anise b
ارسال های پروفایل آخرین فعالیت ارسال ها درباره
-
چرا همگان را نبخشم
چرا از خاطر نبرم زخم‌ها را،
من که فراموش خواهم کرد
نشانی خانه‌ام
چهره‌ی کودکم
و تلفظ نامم را از دهانت، و شعله که بر باد خواهد رفت.
سلام..............کجا بودی؟
[IMG]تو چه هستی ای همه هستی ما از تو ؟ تو چه هستی ، جز دو دست گرم در بازی؟ دیگران در کار گل مشغول و تو در گل/می دمی - تا بندهء سر گشته ای سازی تو چه هستی، ای همه هستی ما از تو جز یکی سدی به راه جستجوی ما گاه در چنگال خشمت میفشاریمان گاه می آیی و می خندی به روی ما تو چه هستی ؟ بندهء نام و جلال خویش دیده در آینهء دنیا جمال خویش هر دم این آینه را گردانده تا بهتر بنگرد در جلوه های بی زوال خویش برق چشمان سرابی، رنگ نیرنگی شیرهء شب های شومی، ظلمت گوری شاید آن خفاش پیر خفته ای کز خشم تشنه سرخی خونی، دشمن نوری خود پرستی تو، خدایا، خود پرستی تو کفر می گویم، تو خارم کن، تو خاکم کن با هزاران ننگ آلودی مرا اما گر خدایی -در دلم بنشین و پاکم کن لحظه ای بگذر ز ما بگذار خود باشیم بعد از آن ما رابسوزان تا ز «خود» سوزیم بعد از آن یا اشک، یا لبخند، یا فریاد فرصتی تا توشه ره را بیندوزیممؤمنان بی گناه پارسا خو را آن گناه تلخ وسوزانی که در راهش جان ما را شوق وصلی و شتابی بود در بهشت ناگهان نام دگر بگرفت در بهشت، بارالها، خود ثوابی بود هر چه داریم از تو داریم، ای که خود گفتی مهر من دریا و خشمم همچو طوفانست هر که را من خواهم او را تیره دل سازم هر که را من برگزینم، پاک دامانست .» پس دگر ما را چه حاصل زین عبث کوشش تا درون غرفه های عاج ره یابیم یا برانی یا بخوانی ، میل میل تست ما ز فرمانت خدایا رخ نمی تابیمتو بزن بر نام شومم داغ زشتی را چیست این افسانهء رنگین عطرآلود ؟ چیست این رویای جادوبار سحر آمیز؟ کیستند این حوریان، این خوشه های نور ؟ جامه هاشان از حریر نازک پرهیز کوزه ها در دست و بر آن ساق های نرم لرزش موج خیال انگیز دامان ها می خرامند از دری بر درگهی آرام سینه هاشان خفته در آغوش مرجانها آب ها پاکیزه تر از قطره های اشک
نهرها بر سبزه های تازه لغزیده میوه ها چون دانه های روشن یاقوت گاه چیده، گاه بر هر شاخه ناچیده سبز خطانی سرا پا لطف و زیبایی ساقیان بزم و رهزن های گنج دل حسنشان جاوید و چشمان بهشتی ها گاه بر آنان گهی بر حوریان مایل قصر ها دیوارهاشان مرمر مواج تخت ها، بر پایه هاشان دانهء الماس پرده ها چون بالهایی از حریر سبز از فضاها می ترواد عطر تند یاس ما در اینجا خاک پای باده و معشوق ناممان میخوارگان راندهء رسوا تو در آن دنیا می و معشوق می بخشیبارالها، باز هم دست تو در کارست/از چه می گویی که کاری ناروا کردیم؟ در کنار چشمه های سلسبیل تو ما نمی خواهیم آن خواب طلایی را سایه های سدر و طوبی ز آن خوبان باد بر تو بخشیدیم این لطف خدایی را حافظ، آن پیری که دریا بود و دنیا بود بر «جوی» بفروخت این باغ بهشتی را من که باشم تا به جامی نگذرم از آن ؟ -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
