خیلی وقت ها غرورم مثل شیشه جلوی چشمم ریز ریز شد

و من فقط سکوت کردم!     دوست نماها!      سر چه سفره هایی نشستم!        سفره دروغ ، سفره هوس ؛ سفره حسادت ؛ سفره چشم و هم چشمی ، سفره شهوت ؛ سفره غرور ؛ سفره مدرسین اخلاق بی اخلاق ؛ سفره مدرسین مذهب بی خدا ؛ سفره ماسک های زبیا و دروغین ؛
کسی بوی عشق            نمی داد...          همه رو بو کردم...             بوی هوس بود!
این مدعیان عاشق  عشق  ندیده!
ولی زیباترین سفره ؛ سفره دل بود              حتی اگر به اندازه صرف یک چای مهمون بودم            مزه اون چای تا ابد حتی بعد از مرگ هم زیر زبونم هست   سر سفره دل بارها و بارها متولد شدم         به امید فردایی که نمی دونم چرا اینقدر دیر کرده  و دوباره... 
«دکتر علی شریعتی»