reza_1364
مدیر بازنشسته
شما کاری دارین بفرمایین اگه کمکی از دستمون بر بیاد انجام میدیم
گپ و گفتگوی خودمانی مهندسین مواد و متالورژی
- شروع کننده موضوع Nimitzo
- تاریخ شروع
شما کاری دارین بفرمایین اگه کمکی از دستمون بر بیاد انجام میدیم
hesam02
عضو جدید
به هر حال وضع این تالار اصلا مناسب نیست... هر کی خواست میره ، هر کی خواست میاد ، .... لااقل مدیران گرامی شما که میدونید به مدت چند هفته میخواید از صحنه دور باشید یکی دو نفر از فعالین این تالار مثل آقا حسین و افراد دیگه رو به عنوان جانشین موقتی خودتون انتخاب کنید
m_mahdi_tbt
عضو جدید
دوستان بفرمایین مدیر اومدن به افتخارشون
جناب مدیر شما که سر نمیزنید بچه ها دچار افسردگی مزمن میشن اصلا یه اوضاعی میشه
جناب مدیر شما که سر نمیزنید بچه ها دچار افسردگی مزمن میشن اصلا یه اوضاعی میشه
hesam02
عضو جدید
مهندس جان در مورد تاپیک "فولادها" عرض کردم... بالاتر متنش هست
دوستان بفرمایین مدیر اومدن به افتخارشون
جناب مدیر شما که سر نمیزنید بچه ها دچار افسردگی مزمن میشن اصلا یه اوضاعی میشه
به به ! چه خوب !
بالاخره یه مدیر باید بالاسر تالار باشه دیگه ...
این طوری خیالمون راحت تره.
hesam02
عضو جدید
در مورد تاپیک "جوشکاری" هم لطفا یک سرپرست برای اون قسمت فقط تعیین کنید. این شاخه باید دسته بندی شده و کاملا به روز باشه در حالی که اصلا رنگ و نشونی از یک تاپیک فعال نمی بینیم... بازرسی ها ، دستورالعمل ها ، استانداردها ، آزمون ها و .... همه و همه باید طبقه بندی شده باشن. من خدمت جناب ghzshadow هم قبلا عرض کردم ابن موضوع رو اما متاسفانه پی گیری نشد...
reza_1364
مدیر بازنشسته
اسم خودتون رو به عنوان کاربر فعال بخش جوشکاری گزارش می کنم
اگه نتونستین پستی رو جابه جا کنین توضیحات رو پیام خصوصی کنین درست می کنم
reza_1364
مدیر بازنشسته
به به ! چه خوب !
بالاخره یه مدیر باید بالاسر تالار باشه دیگه ...
این طوری خیالمون راحت تره.
من هر روز سر می زنم اما ناشناس اگه رفتنی شدم حتما قبل از رفتنم مدیر جدید رو بهتون معرفی می کنم و بعد میرم
reza_1364
مدیر بازنشسته
تاپیک مهم شد.....
reza_1364
مدیر بازنشسته
کسی نرفته من هر روز سر می زنم و میزدم این که شما چراغ سبز کنار اسم را روشن نمیبینین بحثش جداست
hesam02
عضو جدید
نمیشه این تاپیک به صفحه اصلی بیاد؟
m_mahdi_tbt
عضو جدید
بنده هم کاملا موافقم با این قضیه تاپیک خیلی مفید و مهمیه
ممنون.
فقط چون کمتر تو تاپیک ها شرکت میکردین احساس کردیم که رفتین ...
قصد جسارت نداشتیم.
reza_1364
مدیر بازنشسته
من منظور بیانم اصلا با لفظ مدیریت نبود
اگر اینجور برداشت کردین عذرخواهی می کنم
(شاید به خاطره اینه که از شکلک زیاد استفاده نمی کنم)
reza_1364
مدیر بازنشسته
تاپیک خوبی هست اما اگه بزاریم رو صفحه مشکلات زیادی برامون درست میشه
از طرفی کسی که جویای این تاپیک ها باشه حتما پیداش می کنه
به هرحال یه لینکشو روی صفحه میزارم
موفق باشید
نه، خواهش می کنم.
