السلام علیک یا فاطمه الزهرا(س)
پاتق دوست داران حضرت زهرا(س)
- شروع کننده موضوع vitaminb12
- تاریخ شروع
حائل شدن حضرت زهرا در دفاع از اميرالمؤمنين
بعد از آنكه به خانه حضرت زهرا سلاماللَّهعليه هجوم آوردند، اميرالمؤمنين عليهالسلام كه به گفته سلمان، مىتوانست با نيمنگاهى زمين و زمان را درهم پيچيد و هستىشان را بگيرد، به محاصره درآوردند و ريسمان به گردنش انداخته و با شدت هرچه بيشتر مىكشيدند.
حضرت زهرا سلاماللَّهعليه گرچه درد و رمقش را برده و از پايش انداخته. اما او آموزگار شهادت بود، و خود به ما آموخته بود كه حيات آدمى در گرو انتخاب اوست. و چه انتخابى بالاتر از كشته شدن در راه ولايت.
پس بايد همين نيم رمق را هم در پاى على عليهالسلام ريخت و تمامى هستى خود را با خدا يكجا معامله كرد. اين بود كه بىدرنگ خود را با همه جراحت و نقاهت از جا كند و بين اميرالمؤمنين عليهالسلام و آنها حائل كرد. كه به خدا قسم نمىگذارم على را ببريد. اى واى بر شما چه زود به خدا و رسولش خيانت كرديد. اين است معناى محبت به اهلبيت رسول صلى اللَّه عليه و آله و عمل به آن همه سفارشهاى او؟!؟
به خدا قسم اى زاده خطاب اگر بيم اين نداشتم كه بيگناهان گرفتار بلاى الهى شوند، نفرين مىكردم و آنگاه مىيافتى كه نفرين من چه زود تحقق مىپذيرد هنوز كلامش را به آخر نرسانده بود كه يكبار ديگر، صفير تازيانهاى سينه آسمان را شكافت و باز هم بر اندام شقايق خطى از خون كشيد.
عرش لرزيد، بچهها، زينبين و حسنين عليهمالسلام را مىگويم نزديك بود جان دهند. خدايا فقط تو مىدانى بر اهل خانه چه گذشت. آنگاه كه بر جاى جاى بوسههاى رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله خطى از خون نشست كه هيچ زبانى را توان گفتن و هيچ گوشى را ياراى شنيدن نيست. حضرت زهرا سلاماللَّهعليه از پا افتاد، آخرين سنگر ولايت براى دقايقى فروريخت، مشتى رجاله، اميرالمؤمنين را كشانكشان به مسجد بردند، هر كه مىديد بر حال على عليهالسلام رقت مىبرد. كوچهها از آدمنماها پر بود، همه براى ديدن ريسمان بر گردن خورشيد و مظلوميت محض، گردن مىكشيدند اميرالمؤمنين عليهالسلام در راه رو به سوى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله كرد و همان گفت كه هارون به برادرش موسى در مقابل يهود بنىاسرائيل گفت: يابن ام، ان القوم استضعفونى و كادوا يقتلوننى، برادر، اين قوم بر من مسلط شدند و نزديك است مرا بكشند.
بعد از آنكه به خانه حضرت زهرا سلاماللَّهعليه هجوم آوردند، اميرالمؤمنين عليهالسلام كه به گفته سلمان، مىتوانست با نيمنگاهى زمين و زمان را درهم پيچيد و هستىشان را بگيرد، به محاصره درآوردند و ريسمان به گردنش انداخته و با شدت هرچه بيشتر مىكشيدند.
حضرت زهرا سلاماللَّهعليه گرچه درد و رمقش را برده و از پايش انداخته. اما او آموزگار شهادت بود، و خود به ما آموخته بود كه حيات آدمى در گرو انتخاب اوست. و چه انتخابى بالاتر از كشته شدن در راه ولايت.
پس بايد همين نيم رمق را هم در پاى على عليهالسلام ريخت و تمامى هستى خود را با خدا يكجا معامله كرد. اين بود كه بىدرنگ خود را با همه جراحت و نقاهت از جا كند و بين اميرالمؤمنين عليهالسلام و آنها حائل كرد. كه به خدا قسم نمىگذارم على را ببريد. اى واى بر شما چه زود به خدا و رسولش خيانت كرديد. اين است معناى محبت به اهلبيت رسول صلى اللَّه عليه و آله و عمل به آن همه سفارشهاى او؟!؟
به خدا قسم اى زاده خطاب اگر بيم اين نداشتم كه بيگناهان گرفتار بلاى الهى شوند، نفرين مىكردم و آنگاه مىيافتى كه نفرين من چه زود تحقق مىپذيرد هنوز كلامش را به آخر نرسانده بود كه يكبار ديگر، صفير تازيانهاى سينه آسمان را شكافت و باز هم بر اندام شقايق خطى از خون كشيد.
عرش لرزيد، بچهها، زينبين و حسنين عليهمالسلام را مىگويم نزديك بود جان دهند. خدايا فقط تو مىدانى بر اهل خانه چه گذشت. آنگاه كه بر جاى جاى بوسههاى رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله خطى از خون نشست كه هيچ زبانى را توان گفتن و هيچ گوشى را ياراى شنيدن نيست. حضرت زهرا سلاماللَّهعليه از پا افتاد، آخرين سنگر ولايت براى دقايقى فروريخت، مشتى رجاله، اميرالمؤمنين را كشانكشان به مسجد بردند، هر كه مىديد بر حال على عليهالسلام رقت مىبرد. كوچهها از آدمنماها پر بود، همه براى ديدن ريسمان بر گردن خورشيد و مظلوميت محض، گردن مىكشيدند اميرالمؤمنين عليهالسلام در راه رو به سوى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله كرد و همان گفت كه هارون به برادرش موسى در مقابل يهود بنىاسرائيل گفت: يابن ام، ان القوم استضعفونى و كادوا يقتلوننى، برادر، اين قوم بر من مسلط شدند و نزديك است مرا بكشند.
عكسالعمل حضرت زهرا پس از غصب خلافت
چون پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله وفات كرد و دشمنان على و فاطمه عليهاالسلام با يك برنامهريزى حساب شدهى قبلى توانستند خلافت را از دست على عليهالسلام گرفته و صاحب حق را از حقش محروم كنند، متقابلاً دختر گرامى پيامبر اسلام نيز با تمام توان وارد ميدان سياست شده و با انواع راهها و شيوهها، عليه حكومت غاصب قيام كرد.
او در كنار اميرالمؤمنين به همراه فرزندانش (حسن و حسين عليهمالسلام) تا چهل روز پس از رحلت رسول خدا به در خانههاى مهاجرين و انصار مىرفت و آنان را در غصب خلافت، توسط حكومت وقت هشدار مىداد. (1)
فاطمه عليهاالسلام در مسجد رسول خدا در ميان مهاجرين و انصار با ابوبكر به مبارزه برخاست و او را كه غاصب فدك بود محكوم كرد و مردم حاضر در مسجد را با سخنان خود به گريه واداشت و جوى فراهم ساخت كه همه دانستند كه دختر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله مظلوم شده است.
زهراى مظلوم چون نتوانست در برابر غاصبان خلافت، كارى به پيش برد و حق بر باد رفتهى خويش را پس بگيرد، روش مبارزاتى خود را به صورت گريه شروع كرد و شب و روز با اشك چشم خود نشان داد كه از حكومت وقت ناراضى است، اگر چه ظاهراً رحلت پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و فراق پدر، انگيزه اول در اين نالهها بود. ولى همگان مىدانستند كه دختر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله آنقدر بىصبر نيست كه در فوت پدر هميشه گريه كند، بلكه گريه او در اثر مصائبى است كه حكومت غاصب براى او فراهم كرده است.
دانشمند اهل سنت در تاريخهاى خود مىنويسد: فاطمه عليهاالسلام آن چنان از دو خليفهى اول و دوم ناراضى و ناراحت بود، كه با آنان قهر كرد و از ستم آن دو رو به سوى قبر پدر كرد و فرمود:
يا ابتاه! يا رسولاللَّه! ماذا لقينا بعدك من ابنالخطاب و ابن ابىقحافه؟ (2)
اى پدر و اى رسول خدا! ما بعد از تو چه روزگار سياهى از پسر خطاب و پسر ابىقحافه داشتهايم؟!
ابن ابىالحديد (امام معتزلى) پس از تحقيق و بررسى در مورد واكنش حضرت فاطمه عليهاالسلام به ستمهاى وارده از سوى حكومت وقت مىنويسد:
والصحيح عندى انها ماتت واجده على ابىبكر و عمر و انها اوصت الا يصليا عليها. (3) نتيجه تحقيقم اين است كه فاطمه عليهاالسلام با دل پر درد از ابوبكر و عمر از دنيا رفت و وصيت كرد: آن دو بر جنازهاش نماز نخوانند.
پس ملاحظه مىكنيد كه همهى اين عكسالعملها، در برابر حركت ستمگرانهى حكومت وقت به اميرالمؤمنين و فاطمه، يك برنامهى سياسى و مبارزهى اجتماعى است كه دختر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله انجام داده است. و بر همين اساس آن بانوى با فضيلت به اميرالمؤمنين وصيت كرد كه شبانه او را غسل دهد و شبانه دفن كند و همه كارها را از چشم غاصبان پنهان نمايد و اين وصيت را نوعى مبارزهى منفى عليه آنان تلقى مىكند.
از اين جهت اميرالمؤمنين فاطمه عليهاالسلام را شبانه غسل داد و كفن كرد و شب هنگام با يك برنامهريزى دقيق جسم او را دور از چشم عامهى مردم دفن كرد و قبر وى را آشكار نساخت و تا روز قيامت آشكار نخواهد شد و اين خود نشانهى نارضايتى فاطمه عليهاالسلام از حكومت وقت را در بر دارد.
در پايان اين فصل نتيجه مىگيريم كه حضرت فاطمه عليهاالسلام در تمام ميدانها اعم از عبادى، اجتماعى، سياسى، فرهنگى، خانهدارى و... امتحانات خوبى پس داده و همهاش اسوه و نمونه زنان عالم خلقت مىباشد.
1ـ عوالم، ج 11، ص 600- شرح ابن ابىالحديد، ج 6، ص 12- 13 و ج 2، ص 47.
2ـ الامامه والسياسة، ج 1، ص 12 و 13 و تاريخ طبرى، ج 3، ص 210.
3ـ شرح نهجالبلاغه، ج 6، ص 50.
چون پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله وفات كرد و دشمنان على و فاطمه عليهاالسلام با يك برنامهريزى حساب شدهى قبلى توانستند خلافت را از دست على عليهالسلام گرفته و صاحب حق را از حقش محروم كنند، متقابلاً دختر گرامى پيامبر اسلام نيز با تمام توان وارد ميدان سياست شده و با انواع راهها و شيوهها، عليه حكومت غاصب قيام كرد.
او در كنار اميرالمؤمنين به همراه فرزندانش (حسن و حسين عليهمالسلام) تا چهل روز پس از رحلت رسول خدا به در خانههاى مهاجرين و انصار مىرفت و آنان را در غصب خلافت، توسط حكومت وقت هشدار مىداد. (1)
فاطمه عليهاالسلام در مسجد رسول خدا در ميان مهاجرين و انصار با ابوبكر به مبارزه برخاست و او را كه غاصب فدك بود محكوم كرد و مردم حاضر در مسجد را با سخنان خود به گريه واداشت و جوى فراهم ساخت كه همه دانستند كه دختر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله مظلوم شده است.
زهراى مظلوم چون نتوانست در برابر غاصبان خلافت، كارى به پيش برد و حق بر باد رفتهى خويش را پس بگيرد، روش مبارزاتى خود را به صورت گريه شروع كرد و شب و روز با اشك چشم خود نشان داد كه از حكومت وقت ناراضى است، اگر چه ظاهراً رحلت پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و فراق پدر، انگيزه اول در اين نالهها بود. ولى همگان مىدانستند كه دختر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله آنقدر بىصبر نيست كه در فوت پدر هميشه گريه كند، بلكه گريه او در اثر مصائبى است كه حكومت غاصب براى او فراهم كرده است.
دانشمند اهل سنت در تاريخهاى خود مىنويسد: فاطمه عليهاالسلام آن چنان از دو خليفهى اول و دوم ناراضى و ناراحت بود، كه با آنان قهر كرد و از ستم آن دو رو به سوى قبر پدر كرد و فرمود:
يا ابتاه! يا رسولاللَّه! ماذا لقينا بعدك من ابنالخطاب و ابن ابىقحافه؟ (2)
اى پدر و اى رسول خدا! ما بعد از تو چه روزگار سياهى از پسر خطاب و پسر ابىقحافه داشتهايم؟!
ابن ابىالحديد (امام معتزلى) پس از تحقيق و بررسى در مورد واكنش حضرت فاطمه عليهاالسلام به ستمهاى وارده از سوى حكومت وقت مىنويسد:
والصحيح عندى انها ماتت واجده على ابىبكر و عمر و انها اوصت الا يصليا عليها. (3) نتيجه تحقيقم اين است كه فاطمه عليهاالسلام با دل پر درد از ابوبكر و عمر از دنيا رفت و وصيت كرد: آن دو بر جنازهاش نماز نخوانند.
پس ملاحظه مىكنيد كه همهى اين عكسالعملها، در برابر حركت ستمگرانهى حكومت وقت به اميرالمؤمنين و فاطمه، يك برنامهى سياسى و مبارزهى اجتماعى است كه دختر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله انجام داده است. و بر همين اساس آن بانوى با فضيلت به اميرالمؤمنين وصيت كرد كه شبانه او را غسل دهد و شبانه دفن كند و همه كارها را از چشم غاصبان پنهان نمايد و اين وصيت را نوعى مبارزهى منفى عليه آنان تلقى مىكند.
از اين جهت اميرالمؤمنين فاطمه عليهاالسلام را شبانه غسل داد و كفن كرد و شب هنگام با يك برنامهريزى دقيق جسم او را دور از چشم عامهى مردم دفن كرد و قبر وى را آشكار نساخت و تا روز قيامت آشكار نخواهد شد و اين خود نشانهى نارضايتى فاطمه عليهاالسلام از حكومت وقت را در بر دارد.
در پايان اين فصل نتيجه مىگيريم كه حضرت فاطمه عليهاالسلام در تمام ميدانها اعم از عبادى، اجتماعى، سياسى، فرهنگى، خانهدارى و... امتحانات خوبى پس داده و همهاش اسوه و نمونه زنان عالم خلقت مىباشد.
1ـ عوالم، ج 11، ص 600- شرح ابن ابىالحديد، ج 6، ص 12- 13 و ج 2، ص 47.
2ـ الامامه والسياسة، ج 1، ص 12 و 13 و تاريخ طبرى، ج 3، ص 210.
3ـ شرح نهجالبلاغه، ج 6، ص 50.
عيادت زنان مهاجر و انصار
عيادة نساء المهاجرين والأنصار لها ليهاالسلام لما رجعت فاطمة عليهاالسلام إلى منزلها فتشكت- و كان وفاتها في هذه المرضة- دخل إليها النساء المهاجرات والأنصاريات عائدات، فقلن لها: كيف أصبحت يا ينت رسولاللَّه؟(1) (فحمدت اللَّه و صلت على أبيها، ثم) (2) قالت: أصبحت (3) واللَّه عائفة (4) لدنياكن، قالية لرجالكن. (5) لفظتهم بعد(6) أن (7) عجمتهم، و شناتهم (8) بعد أن (9) سبرتهم. (10)
فقبحاً لفلول الحد (11) و خور القناة و خطل الرأي (و عثور الجد و خوف الفتن)! (12) و (13) «لبئس ما قدمت لهم أنفسهم، أن سخط اللَّه عليهم و في العذاب هم خالدون». (14)
لا جرم (15) (واللَّه)(16) لقد قلدتهم ربقتها (و حملتهم أوقتها) (17) و شننت (18) عليهم عارها. (19) فجدعا و عقرا و بعدا(20) للقوم الظالمين.(21)
عيادت زنان مهاجر و انصار
هنگامى كه حضرت زهرا عليهاالسلام به خانه بازگشت و مريض شد- كه شهادت حضرت هم در اثر آن بيمارى بود- زنان مهاجر و انصار به عيادت حضرت آمدند و گفتند: اى دختر پيامبر، حالتان چگونه است؟
حضرت حمد الهى بجاى آورد و بر پدر بزرگوارش درود فرستاد و سپس فرمود:
صبح كردهام در حالى كه به خدا سوگند از دنياى شما متنفرم و آن را رها كردهام، و نسبت به مردان شما غضبناكم. با امتحانِ اول آنان را به دور افكندم و با آزمايشِ عمقِ ايمانشان آنان را مورد غضب و ملامت قرار دادم.
