*زهره*

مرسی زهره جان !
خیلی قشنگ بود.
نماز و روزه ات قبولِ درگاهِ حّق.

deldade ra malamat kardan che sud darad?-----mibayad in nasihat kardan be delsetanan
daman ze pay bargir ey khub ruye khosh ro-----ta damanat nagirad daste khoday khanan

پنجره را بازکن!
چشمانت را به آغوش آبی آسمان بسپار وقطره قطره باران را تنفس کن
بوی خاک خیس و نمناک...
ببین!
صدای پای باران که می آید رودخانه بی قرار ترمی شود وموج هایش درهیاهوی قطرات می شکند!
ببین!
قطرات باران سرزده پشت شیشه بخارگرفته ی اتاقت جاخوش می کنند
وبا کنجکاوی به خلوت تو سرک می کشند
پنجره را باز کن...
وبه قطرات نرم باران فرصت بده تا طراوتشان را با کلبه ی خاک گرفته ی ذهنت شریک شوند
تنهايی ات را فراموش کن وهمگام با قطرات باران نرم نرمک پایین بیا
بیا وهمراه او به صورت لطیف غنچه ها بوسه بزن وگل هاراازخواب بیدار کن ...
نترس!
بگذار پرنده ی خیالت زیر باران کمی خیس شود
بگذار زیرباران پرواز کردن را بیاموزد!
آن وقت است که می توانی کمی آنطرف ترازخورشید را ببینی
روی خانه ی نرم ابر ها پاورچین پاورچین راه بروی وسکوت تلخ ستاره رابشکنی
باور کن...
اگرپنجره راباز کنی
رنگین کمان دور از دسترس نخواهدبود...!

آسمان آبی تر می شود ...

و من هنوز از دریچه انتظار اندکی هوای اضافی دارم !

نمی دانم از چه رو با آبی تر شدن آسمان غروب غمگین می شوم … آسمان همیشه تیره ی ساعت هفت غروب که ماهش آنقدر باریک است که گاهی باید دنبالش گشت !

دریچه هنوز هوا را از من دریغ می کند آنقدر که ناچارم برخیزم و کنارش بایستم ...

آن بیرون… پایین… زیر این ساختمان بلند… چقدر آدم هست… چقدر ماشین و چقدر چراغ روشن…

کنار دریچه می ایستم... هوا را از یاد می برم و گرم شمردن آدم ها می شوم! کلافه ام از این همه آدم که همدیگر را نمی بینند… می بینند … امّا خوب نمی بینند! به هم نگاه نمی کنند… نه به همدیگر و نه به من که این بالا زیر نور ماهی که معلوم نیست کدام طرف آسمان جا خوش کرده چشم به دور دورها دوخته ام…

چشمم از این همه نور اضافی و این آدم های شتابان خسته می شود…

نفسی عمیق در خلأ می کشم !

پشیمان از نگاه ...

پشیمان از هوا ...

سوی اتاق بی ماه خویش باز می گردم …!

التماس دعا...

http://www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=107367
نظر بده

مرسی زهره جان خیلی قشنگ بود

بیان احساس از اثر هنری 3

اي جااااااااااااااان زهره خانم نازم
حالت چطوره خانومي
چه ميكني عزيزم...

[IMG]

لبریز گشته ام از حس نایاب رهایی ...

و توان آن دارم بالا روم تا اوج !

تا بدانجا که نگاه هیچ ستاره ای بر سرم نباشد ...

نگاه خیس از نیازم را از آبی ترین آسمانش نمی گیرم ...

مبادا که حضور طلایی اش را گم کنم !

و این بار می دانم که تنها نیستم ...

و می شنوم نوای بی مثالش را

در بی صداترین واژگان ...

و برای نخستین بار

دلم اندکی آرام می گیرد ...

به کدامین گناه من را به برزخ بی نشان ابدیت فرستادی!

من را باکدامین انسان اشتباه گرفتی که به دنبال بهشتی گم شده فرستادی...

به من نشانی دادی که بویی ازنشان نمی داد

من را با بالهای فرشتگانت بفرست به آسمان...

شاید ببینی بی گناهی من از گناهم کمتر است!

این را من نمی گویم چشمانم فریاد بی صدایی می زند که گوش فلک را کر کرده است

من را به خیالهای نارس درخت عمل کشاندی

دیدی؟ آیا دیدی؟! چیزی جز مظلومیتم ندیدی!

دیدی چیزی جز بازی یک کودک سر به هوا با خاکهای زمینی نبود...

این بار من نمی گویم همان درخت بلند شاهد من است

ولی... نمیدانم!

شاید جنایتی حوا گونه مرتکب شده ام بی آنکه دستی درآن دخول باشد...

من رابکشان به جنون بندگی شاید بندگی شاهدی باشد برای جنایتهای حوا گونه ام...!


