اگــــر آن بهتاش شيرازي بـــه دست آرد دل مـــا را
بــهــايـش هـــم بــبـــايـــد او بـبخشد کل دنيـــــا را
مـگــر مـن مـغـز خــر خــوردم در اين آشفته بــازاري
کــه او دل را بــه دست آرد ببخشم مــن بــخارا را ؟
نه چون صائب ببخشم من سر و دست و تن و پا را
و نــــه چـــون شهريـــارانم بـبـخشم روح و اجــزا را
کـــه ايـن دل در وجـــود مــا خــدا داند که مي ارزد
هــــزاران تــــرک شيـراز و هـــزاران عشق زيــبــا را
ولي گــر بهتاش شـيــرازي دهـد دل را به دست مــا
در آن دم نــيــز شـــايـــد مـــا ببخشيمش بـخـارا را
کــه مــا تــرکيم و تبريزي نه شيرازي شود چون مـا
بـــه تــبــريــزي هـمـه بخشند سمرقـند و بـخـارا را