مشاعرۀ سنّتی

[دختر شرقی]

تا دست‌ها کمر نکنی بر میان دوست
بوسی به کام دل ندهی بر دهان دوست

 

[عطار]

تعالی الله چه رویست آن که گویی آفتابستی
و گر مه را حیا بودی ز شرمش در نقابستی

 

[دختر شرقی]

یار من آن که لطف خداوند یار اوست
بیداد و داد و رد و قبول اختیار اوست

 

[عطار]

تا دو چشمش به رخم حيران نيست
به چکار آيدم اين زيبايي ...

 

[Shahab]

یوسف به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار میبرند که زندانی ات کنند

 

[دختر شرقی]

دیدار می‌نمایی و پرهیز می‌کنی
بازار خویش و آتش ما تیز می‌کنی

 

[عطار]

یاد باد آن که خرابات نشین بودم و مست
وآنچه در مسجدم امروز کم است آن جا بود

 

[دختر شرقی]

دلم بجو که قدت همچو سرو دلجوی است
سخن بگو که کلامت لطیف و موزون است

 

[عطار]

تو را سماع نباشد که سوز عشق نبود
گمان مبر که برآید ز خام هرگز دود

 

[دختر شرقی]

دل که آیینه شاهیست غباری دارد
از خدا می‌طلبم صحبت روشن رایی

 

[عطار]

یاد باد آن که صبوحی زده در مجلس انس
جز من و یار نبودیم و خدا با ما بود

 

[Shahab]

دی میشد و گفتم صنما عهد به جای ار
گفتا غلطی خواجه در این عهد وفا نیست

 

[عطار]

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه‌ای و در آرزو ببست

 

[naghmeirani]

تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا
سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر
تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا

سعدی

 

[901010]

تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا
سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر
تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا

سعدی

آفاق را گردیده ام مهر بتان ورزیده ام
خوبان فراوان دیده ام اما تو چیز دیگری

 

[self.f_t_m990]

آفاق را گردیده ام مهر بتان ورزیده ام
خوبان فراوان دیده ام اما تو چیز دیگری

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش / می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش

 

[fatimakhanom]

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش / می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش

شیشه ی می دور از آن لب‌های می‌گون می‌گریست
​

تا دل خود را دمی خالی کند خون می‌گریست
​

 

[self.f_t_m990]

شیشه ی می دور از آن لب‌های می‌گون می‌گریست


تا دل خود را دمی خالی کند خون می‌گریست
​

تا بهار زندگی آمد بیا آرام جان

تا نسیم از سوی گل با من بیا دامن کشان

 

[amin.shabani]

تا بهار زندگی آمد بیا آرام جان

تا نسیم از سوی گل با من بیا دامن کشان

نه هر درخت تحمل کند جفای خزان/ غلام همت سروم که این قدم دارد

 

[zahra.71]

تا بهار زندگی آمد بیا آرام جان

تا نسیم از سوی گل با من بیا دامن کشان

ناله از بهر رهایی نکند مرغ اسیر
خورد افسوس زمانی که گرفتار نبود

 

[amin.shabani]

ناله از بهر رهایی نکند مرغ اسیر
خورد افسوس زمانی که گرفتار نبود

در راه نظر مرغ دلم گشت هوا گیر /// ای دیده نگاه کن که دام برافتاد

 

[zahra.71]

نه هر درخت تحمل کند جفای خزان/ غلام همت سروم که این قدم دارد

دردا که فراق ناتوان ساخت مرا
بر بستر ناتوانی انداخت مرا

 

[alone.eng]

ناله از بهر رهایی نکند مرغ اسیر
خورد افسوس زمانی که گرفتار نبود

در این سرای بی کسی کسی به در نمیزند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمیزند

 

[amin.shabani]

دردا که فراق ناتوان ساخت مرا
بر بستر ناتوانی انداخت مرا

از ره گذر خاک سر کوی شما بو//هر نافه که در دست نسیم سحر افتاد

 

[zahra.71]

در راه نظر مرغ دلم گشت هوا گیر /// ای دیده نگاه کن که دام برافتاد

دنبال ان مسافر از ضعف و ناتوانی
برخیزم و نشینم چون گرد تا به منزل

 

[alone.eng]

دردا که فراق ناتوان ساخت مرا
بر بستر ناتوانی انداخت مرا

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که باز ایی

 

[amin.shabani]

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که باز ایی

یارب این شمع دلفروز ز کاشانه کیست //جان ما سوخت بپرسید که جانانه ی کیست

 

[zahra.71]

یارب این شمع دلفروز ز کاشانه کیست //جان ما سوخت بپرسید که جانانه ی کیست

ترا ز اینه حال دلم شود روشن
اگر به حسرت من سوی خود نگاه کنی

 

[amin.shabani]

ترا ز اینه حال دلم شود روشن
اگر به حسرت من سوی خود نگاه کنی

یارب سببی ساز که یارم به سلامت//باز آید و برهاندم از بند ملامت

 

[zahra.71]

یارب سببی ساز که یارم به سلامت//باز آید و برهاندم از بند ملامت

تا قیامت مژه بر هم نزنم گردانم
که امید نگهی روز جزا خواهد بود