پروفايله قشنگي داري
خيلي حال كردم
خيلي حال كردم
ترانه ی مهر
ارسال های پروفایل آخرین فعالیت ارسال ها درباره
-
لبریز گشته ام از حس نایاب رهایی ...
و توان آن دارم بالا روم تا اوج !
تا بدانجا که نگاه هیچ ستاره ای بر سرم نباشد ...
نگاه خیس از نیازم را از آبی ترین آسمانش نمی گیرم ...
مبادا که حضور طلایی اش را گم کنم !
و این بار می دانم که تنها نیستم ...
و می شنوم نوای بی مثالش را
در بی صداترین واژگان ...
و برای نخستین بار
دلم اندکی آرام می گیرد ...
آن روز فراموش کردیم
به چشم ها نیز نگاهی بیندازیم ...
به نزدیک ترین پیاده رو
چشم می دوختیم
و از آسمان های دور
سخن می بافتیم ...
و نام های جهان را
با هم تعویض می کردیم !
در هزار و یک راه
قدم می زدیم
تا به آن قلب افتاده در راه
سلام نکنیم ...
امروز به افق های سخت خیابان
نگاه می کنیم ...
و آسمانی نیست
و بال کبوتری
درفاصله ی در و پنجره ...
در این هزاره ی خداحافظی
سقفی خاکستری سایه بسته است
پشت به وصله های کاغذی
روی شیشه های بی بخار و خشک
که از آن حرف نمی زنیم ...
انگار که ندیده ایم !
انگار فراموش کرده ایم
به چشمها نیز نگاهی بیندازیم ...!
سید مهرداد ضیایی
چند مدت نيستين ترانه خانوم
سلام خانومی خوبی ؟سر نمی زنی به باشگاه؟؟ امدی سری بزن
سلام
نيستي ترانه خانوم
لطفی به ما نمایید ما را به خاطر آرید
جا مانده از صف عشق اینک در این صف آرید
پاپوشتان به چشمم ، پا بر سرم گذارید
ترسم به ناوک عشق ، از سوز غم بنالید
لطفی به ما نمایید پاپوشش خود در آرید
سلام دوست من خوبی
مستمع صاحب سخن را بر سر ذوق آورد
وبلاگ چرا آدم به روز شده
منتظر حضور و پاسخ سوالات شما عزیزان هستیم
یا علی
e tojaeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii? biha dideeeeeeeee. delam balat tang shodehaaaaaaa
از ميان طوفان
بي نام خواندمش !
و همين كه از امواج رها شد
در ساحل خاموشي نشست
و سرش از كهكشان
تا خاك
خم شد ...
آن گاه صداي خدا را شنيدم
گفتم : " آشنايي بس نيست؟"
گفت : " مرا درياب!"
و دانستم كه دريافتن او
گم شدن من است ...
و بي پروا گم شدم ...
و خدا
در خلسه تسليم
لبخندي شيرين زد ...!
در جاده های فراموشی ماندم !
من نیز فراموش خواهم شد ...
همانند دیگر کسانی که
در این کوچه فراموش شدند ...
از فراموش شدن می هراسیدم که گرفتارش شدم !
اگر روزی فراموش شدی
هیچ مترس !
ما همه فراموش شدگانیم ...
تنها اوست که ما را فراموش نمی کند ...
ولی ما او را نيز از یاد بردیم ...!
این سناریوی زندگی ام بود
که همیشه
در گیر واژه هایی باشم
که سر و تهی ندارد !
در دوره سنگینی
ذهنم از روی فاصله ها پرید
و
دنیای من
از کوچکترین شهرها هم
کم جمعیت تر شد ...
نمی دانستم
به سوی چه تنهایی
بزرگی می روم
و این ندانستن
روزهایم را
از خوشی های کوچکی
لبریز کرده بود ...
اما عادت کرده بودم
به همین روز مر گی ها
به حس هایی
که
در لحظه ها
جاری
می شوند
و می میرند ...!
باد می وزد ...
هراسان به این سو و آن سو می روم
به دنبال هویتم ...
در میان آسمان و زمین
معلق مانده ام و نمی دانم
میان شاخ و برگ کدام درخت آنرا خواهم یافت !
می خواهم خودم باشم ...
و امروز حتی
باد نیز این اجازه را به من نمی دهد ...!
می دانم می خواهی رها شوی ...
این روزها همه در فکر پرواز، پرپر می زنند !
من هم می خواستم رها شوم ...
دوبال هم داشتم ...
پرواز را هم آموخته بودم !
برای پر کشیدن بهانه ها داشتم ...
اما هنوز پايبند زمینم ...
من اهل خاکم !
.
.
.
و همچنان مي خواهم از زمین اوج بگیرم و رها شوم ...!
...دیر فهمیده بود و باز گریان بود . حقیقت را به یاد آورد ولی فرصتی نبود . می خواست بازگردد و حقیقت را به همه بگوید ، ولی فرصتی باقی نمانده بود و باز هم مهر سکوت بر لبانش فرود آمد ...
دراز کشید و چشمانش را بست و بازگشت به دنیایی که از آن آمده بود . همان دنیایی که با گریه از آن جدا شده بود ، ولی معلوم نبود که مثل قبل بخواهد به آن جا باز گردد یا نه !
