شعر نو

[eksir]

ميان ماندن و رفتن حكايتي كرديم
كه آشكارا در پرده كنايت رفت
مجال ما همه اين تنگمايه بود و
دريغ
كه مايه خود همه در وجه اين حكايت رفت

 

[eksir]

به اندیشیدن خطر مکن
روزگار غریبی است نازنین
آنکه بر در می کوبد شباهنگام
به کشتن چراغ آمده است
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

 

[eksir]

زندگی با ماجراهای فراوانش،

ظاهری دارد به سان بیشه ای بغرنج و در هم باف

ماجراها گونه گون و رنگ وارنگ ست؛

چیست اما ساده تر از این، که در باطن

تار و پود هیچی و پوچی هم آهنگ است؟

 

[eksir]

هفت خوان را زاد سروِ مرو،
آن که از پیشین نیاکان تا پسین فرزند رستم را به خاطر داشت،
وانچه می جستی ازو زین زُمره حاضر داشت،
یا به قولی ماخ سالار، آن گرامی مرد،
آن هریوه ی خوب وپاک آیین ـ روایت کرد؛
خوان هشتم را
من روایت می کنم اکنون ،
من که نامم ماث
آری خوان هشتم را
ماث

راوی توسی روایت می کند اینک.​

 

[maryam_22]

بوی گل نرگس؟
- نه،
که بوی خوش عيد است!
شو پنجره بگشا،
که نسيم است و نويد است.
رو خار غم از دل بکن، ای دوست،
که نوروز
هنگام درخشيدن گلهای اميد است.
بر لالهء از برف برون آمده بنگر،
چون روی تو، کز بوسه من سرخ و سپيد است.
با نقل و نبيدم نبود کار، که امروز
روی تو مرا عيد و لبت نقل و نبيد است.
گر با دل خونين، لب خندان بپسندی
با من بزن اين جام، که ايام، سعيد است!


فريدون مشيری

 

[eksir]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]شهریست در خموشی و[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] دیوارهای شهر[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]گشتند تکیه گاه من هرزه گرد مست[/FONT]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif][/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]
با خویشتن به زمزمه ام این حدیث را؛[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]یا هست آنچه نیست[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] و یا نیست آنچه هست[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]
داغم به لب ز بوسه یک شب که شامگاه[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]زخمی نهاد بر دلم و[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] آشنا شدیم[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]
با یک نگاه عهد ببستیم و او مرا
نشناخت کیستم ![/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] سپس از هم جدا شدیم[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]
شهریست در خموشی پرهای یک کلاغ[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]بر پشت بام کلبه ی متروک ریخته[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]
یخ بسته است، گربه سر ناودان کج
مردی به راه مرده و[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] مردی گریخته
[/FONT]

 

[kamal_n13]

دستانت را به سوی کدام آسمان دراز می کنی؟؟؟
آنگاه که غرور کسی را له می کنی،
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی،
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی،
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری ،
آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی،
آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری ،
می خواهم بدانم،
دستانت رابسوی کدام آسمان دراز می کنی تابرای
خوشبختی خودت دعا کنی؟

 

[eksir]

بزن این زخمه
بر آن سنگ
بر آن چوب
بر آن عشق
که شاید
بردم راه به جایی ...

 

[kamal_n13]

دستانت را به سوی کدام آسمان دراز می کنی؟؟؟
آنگاه که غرور کسی را له می کنی،
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی،
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی،
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری ،
آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی،
آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری ،
می خواهم بدانم،
دستانت رابسوی کدام آسمان دراز می کنی تابرای
خوشبختی خودت دعا کنی؟

 

[eksir]

قايقي خواهم ساخت
خواهم انداخت به آب
دور خواهم شد از اين خاك غريب
كه در آن هيچ كسي نيست كه دربيشه عشق
قهرمانان را بيدار كند

 

[parisa.66]

كمي مهربان و كمي سرخوش
درخت مي خواهمت كه سايه بر سرم اندازي
و نيز اندكي انار دلت را برابر چشم شكيبايم بتركاني،تا
ديدار كرده باشم لعل فرزانه جانت را يكبار

 

[kamal_n13]

هي فلاني مي داني ؟ مي گويند رسم زندگي چنين است...

