سرویس اجتماعی آینده، مهدی خرم دل؛ كلان شهر تهران، فرصتی با انتهایی ناپیدا برای كسب درآمد و ارتزاق است، البته اگر جنس تان با جنس پایتخت یكی شود و ابایی نداشته باشید كه حرام و حلال زندگی تان بالا و پایین شود؛ این پایتخت دوست داشتنی زیر پوستش اتفاقاتی رخ می دهد كه هیچ یك از ما خبری از آنها نداریم.
اما بسیاری از آنهاست كه هر روز از كنارش عبور میكنیم و اگر دلمان گرفته باشد، در نهایت برایش آهی می كشیم. زخم هایی كهنه بر روی پوست شهر كه نه تنها درمان نیافته، بلكه روز به روز وسعت پیدا كرده و در نهایت با چرك و خون ظاهرش آنچنان مشمئزكننده شده كه هر عابری را وادارد بینی احساسش را بگیرد تا آلودگی مشامش را نیازارد، غافل از آنكه این زخم بر تن همان عابر است و رهگذر ساده دل زخم هایش را بر آینه دیوار می نگرد.
زخم ها سر نبسته بودند كه سر باز كنند؛ زخم ها سال هاست همین جا هستند. تاریخ ها نه برای ماه ها كه متعلق به سال ها تا اكنون است و دریغا كه آنچنان كهنه شده اند كه دیگر دردشان یك عادت بی ارزش شده و نه غمی بر می انگیزد و نه تلاشی برای بهبود. گاه گاهی، كهنه ای بر رویش می گذاریم تا كسی خون مردگی ها و زردابه بسته بررویش را نبیند و به واسطه آنكه بیمار هستیم، تحقیر و تمسخرمان نكند. زخم ها از سالیان دور هستند و چه عجیب بر تن تك تك ما نقش بسته اند. هرچند بر تن گروهی مان عیان گشته و بر تن گروهی دیگر همچنان مستتر است، اما دریغا كه این زخم فراگیر است.
اینجا گوشه ای از این زخم است؛ گوشه ای از تهران. در حاشیه مریض خانه ای كه مردم به قصد پیوند كلیه به آن مراجعه می كنند. بیمارستان فیروزگر در میدان ولی عصر مملو از این صحنه ها است. شماره هایی كه به تاریخ ها گره خورده اند تا مشتری دچار زحمت نشود و به فروشندگان كلیه ای مراجعه نكنند كه جنس شان تمام شده است!
اینجا خودروها سریع دور می‌زنند و عابرها نیز در مواجهه با این نوشتارها سرعت می گیرند. انگار دیگر كسی دوست ندارد تلخی حقیقت را به جان بخرد و زخم ها جزئی از جانمان شده اند كه نه تنها از بهبودشان ناامیدیم، بلكه باور كرده ایم این زخم ها آهسته آهسته وسیع تر میشوند و نمیتوان حتی متوقفش كرد.
اما بسیاری از آنهاست كه هر روز از كنارش عبور میكنیم و اگر دلمان گرفته باشد، در نهایت برایش آهی می كشیم. زخم هایی كهنه بر روی پوست شهر كه نه تنها درمان نیافته، بلكه روز به روز وسعت پیدا كرده و در نهایت با چرك و خون ظاهرش آنچنان مشمئزكننده شده كه هر عابری را وادارد بینی احساسش را بگیرد تا آلودگی مشامش را نیازارد، غافل از آنكه این زخم بر تن همان عابر است و رهگذر ساده دل زخم هایش را بر آینه دیوار می نگرد.
زخم ها سر نبسته بودند كه سر باز كنند؛ زخم ها سال هاست همین جا هستند. تاریخ ها نه برای ماه ها كه متعلق به سال ها تا اكنون است و دریغا كه آنچنان كهنه شده اند كه دیگر دردشان یك عادت بی ارزش شده و نه غمی بر می انگیزد و نه تلاشی برای بهبود. گاه گاهی، كهنه ای بر رویش می گذاریم تا كسی خون مردگی ها و زردابه بسته بررویش را نبیند و به واسطه آنكه بیمار هستیم، تحقیر و تمسخرمان نكند. زخم ها از سالیان دور هستند و چه عجیب بر تن تك تك ما نقش بسته اند. هرچند بر تن گروهی مان عیان گشته و بر تن گروهی دیگر همچنان مستتر است، اما دریغا كه این زخم فراگیر است.