فقط اگه یکم بیشتر حضور محسوس داشته باشین ما هم دلگرم تر میشیم.
ممنون.
ali_arya
عضو جدید
چه ربطی به متالورژی داره این؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
آقا رضا بحث دیدن چراغ سبز شما نیست ... موضوع اینه که تالار واقعاً بهم ریخته , ( البته الان که شما اومدید بهتر شد چند روز پیش واقعاً داغون بود ! )
خواهشاً باشید .
ممنون
m_mahdi_tbt
عضو جدید
خوبه که یادی کنیم از عزیزانی که خونشون رو دادن که ما الان میتونیم درس بخونیم و پیشرفت کنیم.
ما به همه ی شهیدان مدیونیم پس باید با پیشرفت مخصوصا تو زمینه های علمی و اخلاقی دینمون رو ادا کنیم.
ما به همه ی شهیدان مدیونیم پس باید با پیشرفت مخصوصا تو زمینه های علمی و اخلاقی دینمون رو ادا کنیم.
یادداشت یک دانشجوی ساکن بهشت
حقیقت زندگی در کلمات ساده و بی شیله پیله اش موج میزد،انگار کمی از جامعه دلگیر است انگار فریاد هایش را بر سر کاغذ نوشته،دلسوزانه،صمیمی،بی غرور...
شهید احمد رضا احدی را می گویم. دانشجوی پزشکی دانشگاه تهران،جایی خواندم رتبه یک کنکور...
چه فرقی می کند؟
مهم این است که دست نوشته اش بوی حقیقت می دهد، که الان در بهشت است،یعنی تو می گویی اگر رتبه یک نبود در بهشت راهش نمی دادند؟ یا اگر دانشجو پزشکی دانشگاه تهران نبود...
بگذریم.
یادداشت شهید بزرگوار تقدیمِ شما دوستان.
باشد که بفهمیم!
" چه كسی می‌داند كه جنگ چیست؟ چه كسی می‌داند فرود یك خمپاره قلب چند نفر را می‌درد؟ چه كسی می‌داند هر سوت خمپاره فردا به قطره اشكی بدل خواهد شد و این اشك جگرهایی را خواهد سوزاند؟ كیست كه بداند جنگ یعنی سوختن، ویران شدن، آرامش مادری كه فرزندش را همین الان با لای لای گرمش در آغوش خود خوابانیده؛ نوری، صدایی، ریزش سقف خانه و سرد شدن تن گرم كودك در قامت خمیده مادر؟ كیست كه بداند جنگ یعنی ستم، یعنی آتش، یعنی خونین شدن خرمشهر، یعنی سرخ شدن جامه‌ای و سیاه شدن جامه‌ای دیگر، یعنی گریز به هرجا، هرجا كه اینجا نباشد، یعنی اضطراب كه كودكم كجاست؟ جوانم كجاست؟ دخترم چه شد؟
به كدام گوشه تهران نشسته‌ای؟
كدام دختر دانشجویی كه حوصله ندارد عكسهای جنگ را ببیند و اخبار جنگ را بشنود، دختران معصوم سوسنگرد، خواهران گل، آن گلهای ناز، آن اسوه‌های عفاف كه هركدام در پس رنجهای بیكران صحرانشینی و بیابانگردی، آرزوهای سالهای بعد را در دل می‌پروراندند، آن خواهران ماه، مظاهر شرم و حیا را بفهمد، كه بی‌شرمان دامانشان را آلودند و زنده زنده به رسم اجدادشان به گور سپردند.