مي آيند.... مي مانند.... عادت مي دهند.... ومي روند.

وتو در خود مي ماني و تو تنها مي ماني

راستي نگفتي رسم تونيز چنين است؟.... مثل همه فلاني ها....؟​

 

[kamal_n13]

بگذار که در حسرت دیدار بمیرم
در حسرت دیدارت بگذار بمیرم
دشوار بودن مردن و روی تو را ندیدن
بگذار به دلخواه تو دشوار بمیرم
بگذار که چون ناله مرغان شباهنگ
در وحشت و اندوه شب تار بمیرم
بگذار که چون شمع کنم پیکر خود را آب
در بستر اشک افتم و ناچار بمیرم
بگذار چو خورشید گدازنده مس فام
در دامن شب با تن تب دار بمیرم
بگذار شوم سایه ایوان بلندت
سویت خزم و در گوشه دیوارت بمیرم
می میرم از این درد که جان دگرم نیست
تا از غم عشق تو دگربار بمیرم
تا بوده ام ای دوست وفادار تو بودم
بگذار بدان گونه وفادار بمیرم​

 

[kamal_n13]

شرافتِ مرد ، به بکارتِ زن میماند! ...
یکبار که لکه دار شود ، دیگر قابل جبران نخواهد بود! ...
دین ِ چو منی ، گزاف و آسان نبوَد! ...
روشنتر از ایمانِ من ایمان نبوَد! ...
در دهر ، چو من یکی و آن هم مؤمن ،
پس در همه دهر یک بی ایمان نبوَد! ..
​

 

[eksir]

دور از گزند و تیررس رعد و برق و باد
وز معبر قوافل ایام رهگذر
با میوده ی همیشگیش ،‌سبزی مدام
ناژوی سالخورد فرو هشته بال و پر
او در جوار خویش
دیده ست بارها
بس مرغهای مختلف الوان نشسته اند
بر بیدهای وحشی و اهلی چنارها
پر جست و خیز و بیهوده گو طوطی بهار
اندیشناک قمری تابستان
اندوهگین قناری پاییز
خاموش و خسته زاغ زمستان
اما
او
با میوه ی همیشگیش ، سبزی مدام
عمری گرفته خو
گفتمش برف ؟ گفت : بر این بام سبز فام
چون مرغ آرزوی تو لختی نشست و رفت
گفتم تگرگ ؟ چتر به سردی تکاند و گفت
چندی چو اشک شوق تو ، امید بست و رفت​

 

[kamal_n13]

پیچیده دراین دشت عجب بوی عجیبی
بوی خوشی از نافه ی آهوی نجیبی

یا قافله ای رد شده بارش همه گلبرگ
جامانده از آن قافله عطر گل سیبی

یک شمه شمیم خوش فردوس ..نه پس چیست
پس چیست عجب بوی خداوند فریبی

کی لایق بوی خوشی از کوی بهشت است
جانی که ازاین عطر نبرده است نصیبی

این گل گل صدبرگ نه هفتاد و دو برگ است
لب تشنه و تنهاست چه مضمون غریبی

با خط چلیپای پرازخون بنویسید
رفته است مسیحایی بالای صلیبی

پیران همه رفتند جوانان همه رفتند
جز تشنگی انگار نمانده است حبیبی

گاهی سر نی بود و زمانی ته گودال
طی کرد گل من چه فرازی چه نشیبی​

 

[kamal_n13]