پس ننگ بر كُند شدن شمشير و بىاستقامتى نيزه و اضطراب فكر و تزلزل روح جديت و ترس از فتنه و جنگ! (22)
و چه بد است آنچه براى آيندهى خود مهيا كردهاند كه خداوند بر آنان غضب كرده و دائماً در عذاب خواهند بود.
بنابراين چاره جز اين نبود كه قلادهى آن را بر گردنشان افكندم و سنگينى آن را بر دوششان قرار دادم و ننگ آن را بر سرشان افكندم.
پس خير از ظالمين دور باد و به بلا دچار شوند و از آثار نيك محروم باشند و از رحمت خدا دور گردند.
1ـ هكذا فى «ألف»، و في سائر النسخ هكذا: لما اشتد بفاطمة عليهاالسلام الوجع و اشتدت («ز»: ثقلت) علتها، اجتمعت عندها نساء المهاجرين والأنصار («ى»: ذا صباح)، فقلن لها: يا بنت رسولاللَّه، كيف أصبحت من علتك («ه» عن ليلتك)؟ و في «د»: دخلن نسوة من المهاجرين والأنصار على فاطمة بنت رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و آله فقلن لها: السلام عليك يا بنت رسولاللَّه: كيف أصبحت؟ و في «ع»: قيل لما مرضت فاطمة عليهاالسلام دخل عليها نساء المهاجرين والأنصار يعدنها فقلن: كيف أصبحت من علتك يا بنت رسولاللَّه؟ فقالت...
2ـ الزيادة من «ب».
3ـ «م»: واللَّه أصبحت.
4ـ العائف: الكاره للشيىء المتقذر له التارك له. و في «ك»: عافية.
5ـ اى مبغضة، و في «ألف» خ ل و «ج» و «ب» و «ل» و «و» و «ى» في الموردين هكذا: لدنياكم و لرجالكم، و في «ج»: دنياكم- بدون اللام-. و لعل إتيان الضمير بصورة المذكر باعتبار تعميم خطابها إلى جميع أهل المدينة، لا خصوص النساء الحاضرات.
6ـ «ل»: قبل. فيكون المعنى ظاهرا: انى كنت عالمه بقبح سيرتهم فطرحتهم، ثم لما اختبرتهم تأكد انكارى بعد الاختبار.
7ـ «ك» و «ج»: إذ. و في «ع»: لفظتهم بعد ان عرفتهم.
8ـ «د»: سئمتهم.
9ـ «ك»: إذ.
10ـ فى «ألف» خ ل من قولها عليهاالسلام لفظتهم...» إلى هنا هكذا: شناتهم بعد إذ (خ ل: أن) عرفتهم و لفظتهم بعد إذ (خ ل: أن) سبرتهم و رميتهم بعد أن عجمتهم. لفظ أي طرح. عجم أي عض. سبر أي اختبر. فيكون كنايه عن امتحانهم أي طرحتهم و ابغضتهم بعد امتحانهم و مشاهده سيرتهم و أطوارهم.
11ـ «ك»: فقبحاً لأفون الرأي و خطل القول و خور القناة. والفلول اى الثلمة والكسر فى حد السيف، والخور: الضعف، و خطل الراى فساده و اضطرابه، والختل- بالتاء- تخادع عن غفلة.
12ـ الزيادة من «ألف»، و في «ألف» خ ل هكذا: و خوف الغبن. والعبارة في «د» هكذا: فقبحاً لفلول الحد واللعب بعد الجد و قرع الصفاة و صدع القناة و ختل الآراء و زلل الأهواء. والصفاة: الحجر الأملس أي جعلتم أنفسكم مقرعاً لخصامكم حتّى قرعوا صفاتكم و ينال كل أحد منكم بسوء، و صدع القناة أي شقّها.
13ـ الواو لاتوجد في «ألف» و «د» و «ه» و «ع»، و في «ى»: و بئس.
14ـ سورة المائدة: الآية 80 و في «ع»: ان سخط اللَّه عليهم لقد قلدتم....
15ـ «ك»: و لا جرم.
16ـ الزيادة من «ك» و «ألف» خ ل.
17ـ الزيادة من «د»، والأوق: الثقل.
18ـ «ج»: سننت عليهم عارها، والسن، الصبّ المتصل. و في «د» و «م» و «و» و «ع»: شنّت، فالعبارة على هذا تكون بصورة المؤنث في الموارد الثلاثة: قلدتهم ربقتها و حملتهم أوقتها و شنت عليهم غارتها. و ما في المتن بصيغة المتكلم في الموارد الثلاثة. و شننت أي صببته متفرقاً.
19ـ «ألف» خ ل و «ه» و «م» و «و» و «ع»: غارتها. «ج»: عارتها.
20ـ فى «ج» و «م» و «ل» مكان «بعداً» كلمة «سحقاً». و في «ك» مكان «عقراً و بعداً» كلمة «رغماً». جدعاً لك: جعلك اللَّه معيباً و قطع منك الخير. و عقر الأمر: لم ينتج عاقبة.
21ـ من قوله «لا جرم» إلى هنا ليست في «ى».
22ـ «د»: ننگ بر كندى شمشير و بازى گرفتن امور بعد از جدى بودن آن، و آسيبپذيرى مردم و شكاف برداشتن نيزهها و فريب خوردن افكار و لغزش خواستهها.
عيادة نساء المهاجرين والأنصار لها ليهاالسلام لما رجعت فاطمة عليهاالسلام إلى منزلها فتشكت- و كان وفاتها في هذه المرضة- دخل إليها النساء المهاجرات والأنصاريات عائدات، فقلن لها: كيف أصبحت يا ينت رسولاللَّه؟(1) (فحمدت اللَّه و صلت على أبيها، ثم) (2) قالت: أصبحت (3) واللَّه عائفة (4) لدنياكن، قالية لرجالكن. (5) لفظتهم بعد(6) أن (7) عجمتهم، و شناتهم (8) بعد أن (9) سبرتهم. (10)
فقبحاً لفلول الحد (11) و خور القناة و خطل الرأي (و عثور الجد و خوف الفتن)! (12) و (13) «لبئس ما قدمت لهم أنفسهم، أن سخط اللَّه عليهم و في العذاب هم خالدون». (14)
لا جرم (15) (واللَّه)(16) لقد قلدتهم ربقتها (و حملتهم أوقتها) (17) و شننت (18) عليهم عارها. (19) فجدعا و عقرا و بعدا(20) للقوم الظالمين.(21)
عيادت زنان مهاجر و انصار
هنگامى كه حضرت زهرا عليهاالسلام به خانه بازگشت و مريض شد- كه شهادت حضرت هم در اثر آن بيمارى بود- زنان مهاجر و انصار به عيادت حضرت آمدند و گفتند: اى دختر پيامبر، حالتان چگونه است؟
حضرت حمد الهى بجاى آورد و بر پدر بزرگوارش درود فرستاد و سپس فرمود:
صبح كردهام در حالى كه به خدا سوگند از دنياى شما متنفرم و آن را رها كردهام، و نسبت به مردان شما غضبناكم. با امتحانِ اول آنان را به دور افكندم و با آزمايشِ عمقِ ايمانشان آنان را مورد غضب و ملامت قرار دادم.
پس ننگ بر كُند شدن شمشير و بىاستقامتى نيزه و اضطراب فكر و تزلزل روح جديت و ترس از فتنه و جنگ! (22)
و چه بد است آنچه براى آيندهى خود مهيا كردهاند كه خداوند بر آنان غضب كرده و دائماً در عذاب خواهند بود.
بنابراين چاره جز اين نبود كه قلادهى آن را بر گردنشان افكندم و سنگينى آن را بر دوششان قرار دادم و ننگ آن را بر سرشان افكندم.
پس خير از ظالمين دور باد و به بلا دچار شوند و از آثار نيك محروم باشند و از رحمت خدا دور گردند.
1ـ هكذا فى «ألف»، و في سائر النسخ هكذا: لما اشتد بفاطمة عليهاالسلام الوجع و اشتدت («ز»: ثقلت) علتها، اجتمعت عندها نساء المهاجرين والأنصار («ى»: ذا صباح)، فقلن لها: يا بنت رسولاللَّه، كيف أصبحت من علتك («ه» عن ليلتك)؟ و في «د»: دخلن نسوة من المهاجرين والأنصار على فاطمة بنت رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و آله فقلن لها: السلام عليك يا بنت رسولاللَّه: كيف أصبحت؟ و في «ع»: قيل لما مرضت فاطمة عليهاالسلام دخل عليها نساء المهاجرين والأنصار يعدنها فقلن: كيف أصبحت من علتك يا بنت رسولاللَّه؟ فقالت...
2ـ الزيادة من «ب».
3ـ «م»: واللَّه أصبحت.
4ـ العائف: الكاره للشيىء المتقذر له التارك له. و في «ك»: عافية.
5ـ اى مبغضة، و في «ألف» خ ل و «ج» و «ب» و «ل» و «و» و «ى» في الموردين هكذا: لدنياكم و لرجالكم، و في «ج»: دنياكم- بدون اللام-. و لعل إتيان الضمير بصورة المذكر باعتبار تعميم خطابها إلى جميع أهل المدينة، لا خصوص النساء الحاضرات.
6ـ «ل»: قبل. فيكون المعنى ظاهرا: انى كنت عالمه بقبح سيرتهم فطرحتهم، ثم لما اختبرتهم تأكد انكارى بعد الاختبار.
7ـ «ك» و «ج»: إذ. و في «ع»: لفظتهم بعد ان عرفتهم.
8ـ «د»: سئمتهم.
9ـ «ك»: إذ.
10ـ فى «ألف» خ ل من قولها عليهاالسلام لفظتهم...» إلى هنا هكذا: شناتهم بعد إذ (خ ل: أن) عرفتهم و لفظتهم بعد إذ (خ ل: أن) سبرتهم و رميتهم بعد أن عجمتهم. لفظ أي طرح. عجم أي عض. سبر أي اختبر. فيكون كنايه عن امتحانهم أي طرحتهم و ابغضتهم بعد امتحانهم و مشاهده سيرتهم و أطوارهم.
11ـ «ك»: فقبحاً لأفون الرأي و خطل القول و خور القناة. والفلول اى الثلمة والكسر فى حد السيف، والخور: الضعف، و خطل الراى فساده و اضطرابه، والختل- بالتاء- تخادع عن غفلة.
12ـ الزيادة من «ألف»، و في «ألف» خ ل هكذا: و خوف الغبن. والعبارة في «د» هكذا: فقبحاً لفلول الحد واللعب بعد الجد و قرع الصفاة و صدع القناة و ختل الآراء و زلل الأهواء. والصفاة: الحجر الأملس أي جعلتم أنفسكم مقرعاً لخصامكم حتّى قرعوا صفاتكم و ينال كل أحد منكم بسوء، و صدع القناة أي شقّها.
13ـ الواو لاتوجد في «ألف» و «د» و «ه» و «ع»، و في «ى»: و بئس.
14ـ سورة المائدة: الآية 80 و في «ع»: ان سخط اللَّه عليهم لقد قلدتم....
15ـ «ك»: و لا جرم.
16ـ الزيادة من «ك» و «ألف» خ ل.
17ـ الزيادة من «د»، والأوق: الثقل.
18ـ «ج»: سننت عليهم عارها، والسن، الصبّ المتصل. و في «د» و «م» و «و» و «ع»: شنّت، فالعبارة على هذا تكون بصورة المؤنث في الموارد الثلاثة: قلدتهم ربقتها و حملتهم أوقتها و شنت عليهم غارتها. و ما في المتن بصيغة المتكلم في الموارد الثلاثة. و شننت أي صببته متفرقاً.
19ـ «ألف» خ ل و «ه» و «م» و «و» و «ع»: غارتها. «ج»: عارتها.
20ـ فى «ج» و «م» و «ل» مكان «بعداً» كلمة «سحقاً». و في «ك» مكان «عقراً و بعداً» كلمة «رغماً». جدعاً لك: جعلك اللَّه معيباً و قطع منك الخير. و عقر الأمر: لم ينتج عاقبة.
21ـ من قوله «لا جرم» إلى هنا ليست في «ى».
22ـ «د»: ننگ بر كندى شمشير و بازى گرفتن امور بعد از جدى بودن آن، و آسيبپذيرى مردم و شكاف برداشتن نيزهها و فريب خوردن افكار و لغزش خواستهها.
از حضرت على چه چيزى را نپسنديدند؟
ما نقموا من أبيالحسن عليهالسلام ويحهم! (1)
أنى (2) زحزحوها (3) عن رواسى الرسالة و قواعد النبوة(4) و مهبط الروح الأمين (بالوحي المبين) (5) و (6) الطبين (7) بأمر(8) الدنيا والدين؟! ألا ذلك هو الخسران المبين. (9)
و ما الذي(10) نقموا من أبيالحسن؟ (11)
نقموا واللَّه منه(12) نكير سيفه (13) (وقلة مبالاته لحتفه)(14) و شدة وطأته و نكال وقعته (و تبحره في كتاب اللَّه) (15) و تنمره في ذات اللَّه (عز و جل). (16)
از على عليهالسلام چه چيزى را نپسنديدند؟
واى بر آنان! خلافت را از كوههاى بلند رسالت و پايههاى نبوت و محل نزول روحالأمين با وحى مبين و از عالمان آگاه و حاذق در امر دنيا و دين به كجا كشاندند. بدانيد كه اين زيانِ آشكار است.
از ابوالحسن (على عليهالسلام) چه چيزى را نمىپسنديدند؟
به خدا قسم، ناراضى بودند از صلابت شمشيرش و بىپروائى او از مرگش و شدت حملههايش و برخوردهاى عبرتآموز او در جنگ، و از تبحر او در كتاب خداوند و غضب او در امر الهى.
1ـ «الف» خ ل: لئن. «ج» و «م» و «و»: أين. «ى»: ويحهم لقد زحزحوها. و أنى هنا استفهامية بمعنى كيف.
2ـ «د». زعزعوها. و من هنا إلى كلمة «أبيالحسن» ليس في «ك»، بل فيه: عن أبيالحسن... و سيأتي العبارة في هذه النسخة في موضع آخر من هذه الخطبة الشريفة نذكرها في موضعها في الهامش. و قولها عليهاالسلام: «زحزحوها» أي أبعدوها، و «زعزعوها» أي حرّكوها.
3ـ زاد في «د»: والدلالة.
4ـ الزيادة من «ألف». و في «ل»: مهبط الوحي الأمين.
5ـ الواو موجودة في «الف» خ ل و «د» و «ج» و «م» و «ل» و «و».
6ـ «ألف» خ ل و «و»: الطبن. «م» الطيبين. «الف» خ ل: الظنين. «ج»: الضنين. والطبين جمع طب بمعنى العالم بالأمور و ليست جمعاً لطبن بمعنى العالم الفطن.
7ـ «د» و «ب»: بأمور. «ى»: لأهل.
8ـ من كلمة «بالوحي» إلى هنا ليس في «ه» و «ع».
9ـ كلمة «الذي» ليست في «ل» و «ى»، و كلمة «و» ليست في «ع».
10ـ «ألف» خ ل و «ه» و «م» و «ل» و «ع»: حسن.
11ـ كلمه «منه» ليست في «ه» و «ج» و «ب» و «و» و «ى» و «ع».
12ـ «ك»: ما نقموا واللَّه منه إلا نكير سيفه و نكال وقعه و تمرده في ذات اللَّه. و لعل معنى التمرد هنا أنه عليهالسلام جاوز حد أمثاله.
13ـ الزيادة من «د» و «ه» و «ل».
14ـ الزيادة من «ألف». والعبارة في «ألف» و «ه» و «ع» هكذا: نقموا واللَّه (ألف: منه) شدة وطاته و نكال وقعته و نكير سيفه.
15ـ الزيادة من «ج» و «ل». والتنمر أي التغير والتنكر والغضب والشدّة.