كدام پسر دانشجویی می‌داند هویزه كجاست؟
چه كسی در آن كشته شد و در آن دفن گردید؟ چگونه بفهمد تانكها هویزه را با 120 اسوه، از بهترین خوبان له كردند و اصلاً چه می‌داند تانك چیست و چگونه سری زیر شنی‌های آن له می‌شود؟
آیا می‌توانید این مسئله را حل كنید؛
گلوله‌ای از دوشیكا با سرعت اولیه خود از فاصله 100 متری شلیك می‌شود و در مبدأ به حلقومی اصابت نموده و آن را سوراخ كرده و گذر می‌كند، معلوم نمایید:
سر كجا افتاده است؟ كدام زن صیحه می‌كشد؟ كدام پیراهن سیاه می‌شود؟ كدام خواهر بی برادر می‌شود؟ آسمان كدام شهر سرخ می‌شود؟ كدام گریبان پاره می‌شود؟ كدام چهره چنگ می‌خورد؟ كدام كودك در انزوا و خلوت خویش اشك می‌ریزد؟
یا این مسئله را كه هواپیمایی با یك ونیم برابر سرعت صوت از ارتفاع 10 متری سطح زمین ماشین لندكروزی را كه با سرعت در جاده مهران – دهلران حركت می‌كند مورد اصابت موشك قرار می‌دهد، اگر از مقاومت هوا صرف نظر كنیم، معلوم كنید:
كدام تن می‌سوزد؟ كدام سر می‌پرد؟ چگونه باید اجساد را از میان این آهن پاره له شده بیرون كشید؟ چگونه باید آنها را غسل داد؟
چگونه بخندیم و نگاه آن عزیزان را فراموش كنیم؟ چگونه در تهران بمانیم و تنها، درس بخوانیم؟
چگونه می‌توانی درها را بر روی خودت ببندی و چون موش، در انبار كلمات كهنه كتاب لانه كنی؟
كدام مسئله را حل می‌كنی؟ برای كدام امتحان، درس می‌خوانی؟ به چه امیدی نفس می‌كشی؟ كیف و كلاسور را از چه پر می‌كنی؟
از خیال؟ از كتاب؟ از لقب شامخ دكتر؟ یا از آدامسی كه مادرت هرروز صبح در كیفت می‌گذارد؟ كدام اضطراب جانت را می‌خلد؟
دیر رسیدن به اتوبوس؟ دیر رسیدن سر كلاس؟ نمره A گرفتن؟
دلت را به چه چیز بسته‌ای؟
به مدرك؟ به ماشین؟ به قبول شدن در دوره فوق دكترا؟
آهای پسرك دانشجو!
به تو چه مربوط است كه خانواده‌ای در همسایگی تو داغدار شده،جوانی به خاك افتاد و در خون شكفت.
آهای دخترك دانشجو!
به تو چه مربوط كه دختران سوسنگرد را به اشك نشاندند و آنان را زنده به گور كردند.
در كردستان حلقوم كسانی را پاره كردند تا كدهای بی‌سیم را بیابند.
به تو چه مربوط است كه موشكی در دزفول فرود بیاید و به فاصله زمانی انتشار نوری، محله‌ای نابود شود و یا كارگری كه صبح به قصد كارخانه نبرد اهواز از خانه خارج و دیگر بازنگشت ، همكارانش او را تا بهشت اباد اهواز روی دست بدرقه كردند.
به تو چه مربوط كه كودكانی در خرمشهر از تشنگی مردند.
هیچ می‌دانستی؟
حتماً نه!
هیچ آیا آنجا كه كارون و دجله و فرات به هم گره می‌خورند به دنبال آب گشته‌ای تا اندكی زبان خشكیده كودكی را تر كنی؟ و آنگاه كه قطره ای نم یافتی با امیدهای فراوان به بالین كودك رفتی تا سیرابش كنی،اما دیدی كه كودك دیگر آب نمی‌خواهد...
اما تو!
