر زمین نبود ...

اینجا صدای خدا بیشتر به گوش می رسید ...

اینجا آخر به خدا نزدیکتر بود ...

و من به سان ابر سفیدی بودم که به آرزویش رسیده بود ...

اما حیف ...

اوتارشو!!

وقت من کم است ...

اگر انسانم

و از من انتظار کشف رازهای نهان می رود !

اگر انسانم

و زیستنم در رسیدن به کمالم نهفته است ...

وقت من کم است ...

برای دیدن و شنیدن و اندوختن !

اگر قرار بر، پرستیدن خدایی ست

که به ایمانش رسیده باشم ...!


آنا

در آستانه تو

روسپيان مادران فردايند ...

و مورچگان کاشفان حقيقي قاره هاي فردا !

در شهريوری ترين نگاهت

دوزخ معناي کوچک لبخند را زمزمه مي کند ...

در درگاه تو

من از کدام اهريمن سخن مي گويم

هنگامي که کلامت همه عشق است ...

تا پايان سرودی نمانده است ...

خدا مي آيد ...

همين ...!

خس و خاشاک شهرام ناظری

http://www.gigaimage.com/images/12v0e85uzcp4yweaeqxr.jpg
اگه اینو بذاری دیگه دورش سفید نمیمونه

اره راست میگی
مرسی : ) )

سیلام سیلام اقاهه
خوبی
چه خبرا؟
نیستی دلاور
یا ما نیستیم؟

سلام
دوست عزیز
اگر وقت داشتید تو نظر سنجیه زیر شرکت کنید
بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 4 )
http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=105828:w40::w40:

بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 3 )

آن خس و خاشاک تویی/پست تر از خاک تویی
نور منم شور منم/عاشق رنجور منم
زور تویی کور تویی/هاله بی نور تویی
دلیر بی باک منم/مالک این خاک منم

آن خس و خاشاک تویی/پست تر از خاک تویی
نور منم شور منم/عاشق رنجور منم
زور تویی کور تویی/هاله بی نور تویی
دلیر بی باک منم/مالک این خاک منم

سلام رئیس جون
ناظرین سازه، مهندسین محاسب
فرصت کردم مطلب جدید بذارم، امیدوارم مفید واقع بشه، فرصت کردین یه سر بزنین
http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=101182

سلام اوستا
نميدونم چرا اين تابستون اصلا حال نميده
به شما هم همينطور?؟

از ميان طوفان

بي نام خواندمش !

و همين كه از امواج رها شد‌‌

در ساحل خاموشي نشست

و سرش از كهكشان

تا خاك

خم شد ...

آن گاه صداي خدا را شنيدم

گفتم : " آشنايي بس نيست؟"

گفت : " مرا درياب!"

و دانستم كه دريافتن او

گم شدن من است ...

و بي پروا گم شدم ...

و خدا

در خلسه تسليم

لبخندي شيرين زد ...!

در جاده های فراموشی ماندم !

من نیز فراموش خواهم شد ...

همانند دیگر کسانی که

در این کوچه فراموش شدند ...

از فراموش شدن می هراسیدم که گرفتارش شدم !

اگر روزی فراموش شدی

هیچ مترس !

ما همه فراموش شدگانیم ...

تنها اوست که ما را فراموش نمی کند ...

ولی ما او را نيز از یاد بردیم ...!

این سناریوی زندگی ام بود

که همیشه

در گیر واژه هایی باشم

که سر و تهی ندارد !

در دوره سنگینی

ذهنم از روی فاصله ها پرید

و

دنیای من

از کوچکترین شهرها هم

کم جمعیت تر شد ...

نمی دانستم

به سوی چه تنهایی

بزرگی می روم

و این ندانستن

روزهایم را

از خوشی های کوچکی

لبریز کرده بود ...

اما عادت کرده بودم

به همین روز مر گی ها

به حس هایی

که

در لحظه ها

جاری

می شوند

و می میرند ...!

