عليك سلام جناب مهندس عزيز؟
شكر خوب
م، مرسي
شكر خوب
م، مرسي
-
قربونت. حامد مسنجر هستی؟
آواتار نو مبارك مهندس
پشتش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی. می دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت...آهسته می خزید، دشوار و کند؛ و دورها همیشه دور بود...
سنگ پشت تقدیرش را دوست نمی داشت و آن را چون اجباری بر دوش می کشید...
پرنده ای در آسمان پر زد، سبک؛ و سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت:
"این عدل نیست، کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی.من هیچ گاه نمی رسم و در لاک سنگی خود خزید، به نیت ناامیدی."
خدا سنگ پشت را از روی زمین بلند کرد . زمین را نشانش داد. کره ای کوچک بود.
و گفت: "نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی رسد...چون رسیدنی در کار نیست.فقط رفتن است، حتی اگر اندکی...و هر بار که می روی ، رسیده ای!
و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست،و پاره ای از هستی را بر دوش می کشی؛" پاره ای از مرا..."
خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت.دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راهها چندان دور...
سنگ پشت به راه افتاد و گفت:" رفتن، حتی اگر اندکی؛"و پاره ای از "او" را با عشق بر دوش کشید...
آواتار جديد مبارك...
به‌به. خوش باشی عزیز.
چاکریم.
خوش اومدی حامد جان. دلمون تنگیده بود.
همین که به ثانیه بعد پا می گذاری معجزه ای است! به نامعلوم بعدی زندگی ات می رسی از نهان به آشکار... انتظار همین را می کشیدی... اکنون ثانیه پر از راز مقابل توست درست مقابل چشمان تو... حتی فرصت تصمیم گیری نخواهی داشت و می گذرد ...
به انتظار ثانیه بعد با سری پر از طرح و نگاهی خاموش، بی فروغ و آرام لبخندی به لب می گذاری و هیچ کس نمی داند ثانیه بعد تو چگونه خواهد گذشت ...!
کجایی حامد جان.....شدیدا دلتنگت هستــــــــــــــیم.
منتظر حضور سبزت هستیم
kojaeiiiiiiiii? ye khabare bad bad bad. man hastam hanuz...
هنگامی که خداوند مرا همچون سنگریزه ای در این دریاچه ی عجیب انداخت آرامش آن را بر هم زدم و بر سطح آن دایره هایی نامحدود پدید آوردم ولی هنگامی که به اعماق آن رسیدم مانند آن آرام شدم ...
جبران خلیل جبران
سلام حامد جان. خوبی؟ معلومه کجایی؟
سـانـس آخـر زنـدگـی !
● ای کاش این صحنه را جور دیگری بازی کرده بودم ...
چه کوتاه است! عمر را می‌گویم. ١٠ سال اول زندگیتان را مثل دور تند یک فیلم سیاه و سفید قدیمی از نظر بگذرانید و بعد فرض کنید این فیلم چیزی حدود هفت بار ادامه یابد. اما هر بار، یک دوره جدید...
این فیلم ملودرام شاعرانه عاشقانه رمانتیک واقعگرایانه حادثه‌ای کمدی تراژیک و گاه ابلهانه چیزی حدود ٧ بار ادامه یابد. هرچه به پایان این فیلم نزدیک‌تر می‌شویم، بیشتر احساس غبن می‌کنیم: "ای کاش این صحنه را جور دیگری بازی کرده بودم"، "ای کاش این فصل از فیلم کمی طولانی‌تر بود"، " ای کاش لوکیشین این فصل تغییر می‌کرد"، " ای کاش این نما، این قدر ابلهانه نبود"، " چرا اینجا دارم این قدر الکی می‌خندم؟"و...
اما دیگر فرصتی نیست. دیگر کم کم فیلم دارد به انتهای خود می‌رسد. باید از صندلی برخیزم. باید سالن را ترک کنم...!
در آینه نگاه کردم. خودم را ندیدم. دنبال خودم گشتم. خود را پیدا نکردم. ترسیدم. گم شده بودم. به قلبم نگاه کردم. نبود. دنبالش گشتم. پیدایش نکردم. ترسیدم. گم شده بود. برگشتم. به جایی که لحظه‌ای قبل در آنجا دروغی گفته بودم. جعبه‌ای دیدم. آن را برداشتم. درش قفل بود. جعبه را شکستم. قلبم را پیدا کردم. همین طور خودم را. تصمیم گرفتم دیگر خودم را گم نکنم ...!
