سلام
خوشحال می شم سر بزنی و نظرت رو بذاری
مسابقه بهترین آواتار سری4
خوشحال می شم سر بزنی و نظرت رو بذاری
مسابقه بهترین آواتار سری4
-
بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 3 )
غنچه با لبخند مي‌گويد:
- تماشايم كنيد!
گل بتابد چهره، همچون چلچراغ:
- يك نظر در روي زيبايم كنيد!
سروناز،
سرخوش و طناز مي‌بالد به خويش:
- گوشه‌ي چشمي به بالايم كنيد!
باد نجوا مي‌كند در گوش برگ:
- سر در آغوش گلي دارم، كنار چتر بيد،
راه دوري نيست، پيدايم كنيد.
آب گويد:
- زاري‌ام را بشنويد!
گوش بر آواي غم‌هايم كنيد!
پشت پرده، باغ،
امــــا،
در هراس؛
- باز، پاييز است و در راهند آن دژخيم و داس.
سنگها هم حرفهايي مي‌زنند؛
گوش كن!
خاموشها گوياترند!
من
بچه جنوبم عشق ميکنم
با آب و دريا
اونم موقعی که ميرم کناره دريا
وای جای دوستان خاليه
گالری نقاشی باشگاه
آثار جالب دامین هیرست
مقالات هنری
آموزش مبانی هنرهای تجسمی
لطفی به ما نمایید ما را به خاطر آرید
جا مانده از صف عشق اینک در این صف آرید
پاپوشتان به چشمم ، پا بر سرم گذارید
ترسم به ناوک عشق ، از سوز غم بنالید
لطفی به ما نمایید پاپوشش خود در آرید
سلام دوست من خوبی
مستمع صاحب سخن را بر سر ذوق آورد
وبلاگ چرا آدم به روز شده
منتظر حضور و پاسخ سوالات شما عزیزان هستیم
یا علی
از ميان طوفان
بي نام خواندمش !
و همين كه از امواج رها شد
در ساحل خاموشي نشست
و سرش از كهكشان
تا خاك
خم شد ...
آن گاه صداي خدا را شنيدم
گفتم : " آشنايي بس نيست؟"
گفت : " مرا درياب!"
و دانستم كه دريافتن او
گم شدن من است ...
و بي پروا گم شدم ...
و خدا
در خلسه تسليم
لبخندي شيرين زد ...!
در جاده های فراموشی ماندم !
من نیز فراموش خواهم شد ...
همانند دیگر کسانی که
در این کوچه فراموش شدند ...
از فراموش شدن می هراسیدم که گرفتارش شدم !
اگر روزی فراموش شدی
هیچ مترس !
ما همه فراموش شدگانیم ...
تنها اوست که ما را فراموش نمی کند ...
ولی ما او را نيز از یاد بردیم ...!
این سناریوی زندگی ام بود
که همیشه
در گیر واژه هایی باشم
که سر و تهی ندارد !
در دوره سنگینی
ذهنم از روی فاصله ها پرید
و
دنیای من
از کوچکترین شهرها هم
کم جمعیت تر شد ...
نمی دانستم
به سوی چه تنهایی
بزرگی می روم
و این ندانستن
روزهایم را
از خوشی های کوچکی
لبریز کرده بود ...
اما عادت کرده بودم
به همین روز مر گی ها
به حس هایی
که
در لحظه ها
جاری
می شوند
و می میرند ...!
باد می وزد ...
هراسان به این سو و آن سو می روم
به دنبال هویتم ...
در میان آسمان و زمین
معلق مانده ام و نمی دانم
میان شاخ و برگ کدام درخت آنرا خواهم یافت !
می خواهم خودم باشم ...
و امروز حتی
باد نیز این اجازه را به من نمی دهد ...!
سلام علیکم
خوبی ؟
این اعتراض شدید منه، میری تو تاپیک من، بعد به زننده تاپیک نمیگی دستت درد نکنه به مردم امتیاز میدی
سلام خوبی آجی
می دانم می خواهی رها شوی ...
این روزها همه در فکر پرواز، پرپر می زنند !
من هم می خواستم رها شوم ...