16ـ «ك»: ويحكم.
ما نقموا من أبيالحسن عليهالسلام ويحهم! (1)
أنى (2) زحزحوها (3) عن رواسى الرسالة و قواعد النبوة(4) و مهبط الروح الأمين (بالوحي المبين) (5) و (6) الطبين (7) بأمر(8) الدنيا والدين؟! ألا ذلك هو الخسران المبين. (9)
و ما الذي(10) نقموا من أبيالحسن؟ (11)
نقموا واللَّه منه(12) نكير سيفه (13) (وقلة مبالاته لحتفه)(14) و شدة وطأته و نكال وقعته (و تبحره في كتاب اللَّه) (15) و تنمره في ذات اللَّه (عز و جل). (16)
از على عليهالسلام چه چيزى را نپسنديدند؟
واى بر آنان! خلافت را از كوههاى بلند رسالت و پايههاى نبوت و محل نزول روحالأمين با وحى مبين و از عالمان آگاه و حاذق در امر دنيا و دين به كجا كشاندند. بدانيد كه اين زيانِ آشكار است.
از ابوالحسن (على عليهالسلام) چه چيزى را نمىپسنديدند؟
به خدا قسم، ناراضى بودند از صلابت شمشيرش و بىپروائى او از مرگش و شدت حملههايش و برخوردهاى عبرتآموز او در جنگ، و از تبحر او در كتاب خداوند و غضب او در امر الهى.
1ـ «الف» خ ل: لئن. «ج» و «م» و «و»: أين. «ى»: ويحهم لقد زحزحوها. و أنى هنا استفهامية بمعنى كيف.
2ـ «د». زعزعوها. و من هنا إلى كلمة «أبيالحسن» ليس في «ك»، بل فيه: عن أبيالحسن... و سيأتي العبارة في هذه النسخة في موضع آخر من هذه الخطبة الشريفة نذكرها في موضعها في الهامش. و قولها عليهاالسلام: «زحزحوها» أي أبعدوها، و «زعزعوها» أي حرّكوها.
3ـ زاد في «د»: والدلالة.
4ـ الزيادة من «ألف». و في «ل»: مهبط الوحي الأمين.
5ـ الواو موجودة في «الف» خ ل و «د» و «ج» و «م» و «ل» و «و».
6ـ «ألف» خ ل و «و»: الطبن. «م» الطيبين. «الف» خ ل: الظنين. «ج»: الضنين. والطبين جمع طب بمعنى العالم بالأمور و ليست جمعاً لطبن بمعنى العالم الفطن.
7ـ «د» و «ب»: بأمور. «ى»: لأهل.
8ـ من كلمة «بالوحي» إلى هنا ليس في «ه» و «ع».
9ـ كلمة «الذي» ليست في «ل» و «ى»، و كلمة «و» ليست في «ع».
10ـ «ألف» خ ل و «ه» و «م» و «ل» و «ع»: حسن.
11ـ كلمه «منه» ليست في «ه» و «ج» و «ب» و «و» و «ى» و «ع».
12ـ «ك»: ما نقموا واللَّه منه إلا نكير سيفه و نكال وقعه و تمرده في ذات اللَّه. و لعل معنى التمرد هنا أنه عليهالسلام جاوز حد أمثاله.
13ـ الزيادة من «د» و «ه» و «ل».
14ـ الزيادة من «ألف». والعبارة في «ألف» و «ه» و «ع» هكذا: نقموا واللَّه (ألف: منه) شدة وطاته و نكال وقعته و نكير سيفه.
15ـ الزيادة من «ج» و «ل». والتنمر أي التغير والتنكر والغضب والشدّة.
16ـ «ك»: ويحكم.
السلام علیک یا فاطمه الزهرا (س)
السلام عليك يا ام الحسن و الحسين سيدي شباب اهل الجنه
فعاليتهاى تداركاتى و پشتيبانى حضرت زهرا
در طول 10 سال حكومت پيامبر (صلى اللَّه عليه و آله) در مدينه 75 نبرد يا مانور نظامى (27 غزوه و 48 سريه) به وقوع پيوست. على (عليهالسلام) به عنوان فرماندهى دلاور در تمامى غزوات(1) و بسيارى از سرايا شركت جست.
گاه برخى از اين ماموريتهاى رزمى پياپى به خاطر فاصله زياد جبههها از مدينه تا حدود دو يا سه ماه بطول مىانجاميد. (2)
به تحقيق مىتوان گفت، على (عليهالسلام) بخش زيادى از زندگى 9 ساله مشتركش با فاطمه (عليهاالسلام) را در ميدانهاى جهاد و يا ماموريتهاى تبليغى گذراند. و به دور از خانه و كاشانه خود بود.
در غياب آن حضرت، همسرش فاطمه (عليهاالسلام) به تنهايى وظيفه سنگين ادارهى خانه و تربيت فرزندان را به عهده داشت، و در اين راستا به نحو شايستهاى عمل مىكرد تا شوى پيكارگرش با خاطرى آسوده وظيفه مقدس الهى خود را به انجام رساند.
فاطمه (عليهاالسلام) خود نيز با تمام توان براى يارى سپاه اسلام مىكوشيد. در كارهاى خدماتى و امدادى شركت مىجست. به يارى خانوادههاى رزمندگان و شهداء مىشتافت، و با خانواده شهدا همدردى مىكرد. او در نبردها به تهيه باند و مرهم براى مجروحين جنگ مىپرداخت. و گاه همراه زنان امدادگر به جبهه مىرفت تا در پشت خطوط مقدم عمليات، ضمن تشويق زنان امدادگر و آشنا ساختن آنان به وظائف خطيرشان به مداواى جراحت محارم خويش (پدر و شوهرش) بپردازد.
1ـ به غزوه تبوك كه على (عليهالسلام) به فرمان پيامبر (صلى اللَّه عليه و آله) براى اداره و حراست از مدينه در شهر ماند.
2ـ براى نمونه غزوه دومة الجندل حدود 50 روز و ماموريت على (عليهالسلام) به يمن سه ماه طول كشيد.
3ـ درباره شركت زنان در خدمات امدادى در صدر اسلام، و چگونگى خدمات آنان و مشخصات امدادگران مطالبى را تحت عنوان بهدارى رزمى در صدر اسلام نگاشتهام.
در طول 10 سال حكومت پيامبر (صلى اللَّه عليه و آله) در مدينه 75 نبرد يا مانور نظامى (27 غزوه و 48 سريه) به وقوع پيوست. على (عليهالسلام) به عنوان فرماندهى دلاور در تمامى غزوات(1) و بسيارى از سرايا شركت جست.
گاه برخى از اين ماموريتهاى رزمى پياپى به خاطر فاصله زياد جبههها از مدينه تا حدود دو يا سه ماه بطول مىانجاميد. (2)
به تحقيق مىتوان گفت، على (عليهالسلام) بخش زيادى از زندگى 9 ساله مشتركش با فاطمه (عليهاالسلام) را در ميدانهاى جهاد و يا ماموريتهاى تبليغى گذراند. و به دور از خانه و كاشانه خود بود.
در غياب آن حضرت، همسرش فاطمه (عليهاالسلام) به تنهايى وظيفه سنگين ادارهى خانه و تربيت فرزندان را به عهده داشت، و در اين راستا به نحو شايستهاى عمل مىكرد تا شوى پيكارگرش با خاطرى آسوده وظيفه مقدس الهى خود را به انجام رساند.
فاطمه (عليهاالسلام) خود نيز با تمام توان براى يارى سپاه اسلام مىكوشيد. در كارهاى خدماتى و امدادى شركت مىجست. به يارى خانوادههاى رزمندگان و شهداء مىشتافت، و با خانواده شهدا همدردى مىكرد. او در نبردها به تهيه باند و مرهم براى مجروحين جنگ مىپرداخت. و گاه همراه زنان امدادگر به جبهه مىرفت تا در پشت خطوط مقدم عمليات، ضمن تشويق زنان امدادگر و آشنا ساختن آنان به وظائف خطيرشان به مداواى جراحت محارم خويش (پدر و شوهرش) بپردازد.
1ـ به غزوه تبوك كه على (عليهالسلام) به فرمان پيامبر (صلى اللَّه عليه و آله) براى اداره و حراست از مدينه در شهر ماند.
2ـ براى نمونه غزوه دومة الجندل حدود 50 روز و ماموريت على (عليهالسلام) به يمن سه ماه طول كشيد.
3ـ درباره شركت زنان در خدمات امدادى در صدر اسلام، و چگونگى خدمات آنان و مشخصات امدادگران مطالبى را تحت عنوان بهدارى رزمى در صدر اسلام نگاشتهام.
حضرت زهرا و مداواى مجروحين جنگى
چنانچه در حديث صحيحى از امام صادق عليهالسلام نقل شد، فاطمهى زهرا عليهاالسلام هنگام شتافتن به زيارت قبور شهدا در احد (محل جنگ بين سپاه اسلام و مشركين) را دقيقاً نشان مىداد و اين مىرساند كه آن حضرت در اين جنگ حضور داشته، هرچند آمدن او بعد از مجروح شدن پيامبر صلى اللَّه عليه و آله صورت گرفته باشد.
ابن ابىالحديد از واقدى نقل مىكند كه:
خرجت فاطمه عليهاالسلام فى نساء، و قد رأيت الذى بوجه ابيها صلى اللَّه عليه و آله فاعتنقته، و جعلت تمسع الدم عن وجهه...(1)
فاطمه عليهاالسلام با گروهى از زنان مدينه از خانه خارج شد و چون چهرهى مجروح پدرش را ديد، او را در آغوش گرفته و خون از صورت مباركش پاك مىكرد. سپس آبى فراهم نمود و خونهاى چهره رسول خدا را شست و شمشير او را پاك كرد و آبى به دست آن حضرت داد كه بياشامد، ولى ممكن نشد.
در اين تاريخ آمده است: زنانى كه از مدينه آمده بودند چهارده نفر بودند، كه فاطمه عليهاالسلام يكى از آنان بود، آنان نان و آب با خود حمل مىكردند و در كنار رزمندگان به آنها آب و نان مىدادند و جراحاتشان را پانسمان مىنمودند. (2)
خوانندگان عزيز ملاحظه مىكنند كه فاطمه عليهاالسلام تنها در چهارچوبهى خانه زندگى ننموده، بلكه او ضمن حفظ قداست و تقوا، در هنگام لزوم به اجتماع قدم گذاشته و يارىرسان رزمندگان اسلام بوده است.
1ـ شرح نهجالبلاغه، ج 15، ص 35- 36.
2ـ وكن اربع عشره امرأة، قد جئن من المدينة يتلقعين الناس، منهن فاطمة عليهاالسلام يحملن الطعام والشراب على ظهورهن و يسقين الجرحى و يداوينهم
چنانچه در حديث صحيحى از امام صادق عليهالسلام نقل شد، فاطمهى زهرا عليهاالسلام هنگام شتافتن به زيارت قبور شهدا در احد (محل جنگ بين سپاه اسلام و مشركين) را دقيقاً نشان مىداد و اين مىرساند كه آن حضرت در اين جنگ حضور داشته، هرچند آمدن او بعد از مجروح شدن پيامبر صلى اللَّه عليه و آله صورت گرفته باشد.
ابن ابىالحديد از واقدى نقل مىكند كه:
خرجت فاطمه عليهاالسلام فى نساء، و قد رأيت الذى بوجه ابيها صلى اللَّه عليه و آله فاعتنقته، و جعلت تمسع الدم عن وجهه...(1)
فاطمه عليهاالسلام با گروهى از زنان مدينه از خانه خارج شد و چون چهرهى مجروح پدرش را ديد، او را در آغوش گرفته و خون از صورت مباركش پاك مىكرد. سپس آبى فراهم نمود و خونهاى چهره رسول خدا را شست و شمشير او را پاك كرد و آبى به دست آن حضرت داد كه بياشامد، ولى ممكن نشد.
در اين تاريخ آمده است: زنانى كه از مدينه آمده بودند چهارده نفر بودند، كه فاطمه عليهاالسلام يكى از آنان بود، آنان نان و آب با خود حمل مىكردند و در كنار رزمندگان به آنها آب و نان مىدادند و جراحاتشان را پانسمان مىنمودند. (2)
خوانندگان عزيز ملاحظه مىكنند كه فاطمه عليهاالسلام تنها در چهارچوبهى خانه زندگى ننموده، بلكه او ضمن حفظ قداست و تقوا، در هنگام لزوم به اجتماع قدم گذاشته و يارىرسان رزمندگان اسلام بوده است.
1ـ شرح نهجالبلاغه، ج 15، ص 35- 36.
2ـ وكن اربع عشره امرأة، قد جئن من المدينة يتلقعين الناس، منهن فاطمة عليهاالسلام يحملن الطعام والشراب على ظهورهن و يسقين الجرحى و يداوينهم
فاطمه زهرا در فتح مكه
فاطمه زهرا (عليهاالسلام) در فتح مكه نيز حضور داشت. «امهانى» خواهر على (عليهالسلام) گويد: در روز فتح مكه دو تن از خويشان مشرك شوهرم را پناه دادم و در حالى كه آنها هنوز در خانهام بودند ناگهان برادرم على (ع) در حالى كه سواره و زره پوش بود پيدا شد و به طرف آن دو تن شمشير كشيد ميان او و ايشان ايستادم و گفتم اگر بخواهى آن دو را بكشى بايد مرا هم پيش آنها بكشى! على (عليهالسلام) بيرون رفت در حالى كه چيزى نمانده بود آنها را بكشد. من خود را به محل خيمه رسول خدا (صلى اللَّه عليه و آله) در بطحا رساندم و آن حضرت را پيدا نكردم ولى فاطمه (عليه السلام) را ديدم و ماجرا را برايش گفتم، ديدم فاطمه (عليهاالسلام) از همسر خود قاطعتر است؛ با تعجب گفت تو هم بايد مشركان را پناه دهى؟ در اين هنگام رسول خدا (صلى اللَّه عليه و آله) رسيد و از حضرتش براى آن دو نفر امان طلبيدم. پيامبر (ص) به آنان امان داد. سپس پيامبر (ص) به فاطمه (ع) فرمود كه براى او آب فراهم كند و شستشو نمود. (1) هنگامى هم كه هند و ديگر زنان مشركين براى اعلام پذيرش اسلام و بيعت به حضور پيامبر (صلى اللَّه عليه و آله) رسيدند فاطمه (عليهاالسلام)، همسر پيامبر (ص) و گروهى از زنان عبدالمطلب حضور داشتند.(2)
احتمالاً حضور فاطمه (عليهاالسلام) و برخى ديگر از زنانى كه با پيامبر محرم بودند براى حفاظت از جان رسول خدا (صلى اللَّه عليه و آله) بود چه زنان منافق و خطرناكى همچون هند جگرخوار بظاهر براى اعلام پذيرش اسلام نزد پيامبر (صلى اللَّه عليه و آله) مىآمدند.
1ـ المغازى ج ص 830.
2ـ المغازى ص 850
فاطمه زهرا (عليهاالسلام) در فتح مكه نيز حضور داشت. «امهانى» خواهر على (عليهالسلام) گويد: در روز فتح مكه دو تن از خويشان مشرك شوهرم را پناه دادم و در حالى كه آنها هنوز در خانهام بودند ناگهان برادرم على (ع) در حالى كه سواره و زره پوش بود پيدا شد و به طرف آن دو تن شمشير كشيد ميان او و ايشان ايستادم و گفتم اگر بخواهى آن دو را بكشى بايد مرا هم پيش آنها بكشى! على (عليهالسلام) بيرون رفت در حالى كه چيزى نمانده بود آنها را بكشد. من خود را به محل خيمه رسول خدا (صلى اللَّه عليه و آله) در بطحا رساندم و آن حضرت را پيدا نكردم ولى فاطمه (عليه السلام) را ديدم و ماجرا را برايش گفتم، ديدم فاطمه (عليهاالسلام) از همسر خود قاطعتر است؛ با تعجب گفت تو هم بايد مشركان را پناه دهى؟ در اين هنگام رسول خدا (صلى اللَّه عليه و آله) رسيد و از حضرتش براى آن دو نفر امان طلبيدم. پيامبر (ص) به آنان امان داد. سپس پيامبر (ص) به فاطمه (ع) فرمود كه براى او آب فراهم كند و شستشو نمود. (1) هنگامى هم كه هند و ديگر زنان مشركين براى اعلام پذيرش اسلام و بيعت به حضور پيامبر (صلى اللَّه عليه و آله) رسيدند فاطمه (عليهاالسلام)، همسر پيامبر (ص) و گروهى از زنان عبدالمطلب حضور داشتند.(2)
احتمالاً حضور فاطمه (عليهاالسلام) و برخى ديگر از زنانى كه با پيامبر محرم بودند براى حفاظت از جان رسول خدا (صلى اللَّه عليه و آله) بود چه زنان منافق و خطرناكى همچون هند جگرخوار بظاهر براى اعلام پذيرش اسلام نزد پيامبر (صلى اللَّه عليه و آله) مىآمدند.
