من! پادشاه مقتدر کشوری که نیست!
دل بسته ام، به همهمه ی لشکری که نیست!
در قلعه، بی خبر ز غمِ مردمان شهر
سر گرم تاجِ سوخته ام، بر سری که نیست!
هر روز بر فراز یقین، مژده می دهم
از احتمال آتیه ی بهتری که نیست!
بو برده است لشکر من، بس که گفته ام
از فتنه های دشمن ویرانگری، که نیست!
من! باورم شده ست که در من، فرشته ها
پیغام می برند، به پیغمبری که نیست!
من! باورم شده ست، که در من رسیده است
موسای من، به خدمت جادوگری که نیست!
باید، برای این همه ناباوری که هست
روشن شود، دلایل این باوری که نیست!
هرچند، از هراس هجومی که ممکن است
دربان گذاشتم به هوای دری که نیست
فهمیده ام، که کار صدف های ابله است
تا پای جان محافظت از گوهری که نیست!!
(حسین جنتی)
---------------------------------------
یه دونه ست این شعر!!