دوبال هم داشتم ...
پرواز را هم آموخته بودم !
برای پر کشیدن بهانه ها داشتم ...
اما هنوز پايبند زمینم ...
من اهل خاکم !
.
.
.
و همچنان مي خواهم از زمین اوج بگیرم و رها شوم ...!
چه انتظار عجیبی!
تو در میان منتظران هم، عزیز من چه غریبی؛
عجیب‌تر آنکه چه آسان نبودنت شده عادت؛
چه بی خیال نشستیم، نه کوششی نه وفایی؛
فقطه نشسته و گفتیم خدا کند که بیایی...
شما لطف داری خانم
Only For You
...دیر فهمیده بود و باز گریان بود . حقیقت را به یاد آورد ولی فرصتی نبود . می خواست بازگردد و حقیقت را به همه بگوید ، ولی فرصتی باقی نمانده بود و باز هم مهر سکوت بر لبانش فرود آمد ...
دراز کشید و چشمانش را بست و بازگشت به دنیایی که از آن آمده بود . همان دنیایی که با گریه از آن جدا شده بود ، ولی معلوم نبود که مثل قبل بخواهد به آن جا باز گردد یا نه !
شاید بی هیچ توشه ای بازگشت و شاید تو تنها اندکی زودتر از او بفهمی ،بفهمی که جاده ات بی باز گشت است و سفری در پیش داری که باید با توشه ای پر به سرزمینی که گریان از آن آمدی باز گردی تا خندان باشی و سرافراز ...
جاده را ببین ! رهگذرانش را ، تابلوهای راهنما را ، نه چراغ های رنگارنگ و چشمک زن و وسوسه انگیزش را ، خودت نور باش ...!
زمانی که آمد چشم هایش گریان بود ،شاید به خاطر مهر سکوتی که بر لبانش بود و یا ورود به دنیایی شوم . زمینی که تبعیدگاه اولین جدش بود : آدم !
چشم هایش را بسته بود . شاید نمی خواست ببیند ، شاید ترجیح می داد در دنیای خودش باشد ...
ماه ها سخن نگفت و تا زمانی که لبانش از هم بشکفد هر آن چه می خواست باز گوید را فراموش کرد !
به اجبار قدم در راهی گذاشت که باید می پیمود ..... تا انتها !
آغازش زهر بود با اشک و آه ، ولی اندکی که گذشت به ظاهر شیرین شد . به ظاهر شیرین تر از عسل ! همه چیز نو بود . تاریکی و روشنی را می شکافت و میرفت و برایش دور از ذهن بود که روزی آرزو کند این جاده تکراری شود ...
روزی با آرزوی برگشت ، روزی که با حسرت پشت سر را بنگرد و بخواهد که بازگردد و دوباره شروع کند ، ولی دریغ از یک گام که بتواند رو به گذشته بردارد ...
روزی که به بن بست غم برسد ، تلخی این راه نیز شاید دوباره آغاز شود . آرام آرام سرعتش کند می شد و می رفت که بایستد . نمی خواست بیش از این پیش برود و پیر شود . تازه به یک سویی راه ، پی برده بود و می دید که به انتها نزدیک است ...
الهی بمیرم برای تو
اصلا این عادته داداشا هست
سلام زهره خانم گل
خوبی عزیزم؟خوش میگذره؟
گفتم بیام احوالپرسی کنم
میگم خانومی این داداشت چرا این روزا بچه بد شده
همش دعوام میکنه
غروب ها
در فکر طلوع رفته ایم ...
و طلوع فردا
در فکر به اینکه
شاید
غروب دیروز
را باید
زندگی می کردیم ...!
قامت می بندم بر روی سجاده ایی که هر روز به انتظار وصلش پهن می شود و آغاز می کنم همان زمزمه های همیشگی را ...
و هر بار که می خواهم خود را جاری ببینم در لذت حضورش ، شرمنده می شوم از تک تک کردارهایی که جز ندامت حاصلی ندارد !
نمی دانم شاید هیچ گاه نرسم به آن جایی که حق بندگی ام و حق خداوندی اش را به جا بیاورم ...! -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