سلام
خسته نباشید
یه مشورت میخواستم
میخوام یه تاپیک بزنم واسه بچه های کاردانی،برای کنکور و هر مطلبی که فقط مخصوص کاردانی ها باشه، ولی به نظرم یه مشکلی هست تنها کاردانی اینجا در حال حاضر این جوری که معلومه منم.
حالا به نظر شما اگه من این کارو بکنم باید خودم واسه خودم مطلب بذارم؟
یعنی منظورم اینکه امکان داره این تاپیک بی استفاده بمونه؟

احوال پسر عمو ؟؟
خوبی ؟

باد می وزد ...

هراسان به این سو و آن سو می روم

به دنبال هویتم ...

در میان آسمان و زمین

معلق مانده ام و نمی دانم

میان شاخ و برگ کدام درخت آنرا خواهم یافت !

می خواهم خودم باشم ...

و امروز حتی

باد نیز این اجازه را به من نمی دهد ...!

سلام
ای خدااا من نمی دونم چرا اینجور میشه؟
زدم ارسال پاسخ برا همون متن نشستم مطلب تایپ کردم با عکس گذاشتم؛ تازه حجمش هم خیلی نبود بعد که ارسال کردم اون صفحه اومد که شما تو سایت نیستید نام کاربری می خواست در صورتی که من بودم!!! به خدا

نمی دونم مطلب حرومه شاید صاحب کارم راضی نیست، آخه از کاتالو گای شرکت در آوردم!!
help
sos!!

می دانم می خواهی رها شوی ...

این روزها همه در فکر پرواز، پرپر می زنند !

من هم می خواستم رها شوم ...

دوبال هم داشتم ...

پرواز را هم آموخته بودم !

برای پر کشیدن بهانه ها داشتم ...

اما هنوز پايبند زمینم ...

من اهل خاکم !

.

.

.

و همچنان مي خواهم از زمین اوج بگیرم و رها شوم ...!

ممنون جناب مدیر

...دیر فهمیده بود و باز گریان بود . حقیقت را به یاد آورد ولی فرصتی نبود . می خواست بازگردد و حقیقت را به همه بگوید ، ولی فرصتی باقی نمانده بود و باز هم مهر سکوت بر لبانش فرود آمد ...

دراز کشید و چشمانش را بست و بازگشت به دنیایی که از آن آمده بود . همان دنیایی که با گریه از آن جدا شده بود ، ولی معلوم نبود که مثل قبل بخواهد به آن جا باز گردد یا نه !

شاید بی هیچ توشه ای بازگشت و شاید تو تنها اندکی زودتر از او بفهمی ،بفهمی که جاده ات بی باز گشت است و سفری در پیش داری که باید با توشه ای پر به سرزمینی که گریان از آن آمدی باز گردی تا خندان باشی و سرافراز ...

جاده را ببین ! رهگذرانش را ، تابلوهای راهنما را ، نه چراغ های رنگارنگ و چشمک زن و وسوسه انگیزش را ، خودت نور باش ...!

زمانی که آمد چشم هایش گریان بود ،شاید به خاطر مهر سکوتی که بر لبانش بود و یا ورود به دنیایی شوم . زمینی که تبعیدگاه اولین جدش بود : آدم !

چشم هایش را بسته بود . شاید نمی خواست ببیند ، شاید ترجیح می داد در دنیای خودش باشد ...

ماه ها سخن نگفت و تا زمانی که لبانش از هم بشکفد هر آن چه می خواست باز گوید را فراموش کرد !

به اجبار قدم در راهی گذاشت که باید می پیمود ..... تا انتها !

آغازش زهر بود با اشک و آه ، ولی اندکی که گذشت به ظاهر شیرین شد . به ظاهر شیرین تر از عسل ! همه چیز نو بود . تاریکی و روشنی را می شکافت و میرفت و برایش دور از ذهن بود که روزی آرزو کند این جاده تکراری شود ...

روزی با آرزوی برگشت ، روزی که با حسرت پشت سر را بنگرد و بخواهد که بازگردد و دوباره شروع کند ، ولی دریغ از یک گام که بتواند رو به گذشته بردارد ...

روزی که به بن بست غم برسد ، تلخی این راه نیز شاید دوباره آغاز شود . آرام آرام سرعتش کند می شد و می رفت که بایستد . نمی خواست بیش از این پیش برود و پیر شود . تازه به یک سویی راه ، پی برده بود و می دید که به انتها نزدیک است ...

http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=104546&page=9
شماره می اندازیم