اگر قاسم نیستی، اگر علی اكبر نیستی، حرمله مباش كه خدا هدیه حسین(علیه السلام) را پذیرفت.خون علی اصغر را به زمین باز پس نداد
و نمی‌دانم كه این خون، خون خدا، با حرمله چه می‌كند؟!
همین. "
برای شادی روح این شهید عزیز، صلوات
حقیقت زندگی در کلمات ساده و بی شیله پیله اش موج میزد،انگار کمی از جامعه دلگیر است انگار فریاد هایش را بر سر کاغذ نوشته،دلسوزانه،صمیمی،بی غرور...
شهید احمد رضا احدی را می گویم. دانشجوی پزشکی دانشگاه تهران،جایی خواندم رتبه یک کنکور...
چه فرقی می کند؟
مهم این است که دست نوشته اش بوی حقیقت می دهد، که الان در بهشت است،یعنی تو می گویی اگر رتبه یک نبود در بهشت راهش نمی دادند؟ یا اگر دانشجو پزشکی دانشگاه تهران نبود...
بگذریم.
یادداشت شهید بزرگوار تقدیمِ شما دوستان.
باشد که بفهمیم!
" چه كسی می‌داند كه جنگ چیست؟ چه كسی می‌داند فرود یك خمپاره قلب چند نفر را می‌درد؟ چه كسی می‌داند هر سوت خمپاره فردا به قطره اشكی بدل خواهد شد و این اشك جگرهایی را خواهد سوزاند؟ كیست كه بداند جنگ یعنی سوختن، ویران شدن، آرامش مادری كه فرزندش را همین الان با لای لای گرمش در آغوش خود خوابانیده؛ نوری، صدایی، ریزش سقف خانه و سرد شدن تن گرم كودك در قامت خمیده مادر؟ كیست كه بداند جنگ یعنی ستم، یعنی آتش، یعنی خونین شدن خرمشهر، یعنی سرخ شدن جامه‌ای و سیاه شدن جامه‌ای دیگر، یعنی گریز به هرجا، هرجا كه اینجا نباشد، یعنی اضطراب كه كودكم كجاست؟ جوانم كجاست؟ دخترم چه شد؟
به كدام گوشه تهران نشسته‌ای؟
كدام دختر دانشجویی كه حوصله ندارد عكسهای جنگ را ببیند و اخبار جنگ را بشنود، دختران معصوم سوسنگرد، خواهران گل، آن گلهای ناز، آن اسوه‌های عفاف كه هركدام در پس رنجهای بیكران صحرانشینی و بیابانگردی، آرزوهای سالهای بعد را در دل می‌پروراندند، آن خواهران ماه، مظاهر شرم و حیا را بفهمد، كه بی‌شرمان دامانشان را آلودند و زنده زنده به رسم اجدادشان به گور سپردند.