1ـ المغازى ج ص 830.
2ـ المغازى ص 850
فاطمه زهرا در كنار مزار شهدا
تاريخ زندگى فاطمهى زهرا عليهاالسلام نشان مىدهد كه او زن خانهنشين و پردهنشين نبود، بلكه به دستور و مضمون آيات و روايات زيادى، وى صله ارحام مىكرد و به ديدار خويشاوندان مىشتافت و با آنان نشست و برخاست داشت و پس از مرگ آنان، فراموششان نمىكرد و بر مزار آنان مىرفت و از خداوند متعال برايشان استرحام مىنمود.
در حديث صحيح السند از امام صادق عليهالسلام نقل شده:
عاشت فاطمه بعد محمد صلى اللَّه عليه و آله خسمة و سبعين يوماً، لم تركاشرة و لاضاحكة تأتى قبور الشهداء فى كل جمعة مرة بين الاثنين والخميس فتقول هاهنا كان رسولاللَّه، و هاهنا كان المشركون(1)
فاطمه عليهاالسلام بعد از پيامبر خدا هفتاد و پنج روز زندگى كرد، در حالى كه خوشحال و خندان ديده نشد. او هفتهاى دوبار در روزهاى دوشنبه و پنجشنبه به زيارت شهداى احد مىرفت و آنها را زيارت مىكرد و محل جنگ رسول خدا با مشركين را دقيقاً نشان مىداد.
اين حديث كه به سند صحيح از كافى نقل شده، مىرساند كه فاطمه عليهاالسلام علاوه بر زيارت اهل قبور، آمدنش به مزار شهدا، شخصاً در جنگ احد نيز حضور داشت و محل را با چشمان مباركش ديده بود...
و ابن ابىالحديد كه يكى از دانشمندان بسيار بزرگ و محقق اهل سنت است، در اين باره از واقدى نقل مىكند:
كانت فاطمه بنت رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و آله تأتيهم بين اليومين والثلاثة فتبكى عندهم و تدعو. (2)
فاطمه عليهاالسلام دختر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله هر دو سه روز يكبار به كنار قبور شهداى احد مىآمد و در آنجا گريه مىكرد و براى مردگان و شهدا دعا مىنمود. و حضرت امام صادق عليهالسلام مىفرمايند:
ان فاطمة كانت تأتى قبور الشهداء فى كل غداة سبت فتأتى قبر حمزة و تترحم عليه و تستغفر له. (3)
فاطمه عليهاالسلام هر هفته صبحهاى روز شنبه به احد مىآمد و قبور شهدا را زيارت مىكرد و در كنار قبر حمزه مىايستاد و براى وى دعا مىكرد و استرحام مىنمود(4)
از اين حديثها استفاده مىشود كه فاطمه عليهاالسلام به زيارت قبور شهدا مىرفت و برايشان استرحام مىنمود و از فداكاريهاى آنان در جنگ احد ياد مىكرد و به يادشان اشك مىريخت. ممكن است برخيها از تعبيرهاى «دوبار و يكبار در هفته» كه در روايات آمده است دچار مشكل شوند و نوعى اشكال در صحت روايات تلقى كنند، ولى بايد گفت: زيارت فاطمه عليهاالسلام هفتهاى دو يا يك بار ممكن است به تفاوت زمان باشد، كه در يك مقطع، هفتهاى دوبار مىرفت و بعدها هفتهاى يكبار...
1ـ عوالم، ج 11، ص 447، جلاءالعيون شبعر، ج 1، ص 183.
2ـ شرح نهجالبلاغه، ج 15، ص 40 از بيست جلدىها.
3ـ عوالم، ج 11، ص 222- بحارالانوار، ج 43، ص 90،ح 13- جلاءالعيون شبر، ج 1، ص 154.
4ـ اين حديث به سند معتبر از تهذيب شيخ گرفته شده
تاريخ زندگى فاطمهى زهرا عليهاالسلام نشان مىدهد كه او زن خانهنشين و پردهنشين نبود، بلكه به دستور و مضمون آيات و روايات زيادى، وى صله ارحام مىكرد و به ديدار خويشاوندان مىشتافت و با آنان نشست و برخاست داشت و پس از مرگ آنان، فراموششان نمىكرد و بر مزار آنان مىرفت و از خداوند متعال برايشان استرحام مىنمود.
در حديث صحيح السند از امام صادق عليهالسلام نقل شده:
عاشت فاطمه بعد محمد صلى اللَّه عليه و آله خسمة و سبعين يوماً، لم تركاشرة و لاضاحكة تأتى قبور الشهداء فى كل جمعة مرة بين الاثنين والخميس فتقول هاهنا كان رسولاللَّه، و هاهنا كان المشركون(1)
فاطمه عليهاالسلام بعد از پيامبر خدا هفتاد و پنج روز زندگى كرد، در حالى كه خوشحال و خندان ديده نشد. او هفتهاى دوبار در روزهاى دوشنبه و پنجشنبه به زيارت شهداى احد مىرفت و آنها را زيارت مىكرد و محل جنگ رسول خدا با مشركين را دقيقاً نشان مىداد.
اين حديث كه به سند صحيح از كافى نقل شده، مىرساند كه فاطمه عليهاالسلام علاوه بر زيارت اهل قبور، آمدنش به مزار شهدا، شخصاً در جنگ احد نيز حضور داشت و محل را با چشمان مباركش ديده بود...
و ابن ابىالحديد كه يكى از دانشمندان بسيار بزرگ و محقق اهل سنت است، در اين باره از واقدى نقل مىكند:
كانت فاطمه بنت رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و آله تأتيهم بين اليومين والثلاثة فتبكى عندهم و تدعو. (2)
فاطمه عليهاالسلام دختر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله هر دو سه روز يكبار به كنار قبور شهداى احد مىآمد و در آنجا گريه مىكرد و براى مردگان و شهدا دعا مىنمود. و حضرت امام صادق عليهالسلام مىفرمايند:
ان فاطمة كانت تأتى قبور الشهداء فى كل غداة سبت فتأتى قبر حمزة و تترحم عليه و تستغفر له. (3)
فاطمه عليهاالسلام هر هفته صبحهاى روز شنبه به احد مىآمد و قبور شهدا را زيارت مىكرد و در كنار قبر حمزه مىايستاد و براى وى دعا مىكرد و استرحام مىنمود(4)
از اين حديثها استفاده مىشود كه فاطمه عليهاالسلام به زيارت قبور شهدا مىرفت و برايشان استرحام مىنمود و از فداكاريهاى آنان در جنگ احد ياد مىكرد و به يادشان اشك مىريخت. ممكن است برخيها از تعبيرهاى «دوبار و يكبار در هفته» كه در روايات آمده است دچار مشكل شوند و نوعى اشكال در صحت روايات تلقى كنند، ولى بايد گفت: زيارت فاطمه عليهاالسلام هفتهاى دو يا يك بار ممكن است به تفاوت زمان باشد، كه در يك مقطع، هفتهاى دوبار مىرفت و بعدها هفتهاى يكبار...
1ـ عوالم، ج 11، ص 447، جلاءالعيون شبعر، ج 1، ص 183.
2ـ شرح نهجالبلاغه، ج 15، ص 40 از بيست جلدىها.
3ـ عوالم، ج 11، ص 222- بحارالانوار، ج 43، ص 90،ح 13- جلاءالعيون شبر، ج 1، ص 154.
4ـ اين حديث به سند معتبر از تهذيب شيخ گرفته شده
بی بی جان
خطبه حضرت زهرا در جمع زنان مهاجر و انصار
خطبتها عليهاالسلام في مرضها لنساء المهاجرين والانصار قال سويد بن غفلة: لمّا مرضت فاطمة عليهاالسلام المرضة الّتي توفّيت فيها، دخلت عليها نساء المهاجرين و الانصار يعدنها، فقلن لها: كيف أصبحت من علّتك يا ابنة رسولاللَّه؟
فحمدت اللَّه و صلّت على أبيها، ثم قالت:
خطبه آن حضرت در بيماريش براى زنان مهاجرين و انصار
سويد بن غفله گويد: هنگامى كه حضرت فاطمه عليهاالسلام بيمار شد، به همان بيمارى كه در اثر آن از دنيا رفت، زنان مهاجرين و انصار به عيادت ايشان آمده و گفتند: اى دختر پيامبر خدا با اين بيمارى حالت چطور است؟
آن حضرت حمد و سپاس الهى را گفته و برپدرش درود فرستاد و فرمود:
اَصْبَحْتُ وَاللَّهِ عائِفَةً لِدُنْيا كُنَّ، قالِيَةً لِرِجالِكُنَّ، لَفَظْتُهُمْ بَعْدَ اَنْ عَجَمْتُهُمْ، وَ سَئِمْتُهُمْ بَعْدَ اَنْ سَبَرْتُهُمْ، فَقُبْحاً لِفُلُولِ الْحَدِّ وَ اللَّعْبِ بَعْدَ الْجِدِّ، وَ قَرْعِ الصَّفاةِ وَ صَدْعِ الْقَناةِ، وَ خَطَلِ الْاراءِ وَ زَلَلِ الْاَهْواءِ، وَ بِئْسَ ما قَدَّمَتْ لَهُمْ اَنْفُسُهُمْ اَنْ سَخِطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ، وَ فِي الْعَذابِ هُمْ خالِدُونَ، لا جَرَمَ لَقَدْ قَلَّدَتْهُمْ رِبْقَتُها وَ حَمَّلَتْهُمْ اَوْقَتُها، وَ شَنَّنَتْ عَلَيْهِمْ عارَتُها، فَجِدْعاً وَ عَقْراً وَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمينَ.
وَ يْحَهُمْ اَنَّى زَحْزِحُوها عَنْ رَواسِي الرِّسالَةِ وَ قَواعِدِ النُّبُوَّةِ وَ الدِّلالَةِ، وَ مَهْبِطِ الرُّوحِ الْاَمينِ وَ الطِّبّينِ بِاُمُورِالدُّنْيا وَ الدّينِ، اَلا ذلِكَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبينُ، وَ مَا الَّذى نَقِمُوا مِنْ اَبِيالْحَسَنِ عَلَيْهِالسَّلامُ، نَقِمُوا وَاللَّهِ مِنْهُ نَكيرَ سَيْفِهِ، وَ قِلَّةَ مُبالاتِهِ لِحَتْفِهِ، وَ شِدَّةَ وَ طْأَتِهِ، وَ نَكالَ وَقْعَتِهِ، وَ تَنَمُّرَهُ في ذاتِ اللَّهِ.
وَ تَا للَّهِ لَوْ مالُوا عَنِ الْمَحَجَّةِ اللاَّئِحَةِ، وَ زالُوا عَنْ قَبُولِ الْحُجَّةِ الْواضِحَةِ لَرَدَّهُمْ اِلَيْها وَ حَمَلَهُمْ عَلَيْها،وَ لَسارَ بِهِمْ سَيْراً سُجُحاً، لايَكْلَمُ خُشاشُهُ، وَ لا يَكِلُّ سائِرُهُ، وَ لا يَمِلُّ راكِبُهُ، وَ لَاَوْرَدَهُمْ مَنْهَلاً نَميراً صافِياً رَوِيّاً، تَطْفَحُ ضِفَّتاهُ وَ لا يَتَرَنَّقُ جانِباهُ، وَ لَاَ صْدَرَهُمْ بِطاناً وَ نَصَحَ لَهُمْ سِرّاً وَ اِعْلاناً.
بخدا سوگند صبح كردم در حالى كه نسبت به دنياى شما بىميل و نسبت به مردان شما ناراحتم، آنان را از دهان خويش بدور افكنده، و بعد از شناخت حالشان به آنان بغض ورزيدم، پس چه زشت است كندى شمشيرها و سستى بعد از تلاش و سر بر سنگ خارا زدن، و شكاف نيزهها وفساد آراء و انحراف انگيزهها، و چه زشت است ذخيرههائى كه پيش فرستادند، و خداوند بر آنان خشم گرفته و در عذاب جاودانه خواهند بود، بدون شك مسئوليت اين عمل بعهده ايشان بود و سنگينى آن بدوششان است، و ننگ و عارش دامنگيرشان مىگردد، پس اين شتر بينىبريده و زخمخورده باشد، و گروه ستمكاران از رحمت الهى بدورند.
واى بر آنان، چگونه خلافت را از مواضع ثابت و بنيانهاى نبوت و ارشاد، و محل هبوط جبرئيل، و آگاهان به امور دين و دنيا دور ساختند، آگاه باشيد كه اين زيان بزرگى است، و چه عيبى از على عليهالسلام گرفتند، بخدا سوگند عيب او شمشير براّنش، و بىاعتنائى به مرگ، و شدّت برخوردش، و عقوبت دردناكش، و اينكه غضبش در راه رضاى الهى بود.
بخدا سوگند اگر از راه روشن بدور رفته، و از پذيرش طريق مستقيم كناره مىگرفتند، آنان را بسوى آن آورده و بر آن وامىداشت، و به سهولت براهشان مىبرد، و اين شتر را سالم به مقصد مىرساند، كه راهبرش را دچار زحمت نكند و سوارهاش را ملول نگرداند، و آنان را به محل آب خوردنى مىرساند، كه آبش صاف و فراوان بوده و از آن لبريز باشد و هرگز كدر نگردد، و ايشان را از آنجا سيراب بيرون مىآورد، و در پنهان و آشكار برايشان ناصح بود.
وَ لَمْ يَكُنْ يَتَحَلَّى مِنَ الدُّنْيا بِطائِلٍ، وَ لا يَحْظي مِنْها بِنائِلٍ، غَيْرَ رَىِّ النَّاهِلِ وَ شَبْعَةِ الْكافِلِ، وَ لَبانَ لَهُمُ الزَّاهِدُ مِنَ الرَّاغِبِ وَ الصَّادِقُ مِنَ الْكاذِبِ.
وَ لَوْ اَنَّ اَهْلَ الْقُرى امَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكات ٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْاَرْضِ وَ لكِنْ كَذَّبُوا فَاَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ، وَ الَّذينَ ظَلَمُوا مِنْ هؤُلاءِ سَيُصيبُهُمْ سَيِّئاتُ ما كَسَبُوا وَ ما هُمْ بِمُعْجِزينَ.
اَلا هَلُمَّ فَاسْمَعْ، وَ ما عِشْتَ اَراكَ الدَّهْرَ عَجَباً، وَ اِنْ تَعْجَبْ فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ، لَيْتَ شِعْرى اِلى اَىِّ سِنادٍ اسْتَنَدوُا، وَ اِلى اَىِّ عِمادٍ اِعْتَمَدُوا، وَ بِاَيَّةِ عُرْوَةٍ تَمَسَّكُوا، وَ عَلي اَيَّةِ ذُرِّيَّةٍ اَقْدَمُوا وَاحْتَنَكُوا؟ لَبِئْسَ الْمَوْلى وَ لَبِئْسَ الْعَشيرُ، وَبِئْسَ لِلظَّالِمينَ بَدَلاً.
اِسْتَبْدَلوُا وَاللَّهِ الذَّنابي بِالْقَوادِمِ، وَالْعَجُزَ بِالْكاهِلِ، فَرَغْماً لِمُعاطِسِ قَوْمٍ يَحْسَبُونَ اَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً، اَلا اِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَ لكِنْ لا يَشْعُرُونَ، وَيْحَهُمْ اَفَمَنْ يَهْدى اِلى الْحَقِّ اَحَقُّ اَنْ يُتَّبَعَ اَمَّنْ لاَيهِدّى اِلاَّ اَنْ يُهْدى، فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ.