فهیمه عطارحسینی

این سمت یا آن سو فرقی نمی کند!
انسان به سایه ی درخت عادت می کند به آتش نه !
اما...
آن قدرها هم که گمان می کنی بد نیست...
بد نیست گاهی هم جیب هایت پاره باشد!
پله های آسمان خراش هارا فراموش کنی...
بنشینی کنار خیابان
و از پله های خودت پایین بروی!
پله
پله
پله
آن قدر که می بینی
کسانی نشسته اند...
بعضی ها گریه می کنند...
بعضی ها آواز می خوانند و...
ناگهان کسی را می بینی
که می شناسیش
شاید هم نمی شناسیش
اما...
این لبخند آمده بر لبانت را...
تنها دو سطر دیگر بر ندار:
در بهشت گاهی
در جهنم همیشه
به خدا می رسی...!

" گروس عبدالملکیان"

درود دوست عزیزم
لطفا درصورت امکان کمک خود را دریغ نفرمائید
* جمع اوري كمك برا ي عمل يكي از بچه هاي شيرخوارگاه ا*

سلام
اد مي كني عزيز
negin_1989eng

آن روز فراموش کردیم

به چشم ها نیز نگاهی بیندازیم ...

به نزدیک ترین پیاده رو

چشم می دوختیم

و از آسمان های دور

سخن می بافتیم ...

و نام های جهان را

با هم تعویض می کردیم !

در هزار و یک راه

قدم می زدیم

تا به آن قلب افتاده در راه

سلام نکنیم ...

امروز به افق های سخت خیابان

نگاه می کنیم ...

و آسمانی نیست

و بال کبوتری

درفاصله ی در و پنجره ...

در این هزاره ی خداحافظی

سقفی خاکستری سایه بسته است

پشت به وصله های کاغذی

روی شیشه های بی بخار و خشک

که از آن حرف نمی زنیم ...

انگار که ندیده ایم !

انگار فراموش کرده ایم

به چشمها نیز نگاهی بیندازیم ...!


سید مهرداد ضیایی

چقدر زود دلم براي خودم تنگ مي شود ...

دلم مي گيرد و براي خودم با تمام وجودم مي گريم !

خودم که به خود مي آيم خودي نمي بينم ...

خودم را به خداي خود مي بخشم ...

سبک مي شوم... سبک و سبک تر و به اوج خود مي رسم ...

باز ...

دلم براي خودم تنگ مي شود !

کمي که با خود سخن مي گويم خودم را در بي خودي هاي عالم مي بينم ...

و خود را در ميان در يايي از خود ها مي يابم ...

و حال با خود مي گويم ...

بد نيست کمي با خود خلوت کنيم و بنگريم که دنيا بي خود است !

و جهاني ديگر در پيش است ...!

...چشمانم را به ناگاه باز کردم و رویایم به پایان رسید. !

من اینجا بودم در زمین ...

باز آزاد بودم ...

باز به سان ابر سفید خوشبختی بودم که اینک آرزویی کوچک در سینه داشت ...

و قلبی که مالامال از زیباییها بود ...

و تصوری که از پاکی آسمانها در سینه داشت ...

و چشمانی که از تیرگی آنچه می دید می ترسید !

من به سان ابر سفید خوشبختی بودم اما ...

اندوه سیاهی زمین

اندوه تیرگی آسمان

و اندوه قلبهای غمگین

بر دلم فشرده می شد ...

چشمانم را باز و بسته کردم حقیقت داشت !

من اینجا بودم ...

در زمین ...!

چشمانم را بسته بودم و دستانم را در امتداد افق باز کرده بودم ...

من خود را و هر آنچه تعلق را در باد رها کرده بودم ...

آزاد بودم ...

اینجا زمین نبود !

اینجا از دروغ زمین فرسنگها فاصله داشت ...

اینجا بی کران بی کرانها بود ...

اینجا حقیقت موج می زد ...

اینجا دلها به سوی او پرواز می کرد ...

اینجا آسمان بود !

و من چشمانم را بر هر آنچه پریشانم می کرد بسته بودم ...

من شیشه محبت آسمانها را شکسته بودم ...

من در دریای محبت آسمانها بر زورقی نشسته بودم ...

با هر نفسم پاکی روانه قلبم می شد و قلبم سرشار از زیبایی ها بود ...

آخر اندوه قلبم جارو شده بود !

من آزاد بودم ...

من تعلق ها را جا گذاشته بودم و بر این فراموشی لبخند می زدم ...

اینجا دیگر زمین نبود ...

اینجا صدای خدا بیشتر به گوش می رسید ...

اینجا آخر به خدا نزدیکتر بود ...

و من به سان ابر سفیدی بودم که به آرزویش رسیده بود ...

اما حیف ...

وقت من کم است ...

اگر انسانم

و از من انتظار کشف رازهای نهان می رود !

اگر انسانم

و زیستنم در رسیدن به کمالم نهفته است ...

وقت من کم است ...

برای دیدن و شنیدن و اندوختن !

اگر قرار بر، پرستیدن خدایی ست

که به ایمانش رسیده باشم ...!


آنا

در آستانه تو

روسپيان مادران فردايند ...

و مورچگان کاشفان حقيقي قاره هاي فردا !

در شهريوری ترين نگاهت

دوزخ معناي کوچک لبخند را زمزمه مي کند ...

در درگاه تو

من از کدام اهريمن سخن مي گويم

هنگامي که کلامت همه عشق است ...

تا پايان سرودی نمانده است ...

خدا مي آيد ...

همين ...!

http://www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=105715
ممنون میشم نظر بدید