linux_0011

چقدر زود دلم براي خودم تنگ مي شود ...

دلم مي گيرد و براي خودم با تمام وجودم مي گريم !

خودم که به خود مي آيم خودي نمي بينم ...

خودم را به خداي خود مي بخشم ...

سبک مي شوم... سبک و سبک تر و به اوج خود مي رسم ...

باز ...

دلم براي خودم تنگ مي شود !

کمي که با خود سخن مي گويم خودم را در بي خودي هاي عالم مي بينم ...

و خود را در ميان در يايي از خود ها مي يابم ...

و حال با خود مي گويم ...

بد نيست کمي با خود خلوت کنيم و بنگريم که دنيا بي خود است !

و جهاني ديگر در پيش است ...!

...چشمانم را به ناگاه باز کردم و رویایم به پایان رسید !

من اینجا بودم در زمین ...

باز آزاد بودم ...

باز به سان ابر سفید خوشبختی بودم که اینک آرزویی کوچک در سینه داشت ...

و قلبی که مالامال از زیباییها بود ...

و تصوری که از پاکی آسمانها در سینه داشت ...

و چشمانی که از تیرگی آنچه می دید می ترسید !

من به سان ابر سفید خوشبختی بودم اما ...

اندوه سیاهی زمین

اندوه تیرگی آسمان

و اندوه قلبهای غمگین

بر دلم فشرده می شد ...

چشمانم را باز و بسته کردم حقیقت داشت !

من اینجا بودم ...

در زمین ...!

چشمانم را بسته بودم و دستانم را در امتداد افق باز کرده بودم ...

من خود را و هر آنچه تعلق را در باد رها کرده بودم ...

آزاد بودم ...

اینجا زمین نبود !

اینجا از دروغ زمین فرسنگها فاصله داشت ...

اینجا بی کران بی کرانها بود ...

اینجا حقیقت موج می زد ...

اینجا دلها به سوی او پرواز می کرد ...

اینجا آسمان بود !

و من چشمانم را بر هر آنچه پریشانم می کرد بسته بودم ...

من شیشه محبت آسمانها را شکسته بودم ...

من در دریای محبت آسمانها بر زورقی نشسته بودم ...

با هر نفسم پاکی روانه قلبم می شد و قلبم سرشار از زیبایی ها بود ...

آخر اندوه قلبم جارو شده بود !

من آزاد بودم ...

من تعلق ها را جا گذاشته بودم و بر این فراموشی لبخند می زدم ...

اینجا دیگر زمین نبود ...

اینجا صدای خدا بیشتر به گوش می رسید ...

اینجا آخر به خدا نزدیکتر بود ...

و من به سان ابر سفیدی بودم که به آرزویش رسیده بود ...

اما حیف ...

وقت من کم است ...

اگر انسانم

و از من انتظار کشف رازهای نهان می رود !

اگر انسانم

و زیستنم در رسیدن به کمالم نهفته است ...

وقت من کم است ...

برای دیدن و شنیدن و اندوختن !

اگر قرار بر، پرستیدن خدایی ست

که به ایمانش رسیده باشم ...!


آنا

در آستانه تو

روسپيان مادران فردايند ...

و مورچگان کاشفان حقيقي قاره هاي فردا !

در شهريوری ترين نگاهت

دوزخ معناي کوچک لبخند را زمزمه مي کند ...

در درگاه تو

من از کدام اهريمن سخن مي گويم

هنگامي که کلامت همه عشق است ...

تا پايان سرودی نمانده است ...

خدا مي آيد ...

همين ...!

سلام
آره خیلی خوبه منم برای بعده مسابقه یه انگشت دیگه میزارم
ممنون از نظر

سلام.وایسا ببینم این سهیل کیه دیگه؟ چشم من رو دور دیدی دیگه ........ عضو فعال هم که شدی . تبریک . یه زمان از ما جلو نزنی.

سلام
دوست عزیز
اگر وقت داشتید تو نظر سنجیه زیر شرکت کنید
بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 4 )
http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=105828
موفق باشید

بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 3 )

بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 2 )

سلام ..
خوبم .. تو چطوری؟
فریده دیروز صبح بهم زنگ زد .. خوبه حالش

از ميان طوفان

بي نام خواندمش !

و همين كه از امواج رها شد‌‌

در ساحل خاموشي نشست

و سرش از كهكشان

تا خاك

خم شد ...

آن گاه صداي خدا را شنيدم

گفتم : " آشنايي بس نيست؟"

گفت : " مرا درياب!"

و دانستم كه دريافتن او

گم شدن من است ...

و بي پروا گم شدم ...

و خدا

در خلسه تسليم

لبخندي شيرين زد ...!

در جاده های فراموشی ماندم !

من نیز فراموش خواهم شد ...

همانند دیگر کسانی که

در این کوچه فراموش شدند ...

از فراموش شدن می هراسیدم که گرفتارش شدم !

اگر روزی فراموش شدی

هیچ مترس !

ما همه فراموش شدگانیم ...

تنها اوست که ما را فراموش نمی کند ...

ولی ما او را نيز از یاد بردیم ...!

این سناریوی زندگی ام بود

که همیشه

در گیر واژه هایی باشم

که سر و تهی ندارد !

در دوره سنگینی

ذهنم از روی فاصله ها پرید

و

دنیای من

از کوچکترین شهرها هم

کم جمعیت تر شد ...

نمی دانستم

به سوی چه تنهایی

بزرگی می روم

و این ندانستن

روزهایم را

از خوشی های کوچکی

لبریز کرده بود ...