اگر او در محل خلافت مىنشست هرگز ثروت دنيوى براى خود قرار نمىداد، و از آن بهره فراوانى برنمىداشت، جز به اندازه فرونشاندن تشنگى و رفع گرسنگى، و به ايشان مىشناساند تا بين زاهد و دنياپرست، و راستگو و دروغگو تشخيص دهند. و اگر ملّتها ايمان آورده و تقوى پيشه كنند بركات آسمان و زمين را بر آنان فرومىريختيم، ولكن آيات الهى را تكذيب كردند و از اينرو آنان را در برابر آنچه انجام دادند گرفتار ساختيم، و كسانى كه از اين گروه ستم نمودند نتايج زشتى كارشان بزودى دامنگيرشان شده و هرگز بر ما غالب و پيروز نخواهند شد.
آگاه باش، بيا و بشنو، هرچه زندگى كنى روزگار عجائبى را بتو نشان خواهد داد، و اگر تعجب كنى، گفتار اينان تعجبآور است، اى كاش مىدانستم كه به چه پناهگاهى پناهنده شده، و به كدام ستونى تكيه داده، و بر كدام فرزندانى تجاوز نموده و استيلا جستهاند؟ چه بد رهبر و دوستى را انتخاب كردهاند، و براى ستمكاران بد بدلى است.
بخدا سوگند، بجاى پرهاى بزرگ، روى بال دم را انتخاب، و بجاى پشت، دم را برگزيدند، ذليل گردد قومى كه مىپندارد با اين اعمال كار خوبى انجام داده است، بدانيد كه اينان فاسدند اما نمىدانند، واى بر اينان، آيا كسى كه هدايت يافته سزاوار پيروى است، يا كسى كه هدايت نيافته و نيازمند هدايت است، واى بر شما چگونه حكم مىكنيد.
اَما لَعَمْرى لَقَدْ لَقَحَتْ، فَنَظِرَةٌ رَيْثَما تُنْتِجُ ثُمَّ احْتَلِبُوا مِلْاَ الْقَعْبِ دَماً عَبيطاً وَ ذِعافاً مُبيداً، هُنالِكَ يَخْسَرُ الْمُبْطِلُونَ وَ يَعْرِفُ التَّالُونَ غِبَّ ما اَسَّسَّ الْاَوَّلُونَ، ثُمَّ طيبُوا عَنْ دُنْياكُمْ اَنْفُساً وَاطْمَئِنُّوا لِلْفِتْنَةِ جاشاً، وَ اَبْشِرُوا بِسَيْفٍ صَارمٍ وَ سَطْوَةٍ مَعْتَدٍ غاشِمٍ، وَ بِهَرَجٍ شامِلٍ، وَ اسْتِبْدادٍ مِنَ الظَّالِمينَ، يَدَعُ فَيْئَكُمْ زَهيداً، وَ جَمْعَكُمْ حَصيداً، فَيا حَسْرَتا لَكُمْ، وَ اَنَّى بِكُمْ وَ قَدْ عُمِّيَتْ عَلَيْكُمْ، اَنُلْزِمُكُمُوها وَ اَنْتُمْ لَها كارِهُونَ.
قال سويد بن غفلة: فأعادت النساء قولها عليهاالسلام على رجالهنّ، فجاء اليها قوم من المهاجرين و الانصار معتذرين، و قالوا: يا سيدة النساء لو كان أبوالحسن ذكر لنا هذا الامر قبل أن يبرم العهد و يحكم العقد لما عدلنا عنه الى غيره.
فقالت عليهاالسلام: اِلَيْكُمْ عَنّى، فَلا عُذْرَ بَعْدَ تَعْذيرِكُمْ، وَ لا اَمْرَ بَعْدَ تَقْصيرِكُمْ.
بجان خودم سوگند، نطفه اين فساد بسته شد، در انتظار باشيد تا اين مرض فساد در پيكر جامعه منتشر شود، آنگاه از پستان شير خون تازه و زهرى هلاككننده بدوشيد، در اينجاست كه رهپيمايان راه باطل زيانكار شده، و آيندگان عاقبت اعمال گذشتگان را مىيابند، آنگاه جانتان با دنيايتان، و قلبتان با فتنهها آرام مىگيرد، و بشارت باد شما را به شمشيرهاى كشيده و حمله متجاوز ستمكار، و به هرج و مرج عمومى و استبداد زورگويان، كه حقوقتان را اندك داده و اجتماع شما را بوسيله شمشيرهايش درو خواهد كرد، پس حسرت بر شما باد كه كارتان به كجا مىرسد، آيا من مىتوانم شما را به كارى وادارم كه از آن روى گردانيد.
سويد بن غفله گويد: زنان سخنان آن حضرت را براى شوهرانشان بازگو كردند، گروهى از مهاجرين و انصار براى عذرخواهى نزد ايشان آمده و گفتند: اى سرور زنان، اگر حضرت على عليهالسلام اين مطالب را قبل از بيعت با ابوبكر برايمان مىگفت كسى را بر او ترجيح نمىداديم. آن حضرت فرمود: از نزدم دور شويد، بعد از ارتكاب گناه و سهلانگارى، عذرخواهى براى شما مفهومى ندارد.
خطبتها عليهاالسلام في مرضها لنساء المهاجرين والانصار قال سويد بن غفلة: لمّا مرضت فاطمة عليهاالسلام المرضة الّتي توفّيت فيها، دخلت عليها نساء المهاجرين و الانصار يعدنها، فقلن لها: كيف أصبحت من علّتك يا ابنة رسولاللَّه؟
فحمدت اللَّه و صلّت على أبيها، ثم قالت:
خطبه آن حضرت در بيماريش براى زنان مهاجرين و انصار
سويد بن غفله گويد: هنگامى كه حضرت فاطمه عليهاالسلام بيمار شد، به همان بيمارى كه در اثر آن از دنيا رفت، زنان مهاجرين و انصار به عيادت ايشان آمده و گفتند: اى دختر پيامبر خدا با اين بيمارى حالت چطور است؟
آن حضرت حمد و سپاس الهى را گفته و برپدرش درود فرستاد و فرمود:
اَصْبَحْتُ وَاللَّهِ عائِفَةً لِدُنْيا كُنَّ، قالِيَةً لِرِجالِكُنَّ، لَفَظْتُهُمْ بَعْدَ اَنْ عَجَمْتُهُمْ، وَ سَئِمْتُهُمْ بَعْدَ اَنْ سَبَرْتُهُمْ، فَقُبْحاً لِفُلُولِ الْحَدِّ وَ اللَّعْبِ بَعْدَ الْجِدِّ، وَ قَرْعِ الصَّفاةِ وَ صَدْعِ الْقَناةِ، وَ خَطَلِ الْاراءِ وَ زَلَلِ الْاَهْواءِ، وَ بِئْسَ ما قَدَّمَتْ لَهُمْ اَنْفُسُهُمْ اَنْ سَخِطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ، وَ فِي الْعَذابِ هُمْ خالِدُونَ، لا جَرَمَ لَقَدْ قَلَّدَتْهُمْ رِبْقَتُها وَ حَمَّلَتْهُمْ اَوْقَتُها، وَ شَنَّنَتْ عَلَيْهِمْ عارَتُها، فَجِدْعاً وَ عَقْراً وَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمينَ.
وَ يْحَهُمْ اَنَّى زَحْزِحُوها عَنْ رَواسِي الرِّسالَةِ وَ قَواعِدِ النُّبُوَّةِ وَ الدِّلالَةِ، وَ مَهْبِطِ الرُّوحِ الْاَمينِ وَ الطِّبّينِ بِاُمُورِالدُّنْيا وَ الدّينِ، اَلا ذلِكَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبينُ، وَ مَا الَّذى نَقِمُوا مِنْ اَبِيالْحَسَنِ عَلَيْهِالسَّلامُ، نَقِمُوا وَاللَّهِ مِنْهُ نَكيرَ سَيْفِهِ، وَ قِلَّةَ مُبالاتِهِ لِحَتْفِهِ، وَ شِدَّةَ وَ طْأَتِهِ، وَ نَكالَ وَقْعَتِهِ، وَ تَنَمُّرَهُ في ذاتِ اللَّهِ.
وَ تَا للَّهِ لَوْ مالُوا عَنِ الْمَحَجَّةِ اللاَّئِحَةِ، وَ زالُوا عَنْ قَبُولِ الْحُجَّةِ الْواضِحَةِ لَرَدَّهُمْ اِلَيْها وَ حَمَلَهُمْ عَلَيْها،وَ لَسارَ بِهِمْ سَيْراً سُجُحاً، لايَكْلَمُ خُشاشُهُ، وَ لا يَكِلُّ سائِرُهُ، وَ لا يَمِلُّ راكِبُهُ، وَ لَاَوْرَدَهُمْ مَنْهَلاً نَميراً صافِياً رَوِيّاً، تَطْفَحُ ضِفَّتاهُ وَ لا يَتَرَنَّقُ جانِباهُ، وَ لَاَ صْدَرَهُمْ بِطاناً وَ نَصَحَ لَهُمْ سِرّاً وَ اِعْلاناً.
بخدا سوگند صبح كردم در حالى كه نسبت به دنياى شما بىميل و نسبت به مردان شما ناراحتم، آنان را از دهان خويش بدور افكنده، و بعد از شناخت حالشان به آنان بغض ورزيدم، پس چه زشت است كندى شمشيرها و سستى بعد از تلاش و سر بر سنگ خارا زدن، و شكاف نيزهها وفساد آراء و انحراف انگيزهها، و چه زشت است ذخيرههائى كه پيش فرستادند، و خداوند بر آنان خشم گرفته و در عذاب جاودانه خواهند بود، بدون شك مسئوليت اين عمل بعهده ايشان بود و سنگينى آن بدوششان است، و ننگ و عارش دامنگيرشان مىگردد، پس اين شتر بينىبريده و زخمخورده باشد، و گروه ستمكاران از رحمت الهى بدورند.
واى بر آنان، چگونه خلافت را از مواضع ثابت و بنيانهاى نبوت و ارشاد، و محل هبوط جبرئيل، و آگاهان به امور دين و دنيا دور ساختند، آگاه باشيد كه اين زيان بزرگى است، و چه عيبى از على عليهالسلام گرفتند، بخدا سوگند عيب او شمشير براّنش، و بىاعتنائى به مرگ، و شدّت برخوردش، و عقوبت دردناكش، و اينكه غضبش در راه رضاى الهى بود.
بخدا سوگند اگر از راه روشن بدور رفته، و از پذيرش طريق مستقيم كناره مىگرفتند، آنان را بسوى آن آورده و بر آن وامىداشت، و به سهولت براهشان مىبرد، و اين شتر را سالم به مقصد مىرساند، كه راهبرش را دچار زحمت نكند و سوارهاش را ملول نگرداند، و آنان را به محل آب خوردنى مىرساند، كه آبش صاف و فراوان بوده و از آن لبريز باشد و هرگز كدر نگردد، و ايشان را از آنجا سيراب بيرون مىآورد، و در پنهان و آشكار برايشان ناصح بود.
وَ لَمْ يَكُنْ يَتَحَلَّى مِنَ الدُّنْيا بِطائِلٍ، وَ لا يَحْظي مِنْها بِنائِلٍ، غَيْرَ رَىِّ النَّاهِلِ وَ شَبْعَةِ الْكافِلِ، وَ لَبانَ لَهُمُ الزَّاهِدُ مِنَ الرَّاغِبِ وَ الصَّادِقُ مِنَ الْكاذِبِ.
وَ لَوْ اَنَّ اَهْلَ الْقُرى امَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكات ٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْاَرْضِ وَ لكِنْ كَذَّبُوا فَاَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ، وَ الَّذينَ ظَلَمُوا مِنْ هؤُلاءِ سَيُصيبُهُمْ سَيِّئاتُ ما كَسَبُوا وَ ما هُمْ بِمُعْجِزينَ.
اَلا هَلُمَّ فَاسْمَعْ، وَ ما عِشْتَ اَراكَ الدَّهْرَ عَجَباً، وَ اِنْ تَعْجَبْ فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ، لَيْتَ شِعْرى اِلى اَىِّ سِنادٍ اسْتَنَدوُا، وَ اِلى اَىِّ عِمادٍ اِعْتَمَدُوا، وَ بِاَيَّةِ عُرْوَةٍ تَمَسَّكُوا، وَ عَلي اَيَّةِ ذُرِّيَّةٍ اَقْدَمُوا وَاحْتَنَكُوا؟ لَبِئْسَ الْمَوْلى وَ لَبِئْسَ الْعَشيرُ، وَبِئْسَ لِلظَّالِمينَ بَدَلاً.
اِسْتَبْدَلوُا وَاللَّهِ الذَّنابي بِالْقَوادِمِ، وَالْعَجُزَ بِالْكاهِلِ، فَرَغْماً لِمُعاطِسِ قَوْمٍ يَحْسَبُونَ اَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً، اَلا اِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَ لكِنْ لا يَشْعُرُونَ، وَيْحَهُمْ اَفَمَنْ يَهْدى اِلى الْحَقِّ اَحَقُّ اَنْ يُتَّبَعَ اَمَّنْ لاَيهِدّى اِلاَّ اَنْ يُهْدى، فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ.
اگر او در محل خلافت مىنشست هرگز ثروت دنيوى براى خود قرار نمىداد، و از آن بهره فراوانى برنمىداشت، جز به اندازه فرونشاندن تشنگى و رفع گرسنگى، و به ايشان مىشناساند تا بين زاهد و دنياپرست، و راستگو و دروغگو تشخيص دهند. و اگر ملّتها ايمان آورده و تقوى پيشه كنند بركات آسمان و زمين را بر آنان فرومىريختيم، ولكن آيات الهى را تكذيب كردند و از اينرو آنان را در برابر آنچه انجام دادند گرفتار ساختيم، و كسانى كه از اين گروه ستم نمودند نتايج زشتى كارشان بزودى دامنگيرشان شده و هرگز بر ما غالب و پيروز نخواهند شد.
آگاه باش، بيا و بشنو، هرچه زندگى كنى روزگار عجائبى را بتو نشان خواهد داد، و اگر تعجب كنى، گفتار اينان تعجبآور است، اى كاش مىدانستم كه به چه پناهگاهى پناهنده شده، و به كدام ستونى تكيه داده، و بر كدام فرزندانى تجاوز نموده و استيلا جستهاند؟ چه بد رهبر و دوستى را انتخاب كردهاند، و براى ستمكاران بد بدلى است.
بخدا سوگند، بجاى پرهاى بزرگ، روى بال دم را انتخاب، و بجاى پشت، دم را برگزيدند، ذليل گردد قومى كه مىپندارد با اين اعمال كار خوبى انجام داده است، بدانيد كه اينان فاسدند اما نمىدانند، واى بر اينان، آيا كسى كه هدايت يافته سزاوار پيروى است، يا كسى كه هدايت نيافته و نيازمند هدايت است، واى بر شما چگونه حكم مىكنيد.
اَما لَعَمْرى لَقَدْ لَقَحَتْ، فَنَظِرَةٌ رَيْثَما تُنْتِجُ ثُمَّ احْتَلِبُوا مِلْاَ الْقَعْبِ دَماً عَبيطاً وَ ذِعافاً مُبيداً، هُنالِكَ يَخْسَرُ الْمُبْطِلُونَ وَ يَعْرِفُ التَّالُونَ غِبَّ ما اَسَّسَّ الْاَوَّلُونَ، ثُمَّ طيبُوا عَنْ دُنْياكُمْ اَنْفُساً وَاطْمَئِنُّوا لِلْفِتْنَةِ جاشاً، وَ اَبْشِرُوا بِسَيْفٍ صَارمٍ وَ سَطْوَةٍ مَعْتَدٍ غاشِمٍ، وَ بِهَرَجٍ شامِلٍ، وَ اسْتِبْدادٍ مِنَ الظَّالِمينَ، يَدَعُ فَيْئَكُمْ زَهيداً، وَ جَمْعَكُمْ حَصيداً، فَيا حَسْرَتا لَكُمْ، وَ اَنَّى بِكُمْ وَ قَدْ عُمِّيَتْ عَلَيْكُمْ، اَنُلْزِمُكُمُوها وَ اَنْتُمْ لَها كارِهُونَ.