شاید بی هیچ توشه ای بازگشت و شاید تو تنها اندکی زودتر از او بفهمی ،بفهمی که جاده ات بی باز گشت است و سفری در پیش داری که باید با توشه ای پر به سرزمینی که گریان از آن آمدی باز گردی تا خندان باشی و سرافراز ...
جاده را ببین ! رهگذرانش را ، تابلوهای راهنما را ، نه چراغ های رنگارنگ و چشمک زن و وسوسه انگیزش را ، خودت نور باش ...!
زمانی که آمد چشم هایش گریان بود ،شاید به خاطر مهر سکوتی که بر لبانش بود و یا ورود به دنیایی شوم . زمینی که تبعیدگاه اولین جدش بود : آدم !
چشم هایش را بسته بود . شاید نمی خواست ببیند ، شاید ترجیح می داد در دنیای خودش باشد ...
ماه ها سخن نگفت و تا زمانی که لبانش از هم بشکفد هر آن چه می خواست باز گوید را فراموش کرد !
به اجبار قدم در راهی گذاشت که باید می پیمود ..... تا انتها !
آغازش زهر بود با اشک و آه ، ولی اندکی که گذشت به ظاهر شیرین شد . به ظاهر شیرین تر از عسل ! همه چیز نو بود . تاریکی و روشنی را می شکافت و میرفت و برایش دور از ذهن بود که روزی آرزو کند این جاده تکراری شود ...
روزی با آرزوی برگشت ، روزی که با حسرت پشت سر را بنگرد و بخواهد که بازگردد و دوباره شروع کند ، ولی دریغ از یک گام که بتواند رو به گذشته بردارد ...
روزی که به بن بست غم برسد ، تلخی این راه نیز شاید دوباره آغاز شود . آرام آرام سرعتش کند می شد و می رفت که بایستد . نمی خواست بیش از این پیش برود و پیر شود . تازه به یک سویی راه ، پی برده بود و می دید که به انتها نزدیک است ...
غروب ها
در فکر طلوع رفته ایم ...
و طلوع فردا
در فکر به اینکه
شاید
غروب دیروز
را باید
زندگی می کردیم ...!
قامت می بندم بر روی سجاده ایی که هر روز به انتظار وصلش پهن می شود و آغاز می کنم همان زمزمه های همیشگی را ...
و هر بار که می خواهم خود را جاری ببینم در لذت حضورش ، شرمنده می شوم از تک تک کردارهایی که جز ندامت حاصلی ندارد !
نمی دانم شاید هیچ گاه نرسم به آن جایی که حق بندگی ام و حق خداوندی اش را به جا بیاورم ...!
زهراي من كجاست؟
صدای شرشر باران و شیشه ی بخار گرفته ی اتاق ...
بسوی پنجره می روم بازش می کنم، چشمانم را می بندم ...
دستم را بیرون می برم تا حس باران بر تمامی وجودم لبریز شود ...
اکنون چشمانم را گشوده ام ...
فرشته ایی همراه با قطره ی باران بر دستم نشسته است ...
پرسیدم حیف است از این همراهی و بر زمین نشستن و زیر دست و پا ماندن !
گفت : من فقط یک همراهم برای رساندن قطره ی باران و دوباره باز خواهم گشت ...
بسوی آسمان برای همراهی قطره ایی دیگر و بارانی دیگر ...
گفت و ... پر کشید !
با خود اندیشیدم : پس من هم ...
مهتاب
عید مبارک باشه براتون
ديگر ترنم باران هم
نمي تواند
مرهم درد شود ...
از كساني مي گويم
كه تبسم را
هرگز آيينه اي نبودند ...
حتي
به زهر خندي !!!
سلام ترانه عزیز حالت خوبه دوست عزیزم
وقتي بزرگ مي شوي ديگر نمي ترسي كه نكند فردا صبح خورشيد نيايد! حتي دلت نمي خواهد پشت كوهها سرك بكشي و خانه خورشيد را از نزديك ببيني ...
سلام دوست من با عرض شرمندگی به خاطر اینکه چند وقتی قرائت قران به خاطر من جزء جدیدش عقبت افتاده بود
از امروز جزء جدیدش شروع میکنیم
منتظر حضورت هستیم
روی عکس زیر کلیک کنید
پشتش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی. می دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت...آهسته می خزید، دشوار و کند؛ و دورها همیشه دور بود...
سنگ پشت تقدیرش را دوست نمی داشت و آن را چون اجباری بر دوش می کشید...
پرنده ای در آسمان پر زد، سبک؛ و سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت:
"این عدل نیست، کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی.من هیچ گاه نمی رسم و در لاک سنگی خود خزید، به نیت ناامیدی."
خدا سنگ پشت را از روی زمین بلند کرد . زمین را نشانش داد. کره ای کوچک بود.
و گفت: "نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی رسد...چون رسیدنی در کار نیست.فقط رفتن است، حتی اگر اندکی...و هر بار که می روی ، رسیده ای!
و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست،و پاره ای از هستی را بر دوش می کشی؛" پاره ای از مرا..."
خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت.دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راهها چندان دور...
سنگ پشت به راه افتاد و گفت:" رفتن، حتی اگر اندکی؛"و پاره ای از "او" را با عشق بر دوش کشید...
مرسي مرسي مرسي زهرا جونم
خيلي خيلي ناز بودن...
بوس
شعر و عکس قشنگی بود مرسی -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...