كدام پسر دانشجویی می‌داند هویزه كجاست؟
چه كسی در آن كشته شد و در آن دفن گردید؟ چگونه بفهمد تانكها هویزه را با 120 اسوه، از بهترین خوبان له كردند و اصلاً چه می‌داند تانك چیست و چگونه سری زیر شنی‌های آن له می‌شود؟
آیا می‌توانید این مسئله را حل كنید؛
گلوله‌ای از دوشیكا با سرعت اولیه خود از فاصله 100 متری شلیك می‌شود و در مبدأ به حلقومی اصابت نموده و آن را سوراخ كرده و گذر می‌كند، معلوم نمایید:
سر كجا افتاده است؟ كدام زن صیحه می‌كشد؟ كدام پیراهن سیاه می‌شود؟ كدام خواهر بی برادر می‌شود؟ آسمان كدام شهر سرخ می‌شود؟ كدام گریبان پاره می‌شود؟ كدام چهره چنگ می‌خورد؟ كدام كودك در انزوا و خلوت خویش اشك می‌ریزد؟
یا این مسئله را كه هواپیمایی با یك ونیم برابر سرعت صوت از ارتفاع 10 متری سطح زمین ماشین لندكروزی را كه با سرعت در جاده مهران – دهلران حركت می‌كند مورد اصابت موشك قرار می‌دهد، اگر از مقاومت هوا صرف نظر كنیم، معلوم كنید:
كدام تن می‌سوزد؟ كدام سر می‌پرد؟ چگونه باید اجساد را از میان این آهن پاره له شده بیرون كشید؟ چگونه باید آنها را غسل داد؟
چگونه بخندیم و نگاه آن عزیزان را فراموش كنیم؟ چگونه در تهران بمانیم و تنها، درس بخوانیم؟
چگونه می‌توانی درها را بر روی خودت ببندی و چون موش، در انبار كلمات كهنه كتاب لانه كنی؟
كدام مسئله را حل می‌كنی؟ برای كدام امتحان، درس می‌خوانی؟ به چه امیدی نفس می‌كشی؟ كیف و كلاسور را از چه پر می‌كنی؟
از خیال؟ از كتاب؟ از لقب شامخ دكتر؟ یا از آدامسی كه مادرت هرروز صبح در كیفت می‌گذارد؟ كدام اضطراب جانت را می‌خلد؟
دیر رسیدن به اتوبوس؟ دیر رسیدن سر كلاس؟ نمره A گرفتن؟
دلت را به چه چیز بسته‌ای؟
به مدرك؟ به ماشین؟ به قبول شدن در دوره فوق دكترا؟
آهای پسرك دانشجو!
به تو چه مربوط است كه خانواده‌ای در همسایگی تو داغدار شده،جوانی به خاك افتاد و در خون شكفت.
آهای دخترك دانشجو!
به تو چه مربوط كه دختران سوسنگرد را به اشك نشاندند و آنان را زنده به گور كردند.
در كردستان حلقوم كسانی را پاره كردند تا كدهای بی‌سیم را بیابند.
به تو چه مربوط است كه موشكی در دزفول فرود بیاید و به فاصله زمانی انتشار نوری، محله‌ای نابود شود و یا كارگری كه صبح به قصد كارخانه نبرد اهواز از خانه خارج و دیگر بازنگشت ، همكارانش او را تا بهشت اباد اهواز روی دست بدرقه كردند.
به تو چه مربوط كه كودكانی در خرمشهر از تشنگی مردند.
هیچ می‌دانستی؟
حتماً نه!
هیچ آیا آنجا كه كارون و دجله و فرات به هم گره می‌خورند به دنبال آب گشته‌ای تا اندكی زبان خشكیده كودكی را تر كنی؟ و آنگاه كه قطره ای نم یافتی با امیدهای فراوان به بالین كودك رفتی تا سیرابش كنی،اما دیدی كه كودك دیگر آب نمی‌خواهد...
اما تو!
اگر قاسم نیستی، اگر علی اكبر نیستی، حرمله مباش كه خدا هدیه حسین(علیه السلام) را پذیرفت.خون علی اصغر را به زمین باز پس نداد
و نمی‌دانم كه این خون، خون خدا، با حرمله چه می‌كند؟!
همین. "
برای شادی روح این شهید عزیز، صلوات
عکس های دیده نشده از اوباما در کاخ سفید
عکس های ۳۶۰ درجه ای
عکس های ۳۶۰ درجه ای
عکس های ۳۶۰ درجه ای
m_mahdi_tbt
عضو جدید
حلقه های المپیک را متالوژها ساختند!!
حلقه های المپیک را متالوژها ساختند!!