قال سويد بن غفلة: فأعادت النساء قولها عليهاالسلام على رجالهنّ، فجاء اليها قوم من المهاجرين و الانصار معتذرين، و قالوا: يا سيدة النساء لو كان أبوالحسن ذكر لنا هذا الامر قبل أن يبرم العهد و يحكم العقد لما عدلنا عنه الى غيره.
فقالت عليهاالسلام: اِلَيْكُمْ عَنّى، فَلا عُذْرَ بَعْدَ تَعْذيرِكُمْ، وَ لا اَمْرَ بَعْدَ تَقْصيرِكُمْ.
بجان خودم سوگند، نطفه اين فساد بسته شد، در انتظار باشيد تا اين مرض فساد در پيكر جامعه منتشر شود، آنگاه از پستان شير خون تازه و زهرى هلاككننده بدوشيد، در اينجاست كه رهپيمايان راه باطل زيانكار شده، و آيندگان عاقبت اعمال گذشتگان را مىيابند، آنگاه جانتان با دنيايتان، و قلبتان با فتنهها آرام مىگيرد، و بشارت باد شما را به شمشيرهاى كشيده و حمله متجاوز ستمكار، و به هرج و مرج عمومى و استبداد زورگويان، كه حقوقتان را اندك داده و اجتماع شما را بوسيله شمشيرهايش درو خواهد كرد، پس حسرت بر شما باد كه كارتان به كجا مىرسد، آيا من مىتوانم شما را به كارى وادارم كه از آن روى گردانيد.
سويد بن غفله گويد: زنان سخنان آن حضرت را براى شوهرانشان بازگو كردند، گروهى از مهاجرين و انصار براى عذرخواهى نزد ايشان آمده و گفتند: اى سرور زنان، اگر حضرت على عليهالسلام اين مطالب را قبل از بيعت با ابوبكر برايمان مىگفت كسى را بر او ترجيح نمىداديم. آن حضرت فرمود: از نزدم دور شويد، بعد از ارتكاب گناه و سهلانگارى، عذرخواهى براى شما مفهومى ندارد.
خطبه حضرت زهرا براى كسانى كه حق شوهرش را غصب كردند!!
خطبتها عليهاالسلام لقوم غصبوا حق زوجها عليهماالسلام روى أن بعد رحلة النبى صلى الله عليه و آله و غصب ولاية وصيّه، احتزم عمر بازاره و جعل يطوف بالمدينة و ينادى: ان ابابكر قد بويع له، فهلمّوا الى البيعة، فينثال الناس فيبايعون، حتى اذا مضت أيام أقبل فى جمع كثير الى منزل على عليهالسلام فطالبه بالخروج، فأبى، فدعا عمر بحطب و نار و قال: والذي نفس عمر بيده ليخرجن أو لا حرقنه على ما فيه- الى ان قال:- و خرجت فاطمة بنت رسولالله صلى الله عليه و آله اليهم، فوقفت على الباب ثم قالت:
لا عَهْدَ لي بِقَوْمٍ اَسْوَءَ مَحْضَرٍ مِنْكُمْ، تَرَكْتُمْ رَسُولَالّلهِ جِنازَةً بَيْنَ اَيْدينا، وَ قَطَعْتُمْ اَمْرَكُمْ فيما بَيْنَكُمْ، فَلَمْ تُؤَمَّرُونا وَ لَمْ تَرَوْا لَنا حَقَّنا، كَأَنَّكُمْ لَمْ تَعْلَمُوا ما قالَ يَوْمَ غَديرِخُمٍّ.
وَاللَّهِ لَقَدْ عَقَدَ لَهُ يَوْمَئِذٍ الْوَلاءَ، لِيَقْطَعَ مِنْكُمْ بِذلِكَ مِنْهَا الَّرجاءَ، وَ لكِنَّكُمْ قَطَعْتُمُ الْاَسْبابَ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ نَبِيِّكُمْ، وَ اللَّهُ حَسيبٌ بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمْ فِى الٌدْنيا وَالْاخِرَةِ.
خطبه آن حضرت براى مردمى كه حق شوهرش را غصب كردند
روايت شده: بعد از رحلت پيامبر و غصب شدن ولايت وصى آن حضرت، عمر شمشير به كمر بسته و دور شهر مدينه مىچرخيد و مىگفت: با ابوبكر بيعت شده است، بشتابيد به بيعت كردن با او، مردم از هر طرف براى بيعت مىآمدند، چند روز كه گذشت همراه با گروه كثيرى به در خانه حضرت على عليهالسلام آمده و خواستار خروج ايشان از منزل شد، ايشان امتناع كرد، عمر خواستار هيزم و آتش گرديد و گفت: سوگند به كسى كه جان عمر در اختيار اوست يا خارج مىشود يا او را با تمامى اهل خانه آتش مىزنم- تا آنجا كه گويد:- و حضرت فاطمه عليهاالسلام بسوى ايشان آمده و كنار درب خانه ايستاد و فرمود: ملتى را همانند شما نمىشناسم كه اينگونه عهدشكن و بد برخورد باشند، جنازه رسول خدا را در دست ما رها كرديد و عهد و پيمانهاى ميان خود را بريده و فراموش نموديد، و ما را به فرمانروائى نرسانده و حقّى را براى ما قائل نيستيد، گويا از حادثه روز غديرخم آگاهى نداريد. سوگند بخدا كه پيامبر در آن روز ولايت حضرت على عليهالسلام را مطرح كرد و از مردم بيعت گرفت تا اميد شما فرصتطلبان را قطع نمايد، ولى شما رشتههاى پيوند معنوى ميان خود و پيامبر را پاره كرديد، اين را بدانيد كه خداوند در دنيا و آخرت بين ما و شما داورى خواهد كرد.
خطبتها عليهاالسلام لقوم غصبوا حق زوجها عليهماالسلام روى أن بعد رحلة النبى صلى الله عليه و آله و غصب ولاية وصيّه، احتزم عمر بازاره و جعل يطوف بالمدينة و ينادى: ان ابابكر قد بويع له، فهلمّوا الى البيعة، فينثال الناس فيبايعون، حتى اذا مضت أيام أقبل فى جمع كثير الى منزل على عليهالسلام فطالبه بالخروج، فأبى، فدعا عمر بحطب و نار و قال: والذي نفس عمر بيده ليخرجن أو لا حرقنه على ما فيه- الى ان قال:- و خرجت فاطمة بنت رسولالله صلى الله عليه و آله اليهم، فوقفت على الباب ثم قالت:
لا عَهْدَ لي بِقَوْمٍ اَسْوَءَ مَحْضَرٍ مِنْكُمْ، تَرَكْتُمْ رَسُولَالّلهِ جِنازَةً بَيْنَ اَيْدينا، وَ قَطَعْتُمْ اَمْرَكُمْ فيما بَيْنَكُمْ، فَلَمْ تُؤَمَّرُونا وَ لَمْ تَرَوْا لَنا حَقَّنا، كَأَنَّكُمْ لَمْ تَعْلَمُوا ما قالَ يَوْمَ غَديرِخُمٍّ.
وَاللَّهِ لَقَدْ عَقَدَ لَهُ يَوْمَئِذٍ الْوَلاءَ، لِيَقْطَعَ مِنْكُمْ بِذلِكَ مِنْهَا الَّرجاءَ، وَ لكِنَّكُمْ قَطَعْتُمُ الْاَسْبابَ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ نَبِيِّكُمْ، وَ اللَّهُ حَسيبٌ بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمْ فِى الٌدْنيا وَالْاخِرَةِ.
خطبه آن حضرت براى مردمى كه حق شوهرش را غصب كردند
روايت شده: بعد از رحلت پيامبر و غصب شدن ولايت وصى آن حضرت، عمر شمشير به كمر بسته و دور شهر مدينه مىچرخيد و مىگفت: با ابوبكر بيعت شده است، بشتابيد به بيعت كردن با او، مردم از هر طرف براى بيعت مىآمدند، چند روز كه گذشت همراه با گروه كثيرى به در خانه حضرت على عليهالسلام آمده و خواستار خروج ايشان از منزل شد، ايشان امتناع كرد، عمر خواستار هيزم و آتش گرديد و گفت: سوگند به كسى كه جان عمر در اختيار اوست يا خارج مىشود يا او را با تمامى اهل خانه آتش مىزنم- تا آنجا كه گويد:- و حضرت فاطمه عليهاالسلام بسوى ايشان آمده و كنار درب خانه ايستاد و فرمود: ملتى را همانند شما نمىشناسم كه اينگونه عهدشكن و بد برخورد باشند، جنازه رسول خدا را در دست ما رها كرديد و عهد و پيمانهاى ميان خود را بريده و فراموش نموديد، و ما را به فرمانروائى نرسانده و حقّى را براى ما قائل نيستيد، گويا از حادثه روز غديرخم آگاهى نداريد. سوگند بخدا كه پيامبر در آن روز ولايت حضرت على عليهالسلام را مطرح كرد و از مردم بيعت گرفت تا اميد شما فرصتطلبان را قطع نمايد، ولى شما رشتههاى پيوند معنوى ميان خود و پيامبر را پاره كرديد، اين را بدانيد كه خداوند در دنيا و آخرت بين ما و شما داورى خواهد كرد.
جامعه و جفر چيست؟
پيشوايان معصوم ما داراى علومى بودند، كه از قدرت ساير افراد خارج است و از جمله منابعى كه در دست آنان بود و از آنها در اين زمينه استفاده مىكردند عبارت بود از:
1- جامعه 2- جفر 3- مصحف فاطمه.
جامعه چيست؟
آنچه از روايات اهلبيت عليهمالسلام استفاده مىشود؛ جامعه كتابى است بسيار مفصل كه جبرئيل امين آن را بر قلب مبارك رسول خدا نازل نموده و سپس آن حضرت همهى آنها را بر اميرالمؤمنين املا فرموده و على عليهالسلام نيز آن را نوشته، كه تمام وقايع جهان از اول تا آخر و احكام مورد نياز جامعه در برمىگيرد. اين كتاب به قدرى بزرگ و جامع است كه طول آن هفتاد ذراع و به عرض چرمهاى معمولى مىباشد. در اين زمينه توجه شما را به يك روايت از امام صادق عليهالسلام جلب مىكنم:
قال الصادق عليهالسلام: ان عندنا الجامعه، و قال ابوبصير: جعلت فداك و ما الجامعه؟ قال: صحيفه طولها سبعون ذراعإ؛ ّّ بذراع رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و آله و املائه و حظ على بيمينه، فيها كل حلال و حرام و كل شى يحتاج الناس اليه حتى الارش فى الخدش و ضرب بيده الى فقال: تاذن لى يا ابا محمد؟! قال: قلت جعلت فداك انما انا لك فاصنع ما شئت، قال: فغمزنى بيده و قال: حتى ارش هذا...
ابوبصير از شاگردان امام صادق از آن حضرت سؤال كرد: فدايت شوم «جامعه»
چيست؟حضرت فرمودند: كتابى است كه طول آن هفتاد ذراع به مقدار ذراع مبارك پيامبر، آن را پيامبر خدا املا فرموده و على نيز با دستش نوشته و شامل تمام حلال و حرام و احكام خدا و هر آنچه مردم به آن نياز دارند مىباشد، حتى ديهى كوچكترين خراش نيز در آن آمده است. ابوبصير مىگويد: در اين هنگام امام عليهالسلام با دستش مرا زد و فرمود: مرا اجازه مىدهى؟ گفتم: من در اختيار شما هستم، آنگاه با دست خود مرا مختصر فشارى داد و اظهار داشت. در «جامعه» حتى ديه اين كار نيز آمده است. (1)
جفر چيست؟
در روايات آمده است كه «جفر» ظرفى است از پوست به وسعت پوست گاو كه پر از علم خاص است و آن در پيش ائمهى اطهار عليهمالسلام مىباشد و شامل دو بخش است:جفر سفيد و جفر سرخ.
جفر سفيد شامل آن بخش ودايع خاص امامت است كه از تورات، انجيل، زبور، صحف ابراهيم و ساير علوم انبيا و اوليا تشكيل گرديده است.
و اما جفر سرخ شامل سلاحهاى مخصوص پيامبر مىباشد كه با آنها در راه خدا جهاد نموده و از اسلام و مسلمين دفاع فرموده است. از قبيل: شمشير، زره و غير آنها... (2)
1ـ اصول كافى، ج 1، ص 239، ح 1- بصائر الدرجات، ص 152، ح 3- بحارالانوار، ج 26، ص 38 ح 70.
2ـ براى اطلاع بيشتر مىتوانيد به كتابهاى: اصول كافى جلد اول از صفحه 238 تا 242 - بحارالانوار جلد 26 از صفحه 18 تا 66 - بصائر الدرجات از صفحهى 142 تا 161 و ساير كتابهاى معتبر مراجعه فرماييد.
پيشوايان معصوم ما داراى علومى بودند، كه از قدرت ساير افراد خارج است و از جمله منابعى كه در دست آنان بود و از آنها در اين زمينه استفاده مىكردند عبارت بود از:
1- جامعه 2- جفر 3- مصحف فاطمه.
جامعه چيست؟
آنچه از روايات اهلبيت عليهمالسلام استفاده مىشود؛ جامعه كتابى است بسيار مفصل كه جبرئيل امين آن را بر قلب مبارك رسول خدا نازل نموده و سپس آن حضرت همهى آنها را بر اميرالمؤمنين املا فرموده و على عليهالسلام نيز آن را نوشته، كه تمام وقايع جهان از اول تا آخر و احكام مورد نياز جامعه در برمىگيرد. اين كتاب به قدرى بزرگ و جامع است كه طول آن هفتاد ذراع و به عرض چرمهاى معمولى مىباشد. در اين زمينه توجه شما را به يك روايت از امام صادق عليهالسلام جلب مىكنم:
قال الصادق عليهالسلام: ان عندنا الجامعه، و قال ابوبصير: جعلت فداك و ما الجامعه؟ قال: صحيفه طولها سبعون ذراعإ؛ ّّ بذراع رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و آله و املائه و حظ على بيمينه، فيها كل حلال و حرام و كل شى يحتاج الناس اليه حتى الارش فى الخدش و ضرب بيده الى فقال: تاذن لى يا ابا محمد؟! قال: قلت جعلت فداك انما انا لك فاصنع ما شئت، قال: فغمزنى بيده و قال: حتى ارش هذا...
ابوبصير از شاگردان امام صادق از آن حضرت سؤال كرد: فدايت شوم «جامعه»
چيست؟حضرت فرمودند: كتابى است كه طول آن هفتاد ذراع به مقدار ذراع مبارك پيامبر، آن را پيامبر خدا املا فرموده و على نيز با دستش نوشته و شامل تمام حلال و حرام و احكام خدا و هر آنچه مردم به آن نياز دارند مىباشد، حتى ديهى كوچكترين خراش نيز در آن آمده است. ابوبصير مىگويد: در اين هنگام امام عليهالسلام با دستش مرا زد و فرمود: مرا اجازه مىدهى؟ گفتم: من در اختيار شما هستم، آنگاه با دست خود مرا مختصر فشارى داد و اظهار داشت. در «جامعه» حتى ديه اين كار نيز آمده است. (1)
جفر چيست؟
در روايات آمده است كه «جفر» ظرفى است از پوست به وسعت پوست گاو كه پر از علم خاص است و آن در پيش ائمهى اطهار عليهمالسلام مىباشد و شامل دو بخش است:جفر سفيد و جفر سرخ.
جفر سفيد شامل آن بخش ودايع خاص امامت است كه از تورات، انجيل، زبور، صحف ابراهيم و ساير علوم انبيا و اوليا تشكيل گرديده است.
و اما جفر سرخ شامل سلاحهاى مخصوص پيامبر مىباشد كه با آنها در راه خدا جهاد نموده و از اسلام و مسلمين دفاع فرموده است. از قبيل: شمشير، زره و غير آنها... (2)
1ـ اصول كافى، ج 1، ص 239، ح 1- بصائر الدرجات، ص 152، ح 3- بحارالانوار، ج 26، ص 38 ح 70.
2ـ براى اطلاع بيشتر مىتوانيد به كتابهاى: اصول كافى جلد اول از صفحه 238 تا 242 - بحارالانوار جلد 26 از صفحه 18 تا 66 - بصائر الدرجات از صفحهى 142 تا 161 و ساير كتابهاى معتبر مراجعه فرماييد.
YAALIASGHAR
عضو جدید
اگه نخونین از دست دادین واقعا:
شنیده می‌شود از آسمان صدایی که...
