سال نو می شود. زمین نفسی دوباره می کشد. برگ ها به رنگ در می آیند و گل ها لبخند می زند، و پرنده های خسته بر می گردند و دراین رویش سبز، دوباره...من...تو...ما... کجا ایستاده ایم.سهم ما چیست؟..نقش ما چیست؟...پیوند ما در دوباره شدن با کیست؟...
زمین سلامت می کنیم و ابرها درودتان باد و چون همیشه امیدوار و سال نو مبارک...
آنگاه که تولد دختری بی گناه مایه ننگ عرب های پا برهنه و جاهل بود.
آنگاه که زندگی برای دخترکان ساعتی به طول نمی انجامید.
نیاکان ما، بلندترین شب سال، یلدا، شب تولد مینو الهه زن، و میترا الهه خورشید را شب زنده داری می کردند.
این است میراث ایران زمین؛ این شب و همه شب های پر ستاره ایرانی پیشکش شما؛ آرزو دارم در پس یلدای زندگیتان زایش خورشید را نظاره گر باشید.