معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
در این کوچه پس کوچه های تنهایی من به بیگانگی به آوارگی به سرگشتگی معروفم..
به پرنده ای بی بال و پر ,به ستارخ ای بی نور معروفم..
در این کوچه های بی انتهای شب بی هدف راه میروم..
در سکوتی عاجزانه تو را فریاد می زنم..
بی ترانه با ترانه بی بهانه با بهانه در خود می گریم..
با وجود بی جوابی با تو حرف می زنم..
به پرنده ای بی بال و پر ,به ستارخ ای بی نور معروفم..
در این کوچه های بی انتهای شب بی هدف راه میروم..
در سکوتی عاجزانه تو را فریاد می زنم..
بی ترانه با ترانه بی بهانه با بهانه در خود می گریم..
با وجود بی جوابی با تو حرف می زنم..
دلم برای کسی تنگ است
دلم برای کسی تنگ است که همچون کودکی در رفتنش گریستم و او هیچ نگفت
کسی که مهربانی ام را بی دریغ نثارش کردم و او هیچ ندید
دلم تنگ است
آری دلم هنوز برایش تنگ است
دلم برای کسی تنگ است که همچون کودکی در رفتنش گریستم و او هیچ نگفت
کسی که مهربانی ام را بی دریغ نثارش کردم و او هیچ ندید
دلم تنگ است
آری دلم هنوز برایش تنگ است
دوباره شب دوباره سکوت دوباره تنهایی دوباره من و یک دنیا خاطره
دوباره تنها شدم دباره دلم تنگ است
به اندازه ی غم یک گل پژمرده
به اندازه ی سوزو تب یک دشت باران نخورده
دوباره تنها شدم دباره دلم تنگ است
به اندازه ی غم یک گل پژمرده
به اندازه ی سوزو تب یک دشت باران نخورده
دلم گرفته از این قلبها که از چوب استازین زمانه که خوبی همیشه مصلوب است
"چه روزگار غریبی، چه روزگار بدی"
به حکم عقل دچاریم و عشق مغلوب است
چگونه شاد بمانم درین غروبی که .....
نگاهها همه مانند ابر مرطوب است
ستاره‌های صمیمی! درین فضای سیاه
چقدر نور شما، نور مطلوب است!
دلم گرفته ازین دوزخی که تکراری ست
فقط کنار تو ای خوب! زندگی خوب است.
"چه روزگار غریبی، چه روزگار بدی"
به حکم عقل دچاریم و عشق مغلوب است
چگونه شاد بمانم درین غروبی که .....
نگاهها همه مانند ابر مرطوب است
ستاره‌های صمیمی! درین فضای سیاه
چقدر نور شما، نور مطلوب است!
دلم گرفته ازین دوزخی که تکراری ست
فقط کنار تو ای خوب! زندگی خوب است.
من تمنا کردم
که تو با من باشی
تو به من گفتی: هرگز...... هرگز.......
پاسخی سخت و درشت
و مرا
غصه ی این هرگز کشت
که تو با من باشی
تو به من گفتی: هرگز...... هرگز.......
پاسخی سخت و درشت
و مرا
غصه ی این هرگز کشت
دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست
از سر این بام
این صحرا
این دریا
پر خواهم زد
خواهم مرد
غم تو.. این غم شیرین را
با خود خواهم برد
از سر این بام
این صحرا
این دریا
پر خواهم زد
خواهم مرد
غم تو.. این غم شیرین را
با خود خواهم برد
در حسرت ديدار تو بگذار بميرم…
دشوار بود مردن و روي تو نديدن…
بگذار بدلخواه تو دشوار بميرم…
بگذار که چون ناله مرغان شباهنگ…
در وحشت و انوده شب تار بميرم…
بگذار که چون شمع کنم پيکر خود آب….
دربستر اشک افتم و ناچار بميرم…
ميميرم از اين درد که جان دگرم نيست…
تا از غم عشق تو دگر بار بميرم…
تا بوده ام اي دوست وفادار تو هستم…
بگذار بدانگونه وفادار بميرم
دشوار بود مردن و روي تو نديدن…
بگذار بدلخواه تو دشوار بميرم…
بگذار که چون ناله مرغان شباهنگ…
در وحشت و انوده شب تار بميرم…
بگذار که چون شمع کنم پيکر خود آب….
دربستر اشک افتم و ناچار بميرم…
ميميرم از اين درد که جان دگرم نيست…
تا از غم عشق تو دگر بار بميرم…
تا بوده ام اي دوست وفادار تو هستم…
بگذار بدانگونه وفادار بميرم
دوباره واژه سفر را در قاب تنهایی اتاق
خاطراتم میخکوب میکنم سرزمین خشک خاطره یخ زده و فرسوده شده
زندگیم بوی غربت و بی قراری گرفته
رفاقتها پوچ وتو خالیست
وحال کوچ تبلور زندگیست
باید رفت و
به اندازه تمام تنهایی ها
فریاد را
در آغوش کشید
باید رفت و....
خاطراتم میخکوب میکنم سرزمین خشک خاطره یخ زده و فرسوده شده
زندگیم بوی غربت و بی قراری گرفته
رفاقتها پوچ وتو خالیست
وحال کوچ تبلور زندگیست
باید رفت و
به اندازه تمام تنهایی ها
فریاد را
در آغوش کشید
باید رفت و....