کشیده شعر مرا باز هم به جایی که ...
نبود هیچ کسی جز خدا،خدایی که...
نوشت نام تو را، نام آشنایی که -
پس از نوشتن آن آسمان تبسم کرد
و از شنیدنش افلاک دست و پا گم کرد
نوشت فاطمه، شاعر زبانش الکن شد
نوشت فاطمه هفت آسمان مزین شد
نوشت فاطمه تکلیف نور روشن شد
دلیل خلق زمین و زمان معین شد
نوشت فاطمه یعنی خدا غزل گفته است
غزل قصیده‌ی نابی که در ازل گفته است
نوشت فاطمه تعریف دیگری دارد
ز درک خاک مقام فراتری دارد
خوشا به حال پیمبر چه مادری دارد
درون خانه بهشت معطری دارد
پدر همیشه کنارت حضور گرمی داشت
برای وصف تو از عرش واژه بر می‌داشت
چرا که روی زمین واژه‌ی وزینی نیست
و شأن وصف تو اوصاف اینچنینی نیست
و جای صحبت این شاعر زمینی نیست
و شعر گفتن ما غیر شرمگینی نیست
خدا فراتر از این واژه‌ها کشیده تو را
گمان کنم که تو را، اصلاً آفریده تو را
که گرد چادر تو آسمان طواف کند
و زیر سایه‌ی آن کعبه اعتکاف کند
ملک ببیند و آنگاه اعتراف کند
که این شکوه جهان را پر از عفاف کند
کتاب زندگی‌ات را مرور باید کرد
مرور کوثر و تطهیر و نور باید کرد
در آن زمان که دل از روزگار دلخور بود
و وصف مردمش الهاکم‌التکاثر بود
درون خانه‌ی تو نان فقر آجر بود
شبیه شعب ابی‌طالب از خدا پر بود
بهشت عالم بالا برایت آماده است
حصیر خانه‌ی مولا به پایت افتاده است
به حکم عشق بنا شد در آسمان علی
علی از آن تو باشد... تو هم از آن علی
چه عاشقانه همه عمر مهربان علی!
به نان خشک علی ساختی، به جان علی
از آسمان نگاهت ستاره می‌خواهم
اگر اجازه دهی با اشاره می‌خواهم-
به یاد آن دل از شهر خسته بنویسم
کنار شعر دو رکعت، نشسته بنویسم
شکسته آمده‌ام تا شکسته بنویسم
و پیش چشم تو با دست بسته بنویسم
به شعر از نفس افتاده جان تازه بده
و مادری کن و این بار هم اجازه بده
به افتخار بگوییم از تبار توایم
هنوز هم که هنوز است بی‌قرار توایم
اگر چه ما همه در حسرت مزار توایم
کنار حضرت معصومه[س] در کنار توایم
فضای سینه پر از عشق بی‌کرانه‌ی توست
"کرم نما و فرود آ که خانه خانه‌ی توست"
سیدحمیدرضابرقعی
شنیده می‌شود از آسمان صدایی که...
کشیده شعر مرا باز هم به جایی که ...
نبود هیچ کسی جز خدا،خدایی که...
نوشت نام تو را، نام آشنایی که -
پس از نوشتن آن آسمان تبسم کرد
و از شنیدنش افلاک دست و پا گم کرد
نوشت فاطمه، شاعر زبانش الکن شد
نوشت فاطمه هفت آسمان مزین شد
نوشت فاطمه تکلیف نور روشن شد
دلیل خلق زمین و زمان معین شد
نوشت فاطمه یعنی خدا غزل گفته است
غزل قصیده‌ی نابی که در ازل گفته است
نوشت فاطمه تعریف دیگری دارد
ز درک خاک مقام فراتری دارد
خوشا به حال پیمبر چه مادری دارد
درون خانه بهشت معطری دارد
پدر همیشه کنارت حضور گرمی داشت
برای وصف تو از عرش واژه بر می‌داشت
چرا که روی زمین واژه‌ی وزینی نیست
و شأن وصف تو اوصاف اینچنینی نیست
و جای صحبت این شاعر زمینی نیست
و شعر گفتن ما غیر شرمگینی نیست
خدا فراتر از این واژه‌ها کشیده تو را
گمان کنم که تو را، اصلاً آفریده تو را
که گرد چادر تو آسمان طواف کند
و زیر سایه‌ی آن کعبه اعتکاف کند
ملک ببیند و آنگاه اعتراف کند
که این شکوه جهان را پر از عفاف کند
کتاب زندگی‌ات را مرور باید کرد
مرور کوثر و تطهیر و نور باید کرد
در آن زمان که دل از روزگار دلخور بود
و وصف مردمش الهاکم‌التکاثر بود
درون خانه‌ی تو نان فقر آجر بود
شبیه شعب ابی‌طالب از خدا پر بود
بهشت عالم بالا برایت آماده است
حصیر خانه‌ی مولا به پایت افتاده است
به حکم عشق بنا شد در آسمان علی
علی از آن تو باشد... تو هم از آن علی
چه عاشقانه همه عمر مهربان علی!
به نان خشک علی ساختی، به جان علی
از آسمان نگاهت ستاره می‌خواهم
اگر اجازه دهی با اشاره می‌خواهم-
به یاد آن دل از شهر خسته بنویسم
کنار شعر دو رکعت، نشسته بنویسم
شکسته آمده‌ام تا شکسته بنویسم
و پیش چشم تو با دست بسته بنویسم
به شعر از نفس افتاده جان تازه بده
و مادری کن و این بار هم اجازه بده
به افتخار بگوییم از تبار توایم
هنوز هم که هنوز است بی‌قرار توایم
اگر چه ما همه در حسرت مزار توایم
کنار حضرت معصومه[س] در کنار توایم
فضای سینه پر از عشق بی‌کرانه‌ی توست
"کرم نما و فرود آ که خانه خانه‌ی توست"
سیدحمیدرضابرقعی
السلام علیک یا فاطمه الزهرا
بسیار زیبا بود
بسیار زیبا بود
صحيفه فاطمه به نقل از جابر
جابر بن عبداللَّه انصارى از جملهى نزديكترين افراد از صحابه پيامبر به اهلبيت، مخصوصا به حضرت فاطمه عليهمالسلام مىباشد. او سلام پيامبر خدا را به حضرت امام باقر عليهالسلام رسانيد و در كنار آن امام بزرگ قرار گرفت.
حضرت امام صادق عليهالسلام مىفرمايند: روزى پدرم به جابر گفت: من سؤال خصوصى دارم و مىخواهم از تو بپرسم، چه زمانى برايتان مقدور است؟!
جابر گفت: هر وقت بخواهيد حاضرم كسب فيض نمايم.
امام باقر عليهالسلام با وى محرمانه ديدار كرد و سپس پرسيد: جابر! بگو ببينم لوحى را كه در دست مادرم (فاطمه) ديدهاى چگونه بود؟ و از او در مورد آن لوح چه شنيدى؟
جابر گفت: سوگند به خدا روزى پس از ولادت امام حسين براى عرض تهنيت به حضور آن بانو رسيدم، ناگاه لوح سبزرنگى را در دست او ديدم كه مثل زمرد مىدرخشيد و در آن نوشتههايى سفيد رنگ مانند نور خورشيد جلب توجه مىكرد به وى گفتم: پدر و مادرم فدايت باد اى دختر پيامبر! اين لوح چيست و در آن چه نوشته است؟ فرمودند: اين لوحى است كه از جانب خدا و توسط پيامبر صلى اللَّه عليه و آله براى من هديه شده و در آن نام رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و شوهرم اميرالمؤمنين عليهالسلام و فرزندانم درج گرديده است. جابر مىگويد: من از روى آن نوشتهها استنساخ كردم، از جمله نام پيامبر خدا و نام يكايك ائمه اطهار از حضرت على تا قائم آلمحمد صلوات اللَّه عليهم اجمعين همراه با نام پدر و مادر آنها آمده بود.
حضرت امام باقر عليهالسلام آنگاه فرمودند: يا جابر! مىتوانى آن را براى من عرضه كنى؟ جابر لوح را آماده كرد و در مقابل خود گذاشت و حضرت امام باقر عليهالسلام بدون توجه به آن لوح، آنچه را در آنجا آمده بود از حفظ قرائت كرد.
جابر مىگويد: من دقيقا به لوح خود نگاه مىكردم، آنچه حضرت مىخواند حتى يك حرف با لوحى كه در نزد من بود اختلاف نداشت. (1)
1ـ قابل توجه است كه اين «لوح» صحيفهاى بود مانند صحيفههاى ديگر كه در ايام رسالت پيامبر به دخترش فاطمه رسيده بود. (فرائد سمطين، ج 2، ص 136 تا 141، ش 432 تا 435)
جابر بن عبداللَّه انصارى از جملهى نزديكترين افراد از صحابه پيامبر به اهلبيت، مخصوصا به حضرت فاطمه عليهمالسلام مىباشد. او سلام پيامبر خدا را به حضرت امام باقر عليهالسلام رسانيد و در كنار آن امام بزرگ قرار گرفت.
حضرت امام صادق عليهالسلام مىفرمايند: روزى پدرم به جابر گفت: من سؤال خصوصى دارم و مىخواهم از تو بپرسم، چه زمانى برايتان مقدور است؟!
جابر گفت: هر وقت بخواهيد حاضرم كسب فيض نمايم.
امام باقر عليهالسلام با وى محرمانه ديدار كرد و سپس پرسيد: جابر! بگو ببينم لوحى را كه در دست مادرم (فاطمه) ديدهاى چگونه بود؟ و از او در مورد آن لوح چه شنيدى؟
جابر گفت: سوگند به خدا روزى پس از ولادت امام حسين براى عرض تهنيت به حضور آن بانو رسيدم، ناگاه لوح سبزرنگى را در دست او ديدم كه مثل زمرد مىدرخشيد و در آن نوشتههايى سفيد رنگ مانند نور خورشيد جلب توجه مىكرد به وى گفتم: پدر و مادرم فدايت باد اى دختر پيامبر! اين لوح چيست و در آن چه نوشته است؟ فرمودند: اين لوحى است كه از جانب خدا و توسط پيامبر صلى اللَّه عليه و آله براى من هديه شده و در آن نام رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و شوهرم اميرالمؤمنين عليهالسلام و فرزندانم درج گرديده است. جابر مىگويد: من از روى آن نوشتهها استنساخ كردم، از جمله نام پيامبر خدا و نام يكايك ائمه اطهار از حضرت على تا قائم آلمحمد صلوات اللَّه عليهم اجمعين همراه با نام پدر و مادر آنها آمده بود.
حضرت امام باقر عليهالسلام آنگاه فرمودند: يا جابر! مىتوانى آن را براى من عرضه كنى؟ جابر لوح را آماده كرد و در مقابل خود گذاشت و حضرت امام باقر عليهالسلام بدون توجه به آن لوح، آنچه را در آنجا آمده بود از حفظ قرائت كرد.
جابر مىگويد: من دقيقا به لوح خود نگاه مىكردم، آنچه حضرت مىخواند حتى يك حرف با لوحى كه در نزد من بود اختلاف نداشت. (1)
1ـ قابل توجه است كه اين «لوح» صحيفهاى بود مانند صحيفههاى ديگر كه در ايام رسالت پيامبر به دخترش فاطمه رسيده بود. (فرائد سمطين، ج 2، ص 136 تا 141، ش 432 تا 435)
محتواى مصحف فاطمه
مصحف فاطمه عليهاالسلام شامل: اخبار و اطلاعاتى در آيندهى جهان تا روز قيامت، سرنوشت فرزندان و ذرارى آن حضرت، ستمگرى و انواع جنايات خلفاى جور و پادشاهان بىداد و از اين قبيل علوم و اخبار مىباشد، اين كتاب كه از نظر حجم سه برابر قرآن است، ولى چيزى دربارهى قرآن و يا احكام و حلال و حرام ندارد، بلكه آيندهى تاريخ را تا روز رستاخيز ترسيم كرده است، كه اينك چند حديث در اين زمينه نقل مىكنيم:
ابوبصير از امام صادق عليهالسلام در مورد مصحف فاطمه عليهاالسلام سوال نمود،آن حضرت در جواب او فرمودند:
مصحف فيه مثل قرآنكم هذا ثلاث مرات واللَّه ما فيه من قرآنكم حرف واحد. (1)
مصحف فاطمه عليهاالسلام سه برابر اين قرآن موجود است، ولكن در يك حرف نيز مشابهت ندارند.
شبيه اين حديث را از امام كاظم عليهالسلام داريم كه مىفرمايند: مصحف فاطمه در نزد من است، ولى چيزى از احكام قرآن در آن نيست. (2)
و از حماد بن عثمان آمده است كه روزى امام صادق عليهالسلام فرمودند: در سنهى يكصد و بيست و هشت زنادقه، خروج مىكنند و اين جريان را از مصحف فاطمه عليهاالسلام نقل مىكنم. حماد پرسيد: مصحف فاطمه عليهاالسلام چيست؟
حضرت فرمودند:
... ليس فيه شى من الحلال و الحرام ولكن فيه علم مايكون؛ (3)
در مصحف فاطمه عليهاالسلام چيزى از حلال و حرام نيست، ولى حوادث و اتفاقات روزگار در آن آمده است.
و در حديث ديگرى همين امام بزرگوار از علوم غيبى و آنچه خداوند در اختيارشان گذاشته خبر مىكند و از كتابهاى آسمانى كه مخصوص ائمه است ذكرى به ميان مىآورد، آنگاه در مورد مصحف فاطمه چنين مىگويند:
و اما مصحف فاطمه عليهاالسلام ففيه ما يكون من حادث و اسماء من يملك الى ان تقوم الساعه. (4)
مصحف فاطمه عليهاالسلام كتابى است كه تمام حوادث و اخبار غيبى و جرياناتى را كه پادشاهان تا روز قيامت انجام مىدهند آمده است.
و بالاخره ابوعبيده مىگويد: برخى از اصحاب شيعه از امام صادق عليهالسلام در مورد كتابهاى: جامعه، جفر و مصحف فاطمه پرسيدند، حضرت فرمودند: مصحف فاطمه عليهاالسلام اين است كه ملكى پيوسته در حضور فاطمه عليهاالسلام بود و او را در عزاى پدر تسلى مىداد. و از آيندهى جهان و سرنوشت فرزندانش خبر مىكرد، اين كتاب را مصحف فاطمه گويند. (5)
از مجموع اين احاديث نتيجه مىگيريم كه مصحف فاطمه عليهاالسلام كتابى است كه از جانب خدا به وسيلهى ملك و پيك وحى به فاطمه عليهاالسلام القاء شده و اميرالمؤمنين عليهالسلام آن را نوشته و محتوايش در مورد اخبار غيبى و سرنوشت فرزندان فاطمه و اتفاقاتى است كه پادشاهان و امرا در دنيا انجام مىدهند و در اين كتاب مسائل احكامى و حرام و حلال نيامده و اين كتاب چنان پرحجم است كه سه برابر قرآن مجيد مىباشد.
1ـ اصول كافى، ج 1، ص 239، ج 1- بصائر، ص 152، ح 3.
2ـ بصائر، ص 154، ح 8: عندى مصحف فاطمه ليس فيه شى من القرآن.
3ـ كافى، ج 1، ص 240، ح 2- بحارالانوار، ج 26، ص 44، ح 77- بصائر، ص 157، ح 18.
4ـ بحارالانوار، ج 26، ص 18، ح 1.
5ـ كافى، ج 1، ص 241، ح 5- بصائر، ص 154، ح 6: و يخبرها عن ابيها و مكانه و يخبرها بما يكون بعدها فى ذريتها و كان على يكتب ذلك فهذا مصحف فاطمه.
مصحف فاطمه عليهاالسلام شامل: اخبار و اطلاعاتى در آيندهى جهان تا روز قيامت، سرنوشت فرزندان و ذرارى آن حضرت، ستمگرى و انواع جنايات خلفاى جور و پادشاهان بىداد و از اين قبيل علوم و اخبار مىباشد، اين كتاب كه از نظر حجم سه برابر قرآن است، ولى چيزى دربارهى قرآن و يا احكام و حلال و حرام ندارد، بلكه آيندهى تاريخ را تا روز رستاخيز ترسيم كرده است، كه اينك چند حديث در اين زمينه نقل مىكنيم:
ابوبصير از امام صادق عليهالسلام در مورد مصحف فاطمه عليهاالسلام سوال نمود،آن حضرت در جواب او فرمودند:
مصحف فيه مثل قرآنكم هذا ثلاث مرات واللَّه ما فيه من قرآنكم حرف واحد. (1)
مصحف فاطمه عليهاالسلام سه برابر اين قرآن موجود است، ولكن در يك حرف نيز مشابهت ندارند.