اوج مراسم افتتاحیه المپیک 2012 لندن گره خورده بود با انقلاب صنعتی و انقلاب صنعتی بوجود نیومد مگر با انقلاب و پیدایش:
علم مواد و متالوژی
عکس های این صحنه های جذاب و غرورآفرین رو برای دوستان مهندس مواد و متالوژ خودم میگذارم
آهن مذاب از تاندیش در راهگاه جاری شد و وارد قالب حلقه های المپیک شده بوسیله کارکنان این صنعت شکل داده شد و به آسمان استادیوم کشیده شد تا اقتدار این رشته مهندسی رو که مادر صنعت دنیاست به همه ی جهانیان نشان دهد
حلقه های المپیک را متالوژها ساختند!!
اوج مراسم افتتاحیه المپیک 2012 لندن گره خورده بود با انقلاب صنعتی و انقلاب صنعتی بوجود نیومد مگر با انقلاب و پیدایش:
علم مواد و متالوژی
عکس های این صحنه های جذاب و غرورآفرین رو برای دوستان مهندس مواد و متالوژ خودم میگذارم
آهن مذاب از تاندیش در راهگاه جاری شد و وارد قالب حلقه های المپیک شده بوسیله کارکنان این صنعت شکل داده شد و به آسمان استادیوم کشیده شد تا اقتدار این رشته مهندسی رو که مادر صنعت دنیاست به همه ی جهانیان نشان دهد
پیوست ها
-
2012-07-27T203615Z_261202807_LM2E87R1L8485_RTRMADP_3_OLY-OPEN-CEREMONY-DAY0-ACT1.JPG -
2012-07-27T203715Z_1542005993_LM2E87R1L9R8J_RTRMADP_3_OLY-OPEN-CEREMONY-DAY0-ACT1.JPG
خیلی کیف کردم! دستت درد نکنه!اوج مراسم افتتاحیه المپیک 2012 لندن گره خورده بود با انقلاب صنعتی و انقلاب صنعتی بوجود نیومد مگر با انقلاب و پیدایش:
علم مواد و متالوژی
عکس های این صحنه های جذاب و غرورآفرین رو برای دوستان مهندس مواد و متالوژ خودم میگذارم
آهن مذاب از تاندیش در راهگاه جاری شد و وارد قالب حلقه های المپیک شده بوسیله کارکنان این صنعت شکل داده شد و به آسمان استادیوم کشیده شد تا اقتدار این رشته مهندسی رو که مادر صنعت دنیاست به همه ی جهانیان نشان دهد
100% زندگی بدون متالورژی بی معناست! متالورژی یعنی زندگی ! بی فولاد زندگی میسر نیست! همونطور که بدون سیمان و شیشه میسر نیست! زنده باد.
اوج مراسم افتتاحیه المپیک 2012 لندن گره خورده بود با انقلاب صنعتی و انقلاب صنعتی بوجود نیومد مگر با انقلاب و پیدایش:
علم مواد و متالوژی
عکس های این صحنه های جذاب و غرورآفرین رو برای دوستان مهندس مواد و متالوژ خودم میگذارم
آهن مذاب از تاندیش در راهگاه جاری شد و وارد قالب حلقه های المپیک شده بوسیله کارکنان این صنعت شکل داده شد و به آسمان استادیوم کشیده شد تا اقتدار این رشته مهندسی رو که مادر صنعت دنیاست به همه ی جهانیان نشان دهد
خیلی باحال بود ... حالا که اینطوری شد باید برم کل مراسم رو ببینم !!!!
مرسی مهندس
خیلی کیف کردم! دستت درد نکنه!
100% زندگی بدون متالورژی بی معناست! متالورژی یعنی زندگی ! بی فولاد زندگی میسر نیست! همونطور که بدون سیمان و شیشه میسر نیست! زنده باد.
موافقم ! فقط حیف که متالورژی قدیمی شده و از مد افتاده !!!!
Similar threads
Similar threads
-
-
اتاق اندیشه و بحث و نتیجه گیری علمی برای پیشرفت مهندسین مواد!!!- شروع شده توسط Hamid_MadNess
- پاسخ ها: 65
-
-
-