hossein00104

عام عصر کجو بود..گششششنمه
واااای

گشنمه اسم کباب نیار عامو

نه باو بسسس که ما بانمکیم و مبتکر...اصا همی جوووور ابتکار و خلاقیت و نمک و اینا میزنه بیرون:دی
اصا یه وضیاا

:دی
خیههلی باحال بود..
احتمالا طرف شیرازی بوده حوصلش نشده 3بار بگه:دییی غلیظ

میدونم باو خوتم فهمیتم...فقط میخواستم شکوه ماه دی رو یادآوری کنم:دییی

:دی
نه منظورم ماه شیرین و دوس داشتنی دی بود:دییی

:دي
ملومه به دي خيلي علاقه مندي:ديييي
يا شايد شيرازي شدي
خخخ

[IMG]
[IMG]
[IMG]
[IMG]
[IMG]
[IMG]
[IMG]

فعلا ک یکی دیگه داره استفاده میکنه:دی...
عکس نیو مبارک:دی
نه عام جیم چیه نمیدونستم جواب میدی...
دستت برسه چی میشه مثلا:دی

شبت شکلاتی

عکست عوض کردی؟

من فقط طراحیم مشکل داره چون ریاضی خوندم فقط محاسبه بلدم هاها من دیگه برم؟

2 سال دیگه وقت دارم

خدا کنه بتونم

به به چه حالی میده

کلا احساس میکنم جا موندم منابع ارشد داری؟

تو چه میکنی؟اهمه چی آرومه؟

نه بابا چیزی بارم نیست داغونم

ها این یعنی چی؟

شما معرفتی هاها چطوری سلامتی؟ خوبی؟

گاهی از از سکوتی که همیشه به دنبالش بودی بیزار می شوی.گاهی اضطراب هایی داری که حتی دلیلشان را هم نمی دانی..از همه چیز متنفر می شوم...این روز ها نه می توانم به تکنولوژی دل خوش کنم نه سنت ها دلم را آرام می کنند. از دلم می گفتم... انگار زبان نفهم شده است... مدام از من شکایت می کند.حرف هایی برای گفتن دارد ولی نمی خواهد باور کند کسی گوشش را برای شنیدن حرف های او تیز نمی کند.... خطوطم هر روز کج تر می شود.دلم برای دریدا تنگ می شود. انگار دلم خط می کشد.از هر سو خطی می اید و تا بیکران را شکاف می دهد.حرفی نیست که دلم را ارام کند.یاد گرفته بودم با عقلم معمار باشم.ولی هیچ وقت عقلم نتوانست عاشق شود.عشق را در خط کشیدنی می دیدم که برایم ارامش بیاورد.همان آرامشی که همه را خسته می کند.ای کاش با دریدا بودم که بفهمد حرف هایش را میفهمم.من مانده ام و خطوطی که هیچ کس نمی داند عشق است نه چند خط کج و بی معنا...دلم برای دریدا تنگ می شود...

ممنون از عکس نینیتون
خوشگل بود

داستان امروز:

بیمارستان روانییییییی

به هنگام بازدید از یک بیمارستان روانى، از روان‌پزشک پرسیدم شما چطور می‌فهمید که یک بیمار روانى به بسترى شدن در بیمارستان نیاز دارد یا نه؟
روان‌پزشک گفت: ما وان حمام را پر از آب می‌کنیم و یک قاشق چایخورى، یک فنجان و یک سطل جلوى بیمار می‌گذاریم و از او می‌خواهیم که وان را خالى کند..
من گفتم: آهان! فهمیدم. آدم عادى باید سطل را بردارد چون بزرگ‌تر است.
روان‌پزشک گفت: نه! آدم عادى درپوش زیر آب وان را بر می‌دارد. شما می‌خواهید تخت‌تان کنار پنجره باشد؟

نتیجه اخلاقی:
هرکی بعهده خودش
سطلو برمیداری یا درپوشو

مرسی داداش حسین عکسی که واسم فرستادی خیلی قشنگ بودیه عالم تشکر

[IMG][IMG][IMG]

داستان حسودی مردی به همسرش

ای جان....
روز مهندست مبارک