شبيه اين حديث را از امام كاظم عليهالسلام داريم كه مىفرمايند: مصحف فاطمه در نزد من است، ولى چيزى از احكام قرآن در آن نيست. (2)
و از حماد بن عثمان آمده است كه روزى امام صادق عليهالسلام فرمودند: در سنهى يكصد و بيست و هشت زنادقه، خروج مىكنند و اين جريان را از مصحف فاطمه عليهاالسلام نقل مىكنم. حماد پرسيد: مصحف فاطمه عليهاالسلام چيست؟
حضرت فرمودند:
... ليس فيه شى من الحلال و الحرام ولكن فيه علم مايكون؛ (3)
در مصحف فاطمه عليهاالسلام چيزى از حلال و حرام نيست، ولى حوادث و اتفاقات روزگار در آن آمده است.
و در حديث ديگرى همين امام بزرگوار از علوم غيبى و آنچه خداوند در اختيارشان گذاشته خبر مىكند و از كتابهاى آسمانى كه مخصوص ائمه است ذكرى به ميان مىآورد، آنگاه در مورد مصحف فاطمه چنين مىگويند:
و اما مصحف فاطمه عليهاالسلام ففيه ما يكون من حادث و اسماء من يملك الى ان تقوم الساعه. (4)
مصحف فاطمه عليهاالسلام كتابى است كه تمام حوادث و اخبار غيبى و جرياناتى را كه پادشاهان تا روز قيامت انجام مىدهند آمده است.
و بالاخره ابوعبيده مىگويد: برخى از اصحاب شيعه از امام صادق عليهالسلام در مورد كتابهاى: جامعه، جفر و مصحف فاطمه پرسيدند، حضرت فرمودند: مصحف فاطمه عليهاالسلام اين است كه ملكى پيوسته در حضور فاطمه عليهاالسلام بود و او را در عزاى پدر تسلى مىداد. و از آيندهى جهان و سرنوشت فرزندانش خبر مىكرد، اين كتاب را مصحف فاطمه گويند. (5)
از مجموع اين احاديث نتيجه مىگيريم كه مصحف فاطمه عليهاالسلام كتابى است كه از جانب خدا به وسيلهى ملك و پيك وحى به فاطمه عليهاالسلام القاء شده و اميرالمؤمنين عليهالسلام آن را نوشته و محتوايش در مورد اخبار غيبى و سرنوشت فرزندان فاطمه و اتفاقاتى است كه پادشاهان و امرا در دنيا انجام مىدهند و در اين كتاب مسائل احكامى و حرام و حلال نيامده و اين كتاب چنان پرحجم است كه سه برابر قرآن مجيد مىباشد.
1ـ اصول كافى، ج 1، ص 239، ج 1- بصائر، ص 152، ح 3.
2ـ بصائر، ص 154، ح 8: عندى مصحف فاطمه ليس فيه شى من القرآن.
3ـ كافى، ج 1، ص 240، ح 2- بحارالانوار، ج 26، ص 44، ح 77- بصائر، ص 157، ح 18.
4ـ بحارالانوار، ج 26، ص 18، ح 1.
5ـ كافى، ج 1، ص 241، ح 5- بصائر، ص 154، ح 6: و يخبرها عن ابيها و مكانه و يخبرها بما يكون بعدها فى ذريتها و كان على يكتب ذلك فهذا مصحف فاطمه.
در چه زمانى مصحف فاطمه نازل شد؟
از سخنان اهلبيت عصمت و طهارت استفاده مىشود كه مصحف فاطمه بعد از رحلت رسول خدا كه فاطمهى زهرا عليهاالسلام به شدت محزون بود، (در طول هفتاد و پنج روز مدت زندگى آن حضرت بعد از پدرش)، نازل شده است.
حضرت امام صادق عليهالسلام در اين باره مىفرمايند:
ان فاطمه عليهاالسلام مكثت بعد رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و آله خمسه و سبعين يوما و كان دخلها حزن شديد على ابيها و كان ياتيها جبرئيل فيحسن عزاها على ابيها و يطيب نفسها و يخبرها عن ابيها و مكانه و يخبرها بما يكون بعدها فى ذريتها و كان على عليهالسلام يكتب ذلك فهذا مصحف فاطمه.(1)
به يقين فاطمه عليهاالسلام بعد از پدرش تنها هفتاد و پنج روز در اين جهان زندگى كرد و در طول آن مدت غمها و غصههاى زيادى را تحمل نمود.
جبرئيل در آن ايام به طور مرتب به حضور فاطمه عليهاالسلام نازل مىشد و او را در عزاى پدر تسليت مىگفت و از مقام و جايگاهش در آن سوى جهان با خبر مىساخت و همچنين از اوضاع آيندهى دنيا و سرنوشت بچههايش آگاه مىنمود و على عليهالسلام آنها را مىنوشت و همهى اينها مصحف فاطمه عليهاالسلام را تشكيل مىداد.
و در يك حديث ديگرى امام صادق عليهالسلام مىفرمايند:
مصحف فاطمه ما فيه شىء من كتاب اللَّه و انما هو شىء القى عليها بعد موت ابيها. (2)
در مصحف فاطمه چيزى از آيات قرآن نيست، بلكه آن مصحفى است كه بعد از فوت پدرش به او داده شده است.
و بالاخره در حديث سومى از امام جعفر صادق مىخوانيم:
ان اللَّه تعالى لما قبض نبيه صلى اللَّه عليه و آله دخل على فاطمه عليهاالسلام من وفاته من الحزن ما لايعلمه الا اللَّه عز و جل فارسل اليه ملكا يسلى غمها و بحدثها فشكت ذلك الى اميرالمؤمنين عليهالسلام فقال عليهالسلام: اذا احسست بذلك و سمعت الصوت قولى لى فاعلمته بذلك فجعل اميرالمؤمنين يكتب كلما سمع حتى اثبت من ذلك مصحفا... (3) خداوند چون رسول خدا را قبض روح كرد، فاطمهى زهرا از اين جهت به شدت محزون گشت كه جز خدا كسى از درد دل او خبر نداشت.
لذا ملكى را به سوى او فرستاد، تا وى را تسليت گفته و با او گفتگو كند.
فاطمه عليهاالسلام اين موضوع را به اطلاع على عليهالسلام رسانيد، آن حضرت فرمود: هرگاه چنين احساس كردى مرا با خبر كن. بدين صورت فاطمه على عليهالسلام را از آمدن ملك با خبر مىساخت، و على عليهالسلام گفتگوها را مىنوشت. از اين طريق مصحف فاطمه به وجود آمد. از اين احاديث استفاده مىكنيم كه مصحف فاطمه در طول هفتاد و پنج روز زندگى مصيبتبار فاطمه بعد از رحلت پدر بزرگوارش به تدريج نازل شده و اميرالمؤمنين آن را نوشته و به نام مصحف فاطمه عليهاالسلام نامگذارى گرديده است.
در مجموع، از مطالب استفاده مىكنيم كه مصحف فاطمه از جانب خدا توسط پيك وحى (جناب جبرئيل) به فاطمه عليهاالسلام القاء شده و اوضاع آينده جهان و اخبار غيبى در مورد سرنوشت فرزندان فاطمه عليهاالسلام و جنايات خلفا و پادشاهان ستمگر و ساير مسائل غير فقهى در آن به ثبت رسيده و آن كتاب جزو ودايع امامت، هماكنون در محضر امام زمان- عجل اللَّه تعالى فرجه- مىباشد.
1ـ بحارالانوار، ج 26، ص 41، ح 72- كافى، ج 1، ص 241، ح 5 و ص 458، ح 1- بصائر، ص 153 ح 6- عوالم، ج 11، ص 188.
2ـ بصائرالدرجات، ص 159، ح 27.
3ـ اصول كافى، ج 1، ص 240، ح 2- بحار، ج 26، ص 44، ح 77 و ج 43، ص 80، ح 68- بصائر ص 157، ح 18.
از سخنان اهلبيت عصمت و طهارت استفاده مىشود كه مصحف فاطمه بعد از رحلت رسول خدا كه فاطمهى زهرا عليهاالسلام به شدت محزون بود، (در طول هفتاد و پنج روز مدت زندگى آن حضرت بعد از پدرش)، نازل شده است.
حضرت امام صادق عليهالسلام در اين باره مىفرمايند:
ان فاطمه عليهاالسلام مكثت بعد رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و آله خمسه و سبعين يوما و كان دخلها حزن شديد على ابيها و كان ياتيها جبرئيل فيحسن عزاها على ابيها و يطيب نفسها و يخبرها عن ابيها و مكانه و يخبرها بما يكون بعدها فى ذريتها و كان على عليهالسلام يكتب ذلك فهذا مصحف فاطمه.(1)
به يقين فاطمه عليهاالسلام بعد از پدرش تنها هفتاد و پنج روز در اين جهان زندگى كرد و در طول آن مدت غمها و غصههاى زيادى را تحمل نمود.
جبرئيل در آن ايام به طور مرتب به حضور فاطمه عليهاالسلام نازل مىشد و او را در عزاى پدر تسليت مىگفت و از مقام و جايگاهش در آن سوى جهان با خبر مىساخت و همچنين از اوضاع آيندهى دنيا و سرنوشت بچههايش آگاه مىنمود و على عليهالسلام آنها را مىنوشت و همهى اينها مصحف فاطمه عليهاالسلام را تشكيل مىداد.
و در يك حديث ديگرى امام صادق عليهالسلام مىفرمايند:
مصحف فاطمه ما فيه شىء من كتاب اللَّه و انما هو شىء القى عليها بعد موت ابيها. (2)
در مصحف فاطمه چيزى از آيات قرآن نيست، بلكه آن مصحفى است كه بعد از فوت پدرش به او داده شده است.
و بالاخره در حديث سومى از امام جعفر صادق مىخوانيم:
ان اللَّه تعالى لما قبض نبيه صلى اللَّه عليه و آله دخل على فاطمه عليهاالسلام من وفاته من الحزن ما لايعلمه الا اللَّه عز و جل فارسل اليه ملكا يسلى غمها و بحدثها فشكت ذلك الى اميرالمؤمنين عليهالسلام فقال عليهالسلام: اذا احسست بذلك و سمعت الصوت قولى لى فاعلمته بذلك فجعل اميرالمؤمنين يكتب كلما سمع حتى اثبت من ذلك مصحفا... (3) خداوند چون رسول خدا را قبض روح كرد، فاطمهى زهرا از اين جهت به شدت محزون گشت كه جز خدا كسى از درد دل او خبر نداشت.
لذا ملكى را به سوى او فرستاد، تا وى را تسليت گفته و با او گفتگو كند.
فاطمه عليهاالسلام اين موضوع را به اطلاع على عليهالسلام رسانيد، آن حضرت فرمود: هرگاه چنين احساس كردى مرا با خبر كن. بدين صورت فاطمه على عليهالسلام را از آمدن ملك با خبر مىساخت، و على عليهالسلام گفتگوها را مىنوشت. از اين طريق مصحف فاطمه به وجود آمد. از اين احاديث استفاده مىكنيم كه مصحف فاطمه در طول هفتاد و پنج روز زندگى مصيبتبار فاطمه بعد از رحلت پدر بزرگوارش به تدريج نازل شده و اميرالمؤمنين آن را نوشته و به نام مصحف فاطمه عليهاالسلام نامگذارى گرديده است.
در مجموع، از مطالب استفاده مىكنيم كه مصحف فاطمه از جانب خدا توسط پيك وحى (جناب جبرئيل) به فاطمه عليهاالسلام القاء شده و اوضاع آينده جهان و اخبار غيبى در مورد سرنوشت فرزندان فاطمه عليهاالسلام و جنايات خلفا و پادشاهان ستمگر و ساير مسائل غير فقهى در آن به ثبت رسيده و آن كتاب جزو ودايع امامت، هماكنون در محضر امام زمان- عجل اللَّه تعالى فرجه- مىباشد.
1ـ بحارالانوار، ج 26، ص 41، ح 72- كافى، ج 1، ص 241، ح 5 و ص 458، ح 1- بصائر، ص 153 ح 6- عوالم، ج 11، ص 188.
2ـ بصائرالدرجات، ص 159، ح 27.
3ـ اصول كافى، ج 1، ص 240، ح 2- بحار، ج 26، ص 44، ح 77 و ج 43، ص 80، ح 68- بصائر ص 157، ح 18.
اجرت با بی بی
دوستان در جلو بردن تایپیک کمک کنین
السلام علیک یا فاطمه الزهرا
سخن آن حضرت در توصيف خداوند
موجودات را خلق نمود بدون آنكه از مادهاى موجود شود، و آنان را بدون هيچ مشابهى پديد آورد، با قدرتش آنها را خلق و با مشيتّش ايجاد نمود، بدون آنكه در ايجاد آن و پديد آوردنشان نيازى داشته، و در تصويرگرى آنها فائدهاى برايش وجود داشته باشد، جز تثبيت حكمتش و آگاهى بر طاعتش و اظهار قدرت خود، و شناسائى راه عبوديّت، و گرامىداشت دعوتش
موجودات را خلق نمود بدون آنكه از مادهاى موجود شود، و آنان را بدون هيچ مشابهى پديد آورد، با قدرتش آنها را خلق و با مشيتّش ايجاد نمود، بدون آنكه در ايجاد آن و پديد آوردنشان نيازى داشته، و در تصويرگرى آنها فائدهاى برايش وجود داشته باشد، جز تثبيت حكمتش و آگاهى بر طاعتش و اظهار قدرت خود، و شناسائى راه عبوديّت، و گرامىداشت دعوتش
سخن آن حضرت در توصيف قرآن
با قرآن حجتّهاى فروزان الهى، و واجبات تفسير شده، و محرّمات برحذر گردانده شده، و براهين روشن، و دلائل كافى، و فضائل ارزشمند، و مجوزات بخشيده شده، و قوانين نوشته شده روشن مىشود
با قرآن حجتّهاى فروزان الهى، و واجبات تفسير شده، و محرّمات برحذر گردانده شده، و براهين روشن، و دلائل كافى، و فضائل ارزشمند، و مجوزات بخشيده شده، و قوانين نوشته شده روشن مىشود
سخن آن حضرت در توصيف قرآن
نزد شما كتاب گوياى خدا، و قرآن راستگو، و نور فروزان، و پرتو درخشنده را بر جاى نهاد، كه براهينش روشن و رازهايش آشكار، و ظواهرش نمايان، پيروانش مورد غبطه بوده، و آنان را بسوى بهشت رهنمون و شنيدن آن راه نجات است
نزد شما كتاب گوياى خدا، و قرآن راستگو، و نور فروزان، و پرتو درخشنده را بر جاى نهاد، كه براهينش روشن و رازهايش آشكار، و ظواهرش نمايان، پيروانش مورد غبطه بوده، و آنان را بسوى بهشت رهنمون و شنيدن آن راه نجات است
سخن آن حضرت در توصيف پدرش
خداوند پيامبر را براى پايان بخشيدن فرمانش، و به پايان رسانيدن احكامش، و تثبيت رحمت بيكرانش مبعوث كرد.
خداوند پيامبر را براى پايان بخشيدن فرمانش، و به پايان رسانيدن احكامش، و تثبيت رحمت بيكرانش مبعوث كرد.
سخن آن حضرت در توصيف پدرش
رسالت خود را با انذاز ابلاغ كرد، و از روش مشركين دورى، با رؤساى آنان دشمنى و درگير با آنان بود، با حكمت و پند نيكو بسوى پروردگارش رهنمون شد، بتها را سرنگون و گردنهاى زورمندان را به خاك مذلّت انداخت.
رسالت خود را با انذاز ابلاغ كرد، و از روش مشركين دورى، با رؤساى آنان دشمنى و درگير با آنان بود، با حكمت و پند نيكو بسوى پروردگارش رهنمون شد، بتها را سرنگون و گردنهاى زورمندان را به خاك مذلّت انداخت.