آدم تنها می آید و تنها می رود ...
آدم که تنها بماند ...
یا آمدنی است یا رفتنی ...!
آسمان باش ... یک آسمانِ بی دریغ ! آبی تر از دریا ...
بی آنکه آنچه آزارت می دهد پتک کنی و بر سر دیگران، دیگرانی که دوستت می دارند... دیگرانی که از غمت غمناک می شوند و چشمانشان از رنج تو با نم اشکی نمناک... از دوریت دل نگران می شوند و قلبشان از بی مهری تو غمین می شود و دردناک،بکوبی و دردت را تسکین دهی...که نمی توانی... هرگز نخواهی توانست ! که تو پاک تر از آنی ... پاک تر از آن که خود بدانی ...!
مانده تا برف زمين آب شود
مانده تا بسته شود اين همه نيلوفر وارونه چتر
ناتمام است درخت
زير برف است تمناي شناكردن كاغذ در باد
و فروغ تر چشم حشرات
و طلوع سر غوك از افق درك حيات
مانده تا سيني ما پرشود از صحبت سنبوسه و عيد
در هوايي كه نه افزايش يك ساقه طنيني دارد
و نه آواز پري مي رسد از روزن منظومه برف
تشنه زمزمه ام
مانده تا مرغ سرچينه هذياني اسفند صدا بردارد
پس چه بايد بكنم
من كه در لختترين موسم بي چهچهه سال
تشنه زمزمه ام ؟
بهتر آن است كهبرخيزم
رنگ را بردارم
روي تنهايي خود نقشه مرغي بكشم
اتفاقي ديدم اينو
خدا گریه ي مسافرو ندید
دل نبست به هیچكس و دل نبرید
آدمو برای دوری از دیار
جاده رو برای غربت آفرید
جاده اسم منو فریاد می زنه
می گه امروز روز دل بریدنه
كوله باری كه پر از خاطره هاست
روی شونه های لرزون منه
از تموم آدمای خوب و بد
از تموم قصه های خوب و بد
چی برام مونده به جز یه خاطره
نقش گنگی تو غبار پنجره
جاده آغوششو وا كرده برام
منتظر مونده كه من باهاش بیام
قصهء تلخ خداحافظی رو
می خونم بااینكه بسته هست لبهام
پشت سر گذاشتن خاطره ها
همهء عشقا و دل بستگییا
خیلی سخته ولی چاره ندارم
جاده فریاد میزنه ، بیـا
تنها
غمگین
دل تنگ
دلم که میگیرد
میشوم این سه واژه تلخ و سرد و سنگین
دلم گرفته است
و دوباره من شد
این سه واژه!
هرگز از مرگ نهراسیده ام
اگرچه دستانش از ابتذال شکننده تر بود
هراس من - باری - همه از مردن در سرزمینی است
که مزد گورکن
از آزادی آدمی
افزون تر باشد
شاملو
دستانم را گرفتی و خواستی ببری...گفته بودی که خوشبختی از این سوست...
اما من اعتماد نداشتم !
به تو چرا !به راه اعتماد نداشتم... راه تاریک بود و پر از چاه... راه برایم آشنا نبود ...
تو آشنا بودی... اما راه نه !
آمدم! دستانم در دستانت می ترسید... می ترسیدم! چشمم هیچ جا را نمی دید... در پی فانوسی، چراغی، نوری بودم ...
از ترس از اول راه چشمانم را بستم و به صدایت که مدام دلداریم می داد گوش سپردم ...
تو گفتی و گفتی... تا اینکه دیگر چیزی نگفتی... کمی از راه را رفته بودیم اما تو ساکت شدی !
من می ترسیدم...
نکند رفته بودی ؟! اما نه! دستانت هنوز دست هایم را در آغوش می کشید...
دستانم را از آغوش دستانت بیرون کشیدم و به سمت پشت سرم دویدم... چشمانم بسته بود ...
اما آنوقت که فهمیدم دیگر دیر بود! تو رفته بودی...
من دیر فهمیده بودم که تو آنقدر می درخشیدی که فانوسی که می خواستم در نور تو می سوخت ...!!!
من هستم به شما هم پیام دادم ولی نمیدونم چرا جوابی نیومدmid_1987
سلام حامد جان خوبی عزیز؟
چه خبرا؟
میگم میتونی بیای مسنجر؟من الان بهت پیام میدم
salam dadash........
mercy lotf kardy -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
