مسابقه: بذر شناسی گياهان دارويی

آ

آیورودا

عضو جدید
کاربر ممتاز
بادیان رومی، انیسون
نام انگلیسی:Anise
نام علمی: Pimpinella anisum L
تیره:Apiaceae
شرح:گیاهی است یکساله با ساقه چهارگوش که ارتفاع آن به 60 سانتیمتر می رسد. برگها معطرند و در پایین ساقه شبیه برگ گشنیز و در بالا دارای بریدگی های بیشترند. گل ها سفید و مجتمع در چتر بوده که جاذب حشرات است. شکل میوه مانند زیره سبز و رازیانه بوده، اما اندازه آن کوچکتر است. میوه شیزوکارپ و طعم آن شیرین و ومطبوع است.
قسمت های مورد استفاده: دانه.
زیستگاه و گردآوری: بومی ایران، مصر و یونان است. دوره رشد آن 4 ماه می باشد. هنگامی که 30 % بذرها رسیده باشند با بریدن گل آذین و یا ریشه کن کردن بوته و قرار دادن آنها در محل مناسب و پس از خشک شدن کامل بوته، بذرها جدا می شوند.
ایران: بومی ایران می باشد.
ترکیبات و اثر: بذر انیسون دارای اسانس به مقدار 2 تا 3 درصد وزن بذر است و مهم ترین جزء اسانس آنتول بوده که 70 تا 90 درصد اسانس را به خود اختصاص داده است. افزون بر آن، ترکیبات دیگر ترپنی، کاویکول، فلاونوئید، اسیدهای چرب، استرول، پروتئین، فنیل پروپانوئید و فورانوکومارین نیز در اسانس انیسون وجود دارد. این گیاه از نظر ترکیبات شیمایی بسیار مشابه میوه درختی به نام انیس ستاره ای است.
مصرف: بذر انیسون مقوی معده، ضد نفخ افزایش دهنده شیر است و به عنوان طعم دهنده در تهیه نوشابه ها و دیگر محصولات صنایع غذایی به کار می رود. از اسانس گیاه در فرآورده های ضد سرفه به فراوانی استفاده می شود. در مصرف های سنتی برای رفع دندان درد، به عنوان خلط آور و ضد کولیک در نوزدان به کار می رود. اسانس انیسون برای مصرف داخلی توصیه نمی شود و در دوران حاملگی نباید بیش از حد از آن استفاده کرد.
 
آ

آیورودا

عضو جدید
کاربر ممتاز
گشنیز، جلجلان
نام انگلیسی:Coriander
نام علمی:Coriandrum sativum L
تیره:Apiaceae
شرح: گیاهی علفی، یکساله، یا دو ساله، دارای ساقه های بدون کرک و تو خالی در میان گره ها، به ارتفاع 60 سانتیمتر است. برگهای گشنیز دارای طعمی شبیه سن زدگی و دارای دو شکل مختلف بوده، در پایین ساقه برگها پهن و دارای دندانه عمیق و در بالای ساقه رشته مانند هستند. گلهای گشنیز به رنگ سفید و به صورت چتر مرکب، میوه ها فندقه و معطر، گرد و به رنگ بژ بوده، که از دو بذر به هم چسبیده تشکیل شده اند. اندام هوایی گشنیز بسیار معطر است.
قسمت های مورد استفاده: بذر و کل پیکر رویشی ( اندامهای هوایی تازه و خشک شده).
زیستگاه و گردآوری: بومی جنوب غربی آسیا و آفریقای شمالی است. برای برداشت اندام هوایی همزمان با گل دهی گیاه اقدام به برداشت محصول می شود.
ایران: در ایران یک گونه زراعی وجود دارد و در جهان دو گونه گیاهی برای آن معرفی شده است.
ترکیبات و اثر: در بذر و کل پیکر رویشی گشنیز 1/1-3 درصد اسانس وجود دارد و مهمترین ترکیب اسانس آن لینالول (حدود 70 درصد)، آلفا- پینن، لیمونن، سیمن، کامفور، استات ژرانیل و ژرانیول است. همچنین فلاونویید، کومارین و فنولیک اسید هم در اسانس گشنیز وجود دارد.
مصرف: میوه و پیکر رویشی آن بعنوان نیرو دهنده، هضم کننده غذا و مقوی معده بکار می رود. بذر گشنیز در معطر ساختن نقل و شیرینی سازی و ترکیبات اسانس آن در صنایع غذایی، آرایشی، بهداشتی و صنایع دارویی بکار گرفته می شود. کنجاله بذر دارای نشاسته و پروتئین بوده و برای تغذیه دام و طیور مطلوب است. از اندام هوایی تازه و خشک شده گشنیز در پخت برخی غذاها ( آش و سوپ) استفاده می شود.
 