مرا به باغ پر از کوکب کویر ببر
به دست بوسی آن سرو سر به زیر ببر

دلا به خاطر فرق شکسته ی دل او
ز خنده خنده ی من کاسه کاسه شیر ببر

نوید آمدن سارهای زخمی را
خبر برای سپیدارهای پیر ببر

برای پنجره ها بویی از بهار بیار
برای قافله ها ابری از حریر ببر

هزار قافله دل عاشقانه در راه است
کمی بخند و از این کاروان اسیر ببر

زبان تلخ شهیدان بی مزار منم
ابوذرانه مرا جانب امیر ببر

دل صغیر مرا سفره های خالی را
به میهمانی آن سید کبیر ببر​

 

[kamal_n13]

شب لحظه ای به ساحل او بنشین
تا رنج اشکار مرا بینی
شب لحظه ای به سایه ی خود بنگر
تا روح بیقرار مرا بینی

 

[kamal_n13]

هنوز از شب …
هنوز از شب دمی باقی است،
می خواند در او شبگیر
و شب تاب، از نهانجایش، به ساحل می زند سوسو.
به مانند چراغ من که سوسو می زند در پنجره ی من
به مانند دل من که
هنوز از حوصله وز صبر من باقی است در او
به مانند خیال عشق تلخ من که می خواند
و مانند چراغ من که سوسو می زند در پنجره ی من
نگاه چشم سوزانش ـــ امیدانگیزـــ با من
در این تاریک منزل می زند سوسو​

 

[kamal_n13]

در وقت تو اذان که بگویم عجیب نیست
هر میوه ای که منع شود از تو سیب نیست

باید ببوسمت و سریعا جدا شویم
فرصت غنیمت است همین که رقیب نیست

درد و دل مرا به خدا هم بگو عزیز!
این درد های ماست و او که غریب نیست

انگار هر کسی که از آن سیب خورده است
از سیب ها ی بعدی تان بی نصیب نیست

گیسوی تو سیاه و پریشان و زخمی است
داروی گیسوان تو امن یجیب نیست

می آوری مرا به خودم می روی خودت
گاهی مسیح حاضر و گاهی صلیب نیست​

 

[kamal_n13]

روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
آری افطار رطب در رمضان مستحب است

روز ماه رمضان زلف میفشان که فقیه
بخورد روزه ی خود را به خیالی که شب است

زیر لب وقت نوشتن همه کس نقطه نهد
ای عجب نقطه ی خال تو به بالای لب است

 

[kamal_n13]

بی طوفان زده دشت جنونم
صید افتاده به خونم
تو چنان می گذری قافل از اندوه درونم
بی من از شهر سفر کردی و رفتی
بی من از شهر گذر کردی و رفتی
قطره اشک درخشید به چشمان سیاهم
تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم
تو ندیدی نگهت هیچ نیافتاد به راهی که گذشتی
تا در خانه ببستم دگر از پای نشستم
گوییا زلزله آمد گوییا خانه فرو ریخت سر من
تو هم بود و نبودی تو همه شعر و سرودی
چه گریزی ز بر من که ز کویت نگریزم
بی تو یک لحظه جدایی نتوانم نتوانم
بی تو من زنده نمانم​

 

[kamal_n13]

دیشب كنار پنجره به یاد تو ستاره بارون شدم
دوباره توی هوای كوچه به خاطرت خیس از نم بارون شدم
دیشب دوباره چشام هوای چشماتو كرد
دیشب دوباره دلم دلتنگیه دستاتو كرد
دیشب دوباره درو به خاطرت نبستم
دیشب دوباره دلو برای تو شكستم
دیشب كه دفتر عشقو ورق می زدم
دوباره اسمتو تو گوشه گوشه اون نوشتم
دیشب دیدم دیگه داره دلم برات تنگ میشه
فاصلمون خیلی وقته كه داره پررنگ میشه
اگه دوباره نخوای بیای كنارم
نمی دونم بدون تو تا كی طاقت میارم
اگه باور كنی كه دستام بدون تو سرد و زمستونیه
اگه باور كنی كه چشام تو حسرتت ابری و بارونیه
شاید باور كنی كه دلم هنوز پیش دلت زندونیه​