وقتی گریه كردم گفتند بچه ای !
وقتی خندیدم گفتند دیونه ای!
وقتی جدی بودم گفتند مغروری !
وقتی شوخی كردم گفتند سنگین باش!
وقتی سنگین بودم گفتند افسرده ای!
وقتی حرف زدم گفتند پــــرحرفی !
وقتی ساكت شـدم گفتنـد عاشقی!
اما گریه شاید زبان ضعف باشد ،شاید خیلی كودكانه،
شاید بی غرور، اما هرگاه گونه هایم خیس می شود
میدانم نه ضعیفم، نه یك كودك. می دانم پر از احساسم.
وقتی خندیدم گفتند دیونه ای!
وقتی جدی بودم گفتند مغروری !
وقتی شوخی كردم گفتند سنگین باش!
وقتی سنگین بودم گفتند افسرده ای!
وقتی حرف زدم گفتند پــــرحرفی !
وقتی ساكت شـدم گفتنـد عاشقی!
اما گریه شاید زبان ضعف باشد ،شاید خیلی كودكانه،
شاید بی غرور، اما هرگاه گونه هایم خیس می شود
میدانم نه ضعیفم، نه یك كودك. می دانم پر از احساسم.
کودک که بودیم چه دلهای بزرگی داشتیم،اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم
کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش رااز نگاهش میشد خواند،اما اکنون اگر
فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد ودلخوش کرده ایم که سکوت کرده ایم.
سکوت ((پر))بهتر از فریاد ((توخالی)) نیست؟
فکر میکنیم کسی هست که سکوت ما را بشکند اما افسوس که انتظار بی فایده است.
کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش رااز نگاهش میشد خواند،اما اکنون اگر
فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد ودلخوش کرده ایم که سکوت کرده ایم.
سکوت ((پر))بهتر از فریاد ((توخالی)) نیست؟
فکر میکنیم کسی هست که سکوت ما را بشکند اما افسوس که انتظار بی فایده است.
خانه ام ابری است
یکسره روی زمین ابری است با آن
از فراز گردنه خرد و خراب و مست
باد می پیچد.
یکسره دنیا خراب از اوت
و حواس من
آی نی زن ، که تو را آوای نی برده است دور از ره،کجایی؟
خانه ام ابری است اما
ابر بارانش گرفته است
در خیال روز های روشنم کز دست رفتندم
من به روی آفتاب
می برم در ساحت دریا نظاره.
و همه دنیا خراب و خرد از باد است
و به ره ، نی زن که دایم می نوازد نی، در این دنیا ی ابر اندود
راه خود را دارد اندر پیش.
یکسره روی زمین ابری است با آن
از فراز گردنه خرد و خراب و مست
باد می پیچد.
یکسره دنیا خراب از اوت
و حواس من
آی نی زن ، که تو را آوای نی برده است دور از ره،کجایی؟
خانه ام ابری است اما
ابر بارانش گرفته است
در خیال روز های روشنم کز دست رفتندم
من به روی آفتاب
می برم در ساحت دریا نظاره.
و همه دنیا خراب و خرد از باد است
و به ره ، نی زن که دایم می نوازد نی، در این دنیا ی ابر اندود
راه خود را دارد اندر پیش.
مگر که تو آغوش بگشایی!
وگرنه این جهان تنگ تر از آن است که تمام حجم
اندوهم را در خود جای دهد!!!
وگرنه این جهان تنگ تر از آن است که تمام حجم
اندوهم را در خود جای دهد!!!
در اين دنياي نامردي
سياهي و بدي،سردي
درين گردونه آشوفته
که پاکي و صفا خفته
همه مخلوقه بي وجدان
دو رنگ و جاهل و نادان
به فکر خوردن و خفتن
نه پاس و شکر او گفتن
در اين بازار خف آور
ندارم هم ره و ياور
شدم حيران و سرگردان
ندارد اي خدا پايان؟
چرا پس اين تنه خسته
به اين بازار،دل بسته
چرا پس جان بي وجدان
نميگيرد کمي سامان
مدام اين را به دل گويم
ولي پاسخ نجويم
اگر خواهي نشي رسوا
بشو همرنگ اين دنيا
ولي افسوس کاره جان
ندارد لحظه اي پايان
شو مغلوب عقل آخر
دز اين جنگ دل و داور
کند در قعر اين مرداب
مرا آخر دلم در خواب....
سياهي و بدي،سردي
درين گردونه آشوفته
که پاکي و صفا خفته
همه مخلوقه بي وجدان
دو رنگ و جاهل و نادان
به فکر خوردن و خفتن
نه پاس و شکر او گفتن
در اين بازار خف آور
ندارم هم ره و ياور
شدم حيران و سرگردان
ندارد اي خدا پايان؟
چرا پس اين تنه خسته
به اين بازار،دل بسته
چرا پس جان بي وجدان
نميگيرد کمي سامان
مدام اين را به دل گويم
ولي پاسخ نجويم
اگر خواهي نشي رسوا
بشو همرنگ اين دنيا
ولي افسوس کاره جان
ندارد لحظه اي پايان
شو مغلوب عقل آخر
دز اين جنگ دل و داور
کند در قعر اين مرداب
مرا آخر دلم در خواب....