آ

آیورودا

عضو جدید
کاربر ممتاز
آ

آیورودا

عضو جدید
کاربر ممتاز
ترنجبیننام انگلیسی: Manne of hedyzarumنام علمی:Alhagi camelorum تیره: Papilionaceae ​
شرح:گیاهی پر شاخه، دارای ساقه های خاردار و برگ های ساده و کوچک است. از اختصاصات آن این است که میوه ای بند بند با ظاهر منظم دارد. این گیاه که به نام خارشتر معروف است گیاهی است دایمی به بلندی 20 – 50 سانتیمتر که دارای ساقه های خاردار سخت و از پایین دارای شاخه است. گل های کوچک و قرمز رنگی دارد.
قسمت مورد استفاده: از مان آن که یک ماده قندی است برای مصارف دارویی استفاده می شود.
زیستگاه و گردآوری: اصولا این گیاه بومی ایران است نکته قابل توجه این است که با وجودی که این گیاه در تمام ایران یافت می شود معذالک در همه جا ترنجبین تولید نمی کند. طرز تهیه آن بدین شکل است که در اواخر تابستان گیاهان خشک شده را جمع آوری کرده، بر روی پارچه می گسترانند و تکان می دهند تا ترشحات خشک شده گیاه به شکل قطعات بسیار کوچک به دست آید.
ایران: ترنجبین بازار دارویی ایران از خراسان ( دامغان، شیروان، بجنورد )، اطراف تبریز، زرند، بوشهر و بلوچستان به دست می آید.
ترکیبات و اثر: از تجزیه شیمیایی این ماده، دانشمندان قدیم قندی به نام مله زیتوز ( Melezitose ) استخراج کرده اند. ولی طبق تحقیقات انجام شده ماده قندی آن ساکارز است. علاوه بر این مقادیر موسیلاژ ( 15% ) املاح کلسیم، سیلسیم، گوگرد، منیزیم و آلومینیوم نیز دارد.
مصرف: ترنجبین دارای خواص ملین، نرم کننده سینه و یک داروی خلط آور است. برای این منظور ترنجبین را به مقدار10- 70 گرم و گاهی نیز بیشتر برای شیرین کردن داروها مصرف می کنند. طرز مصرف آن بدین شکل است که آن را در آب جوش می ریزند و به هم می زنند تا دانه های آن ذوب شود و پس از صاف کردن محلول آن را صبح ناشتا می نوشند.
 
mehraban2011

mehraban2011

عضو جدید
من که فکر میکنم دستنبو باشه.

از تیره که Cucurbitaceae در ادبيات كردي به آن 'شمامه' گفته مي شود. یه چیزی تو مایه های خربزه س ولی اسم علمی و خواص دستنبو رو نمیدونم
'يار دستنبو به دستم داد و دستم بو گرفت وه چه دستنبو كه دستم بوي دست او گرفت'
 
آخرین ویرایش:
برای ارسال پاسخ شما باید وارد سیستم شوید.
Similar threads
Thread starter عنوان تالار پاسخ ها تاریخ
آ مسابقه: کی این گیاه دارویی رو میشناسه؟ گیاهان دارویی 107
seyyedalizeinali گیاهان داروئی مطرح شده در مسابقه کی این گیاه داروئی رو میشناسه گیاهان دارویی 49
"Pejman" مسابقه: کی این گیاه دارویی رو میشناسه ...؟ گیاهان دارویی 1057

Similar threads

بالا