 

[kamal_n13]

برایت خاطراتی بر روی این دفتر سفید نوشتم
که هیچکسی نخواهد توانست چنین خاطرات شیرینی را
برای بار دوم برایت باز گوید.
چرا مرا شکستی ؟چرا؟
اشعاری برایت سرودم
که هیچ مجنونی نتوانست مهربانی و مظلومیت چهره ات را توصیف کند
چرا تنهایم گذاشتی ؟چرا؟
چهره پاک و معصومت را هزار بار بر روی ورق های باقی مانده وجودم نگاشتم
چرا این چنین کردی با من ؟چرا؟
زیباترین ستارگان آسمان را برایت چیدم.
خوشبو ترین گلهای سرخ را به پایت ریختم.
چرا این چنین شد/؟چرا؟
من که بودم؟
که هستم به کجا دارم می روم​

 

[kamal_n13]

من را به غیر عشق به نامی صدا نکن​

غم را دوباره وارد این ماجرا نکن​

بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن​

با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن​

موهات را ببند دلم را تکان نده​

در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن​

من در کنار توست اگر چشم وا کنی ​

خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن​

بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود​

تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن​

امشب برای ماندنمان استخاره کن​

اما به آیه های بدش اعتنا نکن....​

 

[kamal_n13]

آن گل زودرس چو چشم گشود
به لب رودخانه تنها بود
گفت دهقان سالخورده که : حیف که چنین یکه بر شکفتی زود
لب گشادی کنون بدین هنگام
که ز تو خاطری نیابد سود
گل زیبای من ولی مشکن
کور نشناسد از سفید کبود
نشود کم ز من بدو گل گفت
نه به بی موقع آمدم پی جود
کم شود از کسی که خفت و به راه
دیر جنبید و رخ به من ننمود
آن که نشناخت قدر وقت درست
زیرا این طاس لاجورد چه جست ؟

 

[parisa.66]

صدايي كه آمد پايي داشت بزرگ
اندازه ي كفش هايي كه گم كرده ام
گامي داشت دور
تا پشت پرده هايي كه پروانه از من پنهان كرده اند
كسي كه نمي داند انگار خود من هم نمي دانم
صدايي كه آمد
سوالي بود تنگ
روي خار زاري كه فلج فلج آن را خزيده ام
صدا كه آمد
ديدم درخت درخت نيست...
صدا كه آمد پرسيد خانه ات را كجا تكانده اي؟
ديدم خانه آويزان باراني ست كه شبانه آن را باريده ام

 

[blue bee]

چقدر دلم می‌خواست
من هم يک ذره شاعر بودم،
چه هوشِ لبريز بی‌قراری به خدا ...!

« سید علی صالحی »

 

[faramarzjan]

از نگاهت بر دل بی تاب من چه می بارد
کین سان بی قرار می تپد در سینه ام
وقتی که می بینم تو را...

 

[naghmeirani]

همزمان با صبح
چشم خورشیدی تو
جهت پنجره را می کاود
دشت روشن شده از روشنی رخسارت
ابر بیداری در غربت ما می بارد
بال اگر ذوق پریدن دارد
صبح اگر میل دمیدن دارد
باغ اگر سبز تر از سبز آمد
برکت آب زلالیست که از چشم ترت می بارد!
باغ بیدار است
باغبان با تپش چشم تو این مزرعه را
سرختر می کارد!
بی گمان ماه کف دست تو را می بوسد
ورنه در سایه طولانی شب
ای که امکان بهار و آبی
بی اشارات دو چشم
تو زمین می پوسد!
تو چنانی که بهار
از دم سبز تو بر می خیزد!

زنده یاد فریدون مشیری