اما عادت کرده بودم

به همین روز مر گی ها

به حس هایی

که

در لحظه ها

جاری

می شوند

و می میرند ...!

باد می وزد ...

هراسان به این سو و آن سو می روم

به دنبال هویتم ...

در میان آسمان و زمین

معلق مانده ام و نمی دانم

میان شاخ و برگ کدام درخت آنرا خواهم یافت !

می خواهم خودم باشم ...

و امروز حتی

باد نیز این اجازه را به من نمی دهد ...!

پس وقتی برگشتی جوابم رو بده. راستی با کیا رفتین خونه ی ریحان؟

نه بابا. فک می کنن چون دوست منی شاید تو هم دختر خوبی باشی. نمی دونن که. عیب نداره. تا چند وقت دیگه خودشون می فهمن. می فهمن که از دریادلی منه که این جوری با تو عیاق شدم.

نبینم رفیقای ما رو در کنی بلا برده!

چیزی شده سحر ؟
... سلام ...

سلام وسلامتی خدمت شما.من علی .تازه واردوترم شش

می دانم می خواهی رها شوی ...

این روزها همه در فکر پرواز، پرپر می زنند !

من هم می خواستم رها شوم ...

دوبال هم داشتم ...

پرواز را هم آموخته بودم !

برای پر کشیدن بهانه ها داشتم ...

اما هنوز پايبند زمینم ...

من اهل خاکم !

.

.

.

و همچنان مي خواهم از زمین اوج بگیرم و رها شوم ...!

...دیر فهمیده بود و باز گریان بود . حقیقت را به یاد آورد ولی فرصتی نبود . می خواست بازگردد و حقیقت را به همه بگوید ، ولی فرصتی باقی نمانده بود و باز هم مهر سکوت بر لبانش فرود آمد ...

دراز کشید و چشمانش را بست و بازگشت به دنیایی که از آن آمده بود . همان دنیایی که با گریه از آن جدا شده بود ، ولی معلوم نبود که مثل قبل بخواهد به آن جا باز گردد یا نه !

شاید بی هیچ توشه ای بازگشت و شاید تو تنها اندکی زودتر از او بفهمی ،بفهمی که جاده ات بی باز گشت است و سفری در پیش داری که باید با توشه ایپر به سرزمینی که گریان از آن آمدی باز گردی تا خندان باشی و سرافراز ...

جاده را ببین ! رهگذرانش را ، تابلوهای راهنما را ، نه چراغ های رنگارنگ و چشمک زن و وسوسه انگیزش را ، خودت نور باش ...!

زمانی که آمد چشم هایش گریان بود ،شاید به خاطر مهر سکوتی که بر لبانش بود و یا ورود به دنیایی شوم . زمینی که تبعیدگاه اولین جدش بود : آدم !

چشم هایش را بسته بود . شاید نمی خواست ببیند ، شاید ترجیح می داد در دنیای خودش باشد ...

ماه ها سخن نگفت و تا زمانی که لبانش از هم بشکفد هر آن چه می خواست باز گوید را فراموش کرد !

به اجبار قدم در راهی گذاشت که باید می پیمود ..... تا انتها !

آغازش زهر بود با اشک و آه ، ولی اندکی که گذشت به ظاهر شیرین شد . به ظاهر شیرین تر از عسل ! همه چیز نو بود . تاریکی و روشنی را می شکافت و میرفت و برایش دور از ذهن بود که روزی آرزو کند این جاده تکراری شود ...

روزی با آرزوی برگشت ، روزی که با حسرت پشت سر را بنگرد و بخواهد که بازگردد و دوباره شروع کند ، ولی دریغ از یک گام که بتواند رو به گذشته بردارد ...

روزی که به بن بست غم برسد ، تلخی این راه نیز شاید دوباره آغاز شود . آرام آرام سرعتش کند می شد و می رفت که بایستد . نمی خواست بیش از این پیش برود و پیر شود . تازه به یک سویی راه ، پی برده بود و می دید که به انتها نزدیک است ...

غروب ها

در فکر طلوع رفته ایم ...

و طلوع فردا

در فکر به اینکه

شاید

غروب دیروز

را باید

زندگی می کردیم ...!

قامت می بندم بر روی سجاده ایی که هر روز به انتظار وصلش پهن می شود و آغاز می کنم همان زمزمه های همیشگی را ...

و هر بار که می خواهم خود را جاری ببینم در لذت حضورش ، شرمنده می شوم از تک تک کردارهایی که جز ندامت حاصلی ندارد !

نمی دانم شاید هیچ گاه نرسم به آن جایی که حق بندگی ام و حق خداوندی اش را به جا بیاورم ...!

صدای شرشر باران و شیشه ی بخار گرفته ی اتاق ...

بسوی پنجره می روم بازش می کنم، چشمانم را می بندم ...

دستم را بیرون می برم تا حس باران بر تمامی وجودم لبریز شود ...

اکنون چشمانم را گشوده ام ...

فرشته ایی همراه با قطره ی باران بر دستم نشسته است ...

پرسیدم حیف است از این همراهی و بر زمین نشستن و زیر دست و پا ماندن !

گفت : من فقط یک همراهم برای رساندن قطره ی باران و دوباره باز خواهم گشت ...

بسوی آسمان برای همراهی قطره ایی دیگر و بارانی دیگر ...

گفت و ... پر کشید !

با خود اندیشیدم : پس من هم ...


مهتاب

چه عجب .. بیخیال سر کچلم شدی
مرسی دوست جون .

سحر بس کن دیگه ...
ببین یه چیزی ازت میخوام ... دیشب شوخی شوخی ... جدیش کردی !