مشاعرۀ سنّتی

[venous_20]

تو را سریست که با ما فرو نمی​آید
مرا دلی که صبوری از او نمی​آید

 

[iman.mpr]

تو را سریست که با ما فرو نمی​آید
مرا دلی که صبوری از او نمی​آید

در عشق تو هر حیله که کردم هیچ است / هر خون جگر که بی تو خوردم هیچ است
از درد تو هیچ روی درمانم نیست / درمان که کند مرا که دردم هیچ است

 

[z.19.P]

تن ز جان ز تن مستور نیست / لیک چشم و گوش را ان نور نیست

 

[iman.mpr]

تا کی به تمنای وصال تو یگانه / اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

 

[z.19.P]

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود / وارهد از حد جهان بی حد و اندازه شود

 

[sh@di]

تا کی به تمنای وصال تو یگانه / اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هر گل نو ز گلرخی یاد همی کند ولی .... گوش سخن شنو کجا دیده ی اعتبار کو

 

[sh@di]

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود / وارهد از حد جهان بی حد و اندازه شود

در اوج ناز و نعمتی ای پادشاه حسن ... یا رب مباد تا به قیامت زوال تو

 

[won-a-pa-lei]

وان که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت
هم تواند کرمش داد من غمگین داد

 

[salvador]

در ره پر خطر عشق بتان بیم سر است



بر حذر باش در این راه که سر در خطر است

 

[sh@di]

در ره پر خطر عشق بتان بیم سر است



بر حذر باش در این راه که سر در خطر است

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت ... تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

 

[salvador]

ترا که هست می از ماهتاب روی مگردان



که من ز دست تهی، روی ماهتاب ندارم

 

[iman.mpr]

ترا که هست می از ماهتاب روی مگردان



که من ز دست تهی، روی ماهتاب ندارم

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو / یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو
گفتم ای بخت بخفتیدی و خورشید دمید / گفت با این همه از سابقه نومید مشو

 

[sh@di]

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو / یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو
گفتم ای بخت بخفتیدی و خورشید دمید / گفت با این همه از سابقه نومید مشو

واعظ شهر چو مهر ملک و شحنه گزیند ... من اگر مهر نگاری بگزینم چه شود

 

[iman.mpr]

واعظ شهر چو مهر ملک و شحنه گزیند ... من اگر مهر نگاری بگزینم چه شود

دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی​ارزد / به می بفروش دلق ما کز این بهتر نمی​ارزد
به کوی می فروشانش به جامی بر نمی​گیرند / زهی سجاده تقوا که یک ساغر نمی​ارزد

 

[sh@di]

دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی​ارزد / به می بفروش دلق ما کز این بهتر نمی​ارزد
به کوی می فروشانش به جامی بر نمی​گیرند / زهی سجاده تقوا که یک ساغر نمی​ارزد

دوش باد از سر کویش به گلستان بگذشت ... ای گل این چاک گریبان تو بی چیزی نیست

 

[iman.mpr]

دوش باد از سر کویش به گلستان بگذشت ... ای گل این چاک گریبان تو بی چیزی نیست

تکیه بر اختر شب دزد مکن کاین عیار / تاج کاووس ببرد و کمر کیخسرو
گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش / دور خوبی گذران است نصیحت بشنو

ایام به کام

 

[salvador]

وفا چه می‌طلبی از کسی که بی‌دل شد


چو دل برفت برفت از پیش وفا و جفا





به حق این دل ویران و حسن معمورت



خوش است گنج خیالت در این خرابه ما

 

[venous_20]

اگرازبهردل زاهد خودبين بستند
دل قوی دارکه ازبهرخدابگشايند

 

[salvador]

دلا اگر همه بیداد دیدی از مردم

غمین مباش که دادار دادخواهت بس




نصیب کوردلان است نعمت دنیا

تو چشم رشد و تمیزی همین گناهت بس

 

[iman.mpr]

دلا اگر همه بیداد دیدی از مردم

غمین مباش که دادار دادخواهت بس




نصیب کوردلان است نعمت دنیا

تو چشم رشد و تمیزی همین گناهت بس

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست / هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست
گر بزنندم به تیغ در نظرش بی​دریغ / دیدن او یک نظر صد چو منش خونبهاست

 

[salvador]

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست / هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست
گر بزنندم به تیغ در نظرش بی​دریغ / دیدن او یک نظر صد چو منش خونبهاست

تاکنم تمهید آغوشی دل از جا رفته است



درگشودن شهپر پرواز بود این خانه را

 

[iman.mpr]

تاکنم تمهید آغوشی دل از جا رفته است



درگشودن شهپر پرواز بود این خانه را

این بار من یک بارگی در عاشقی پیچیده​ام / این بار من یک بارگی از عافیت ببریده​ام
دل را ز خود برکنده​ام با چیز دیگر زنده​ام / عقل و دل و اندیشه را از بیخ و بن سوزیده​ام

 

[salvador]

می‌خورد خون نفس اندر دل غم پیشهٔ ما

جوهرتیغ بود خارو خس بیشهٔ ما




بس که چون شمع به غم نشو و نما یافته‌ایم

شعله را موج طراوت شمرد ریشهٔ ما

 

[iman.mpr]

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی / دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی
دایم گل این بستان شاداب نمی​ماند / دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

 

[salvador]

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی / دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی
دایم گل این بستان شاداب نمی​ماند / دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

یکی قبول نکرد از هزار تحفهٔ جان

بهانه غمزهٔ مشکل پسند کرد و گذشت




که بود این که ز چشم بدش گزند مباد

که جان بر آتش شوقم سپند کرد و گذشت



شب خوش

 

[iman.mpr]

یکی قبول نکرد از هزار تحفهٔ جان

بهانه غمزهٔ مشکل پسند کرد و گذشت




که بود این که ز چشم بدش گزند مباد

که جان بر آتش شوقم سپند کرد و گذشت



شب خوش

تاب بنفشه می​دهد طره مشک سای تو / پرده غنچه می​درد خنده دلگشای تو
ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز / کز سر صدق می​کند شب همه شب دعای تو


شب خوش

 

[naghmeirani]

وصل جانان قسمت اهل هوس شد ای دریغ

گل نصیب دست گل‌چین است گویی نیست هست

هر کجا کز عشق او عشاق ذکری سر کنند

الحق آنجا جای تحسین است گویی نیست هست

 

[Narges *]

تو از شکوفه پری از بها لبریزی
تو سرسبزترینی باخزان نیامیزی

 

[won-a-pa-lei]

یار با ما بی‌وفایی می‌کند
بی‌گناه از من جدایی می‌کند

 

[naghmeirani]

دردمندیم و کسی از ما نمی گیرد سراغ

همچو اشک از چشمِ اهل درد افتادیم ما